Dark Entries 24

nbe, (©0tlr{tc ^kirtro^üiage:

Oktober 1998 - 5e jaargang - Nr. 24 - Prijs : 100 Bef.

Mne Clark

m The Breath Of Life

Umbra et

OKTOBER

Vrijdag 2 oktober

Café Passé

Zaterdag 3 oktober
Follies
OJC Kompas
La Notte

New Wave Top 100 - 150 BF, 20u

Creatures of the Night (New Wave-Gothic-Electro Dance Party) - 100 BF, 21u
We can dance (80’s party) - 100 BF

Dinsdag 6 oktober
Cuythoek

Kagan Party (Wave-Gothic-Electro-Industrial) - 100 BF, 21u30

Vrijdag 9 oktober
JH De Splinter

ADRESSEN

JC Ahoy
Brielpooit
Café Passé

DECEMBER

Zaterdag 10 oktober
The Steeple
Sportcentrum
JC Ahoy
Abbaye

Woensdag 14 oktober
Café Hulla Ballou

Donderdag 15 oktober
VaartKapoen

Vrijdag 16 oktober
JC 't Verschil

Zaterdag 17 oktober
't Syndroom
JH Wommel

Zaterdag 24 oktober
De Media
Waaiberg

Dark Wave-Gothic-Electro Dance Night - 150 BF, 21u

Rock Temat (festival) met o.a. Front 242, The Neon Judgement - 350/450 BF, 15u
D.A.T.A., Italian Hitman
Rebellion Party

New Wave-Gothic-Electro - 22u

Cobalt 60

Message New Wave Party (Electro-Gothic-Industrial Dance Night) - 100 BF, 20u

Dark Entries New Wave Party - 150 BF, 21u
Transparent Curse, Lizard Smile - 20u

The Vampyre's Kiss (Gothic-Wave-Deathrock-Gothmetal-Medieval) - 120 BF, 21u
Party

Maandag 26 oktober
Twieoo

Vrijdag 30 oktober

Windows

The Steeple

Zaterdag 31 oktober
OJC Kompas

Flanagans

NOVEMBER

Zondag 1 november

Twieoo Nebelung festival met Neocortex, Leichenschrei, Obverse Reality, Mistress of Jersey - 200 BF

Dinsdag 3 november

Brielpoort Bauhaus - 850 BF

Vrijdag 6 november
JC 't Verschil
Café Passé

80’s New Wave Party - 100 BF, 20u
New Wave Café - gratis, 21u

Zaterdag 7 november

OJC Kompas Creatures of the Night (New Wave-Gothic-Electro Dance Party) - 100 BF, 2 lu

Woensdag 10 november

Flanagans La Nuit des Stigmates II - 150 BF, 21u30

Ch. de la Chapelette ?5

Neufvilles

Wijnegem

Deinze

Doomendijkstraai 1
9960 Assenedc
tel. 09/343.09.37
Brusselsestraat
3000 Leuven
Rue De L’Ecuyer 59
1000 Brussel/Bruxelles
Kronenburgstraat 66
2000 Antweipen
Noordersingel 30
2140 Borgerhout
St.-Amandstraat 33
9000 Gent
Dalstraat I
9100 Sint-Niklaas
tel 03/776.72.70
fax 03/776.23.42
Molenstraat 165
9900 Eeklo
Lammerstraat 10
9000 Gent

Steenweg op Mol 38b
2630 Oud-Turahout
tel. 014/45.49.59
Temat ^

Holstraat 67
8790 Waregem
tel. 056/61.13.54
Grote Markt 11
9100 Sint-Niklaas
tel/fax 03/776.09.06
Overpoortstraat 9
9000 Gent
Schoolstraat 76
Brussel

Pastorijstraat 17

9100 Nieuwkerken-Waas

tel. 03/777.06.41

St-Pietersnieuwstraat 23

9000 Gent

tel. 09/267.28.28

Leuven

Ph de Champagne straat li
Brussel/Bruxelles

IC 434, Qyon

Party

Party

Mother Destruction, Dive, Malochia - 21u

11e International Independent Music & Arts Festival met Troum, Ah Cama-Sotz, Mlehst, Hautnah,
Dieter Müh, Amy Love + LD50 - 300 BF, 17u
Halloween Night - 150 BF, 24u

De Media
La Notte
JH De Splinter

Sportcentrum
The Steeple

't Syndroom

Twieoo

VaartKapoen (VK)
JC ’t Verschil

Vooruit

Waaiberg

Windows

Zaterdag 14 november
The Steeple

Vrijdag 20 november
De Media

Zaterdag 21 november
't Syndroom
Follies
De Media

Umbra et Imago + support act - 20u30

Catafalque + metal afterparty - 150/200 BF

Dark Entries New Wave Party - 150 BF, 21u

Another Dark Night of Enjoyment (Dark Wave-EBM-Gothic-...) - 150 BF, 22u
The House ofUsher, Cream VIII, Lizard Smile + afterparty - 250/300 BF

Cuythoek

Flanagans

Follies

Hof ter Lo

Café Hulla Ballou

OJC Kompas

Vrijdag 4 december

Café Passé

New Wave Café - gratis, 21u

Zaterdag 5 december

OJC Kompas

Creatures of the Night (New Wave-Gothic-Electro Dance Party) - 100 BF, 21 u

Zaterdag 12 december

Hof ter Lo

Cradle of Filth - 650 BF

The Steeple

Dark Wave-Gothic-Electro Dance Night - 150 BF, 21u

Dinsdag 15 december

Vooruit

Fear Factory - 680 BF

Zaterdag 19 december

‘t Syndroom

Dark Entries New Wave Party - 150 BF, 21u

Donderdag 31 december

The Steeple

Dark Wave-Gothic-Electro Dance Night (Die Letzte Nacht III) - 22u

“Waarover men zich toch allemaal opwindt”, zo begint
Filip V.H. zijn aanklacht tegen het gezeur over ‘fakers’ in
de New Wave scene (zie rubriek “lezersbrieven”). Sta me
toe dezelfde introductie te hanteren in deze edito.

Waarover men zich toch allemaal opwindt! De laatste tijd
horen we vaak klachten over de diverse New Wave parties
ten lande, die zouden steeds weer dezelfde nummers op
het publiek loslaten (de zogenaamde ‘dancefloorkillers’),
ofwel wordt er teveel Electro gedraaid,of te weinig, of
teveel Gothic, of te weinig,... Nag nag nag! (Graag
verwijzen we u wederom naar de lezersrubriek, ditmaal
echter naar de brief van FLIP). Sta me toe - als dj in ‘t
Syndroom - enkele persoonlijke kanttekeningen te maken
omtrent het zogenaamde verval der zwarte fuiven.

Vooreerst ben ik van mening dat elke dj of organisatie zelf
z’n muzikaal aanbod mag bepalen. Zo verkiest FLIP om
op z’n fiiiven in jh Hob Nob koning Electro te laten
zegevieren. In zaal Follies te Antwerpen prefereert men
dan weer het traditionele jaren ‘80 geluid en nog anderen
leggen de klemtoon op Gothisch bombast. Dark Entries
besliste lange tijd geleden om elk subgenre van de New
Wave (Gothic, Dark Wave, Industrial, Electro,...) aan bod
te laten komen (een beslissing die ook in dit magazine tot
uiting komt), zodat we in principe iedereen aan z’n
trekken laten komen, of juist niet, het is maar hoe je het
bekijkt. Immers : ‘Die hard’ Electroliefhebbers zullen
zich bij ons een aantal keren vervelen omdat we ook af en
toe Gothic draaien,... Nu goed, ikzelf hou van diverse
muziekstijlen (waaronder hogergenoemde) en ben niet
van plan m’n muzikaal aanbod in te krimpen voor een
aantal mensen met strakke oogkleppen. Komaan, zeg,
New Wave is al zo’n klein facet binnen het geheel dat men
muziek noemt en dan nog willen sommigen alles
onderverdelen in diverse categorieën. Zo’n tien jaar
geleden was men al blij Anne Clark of The Sisters of
Mercy terug te horen op een fuif, nu hebben we eindelijk
overal ten lande heuse Wave parties en dan zouden we
alles nog eens verder moeten opsplitsen (Electro Parties,
Gothic Parties,...)? Nee bedankt.

Iedere muziekliefhebber is vrij om te gaan en staan waar
men wil. Men betaalt 100 a 150 Bef. inkom en bevalt het
hem/haar niet, dan trekt men hieruit z’n conclusies naar de
toekomst toe. Als ik me niet amuseer op fuif X omdat ik
van oordeel ben dat de muziek me niet interesseert, dan ga
ik er ook niet meer heen. Ik ben dan wel ca. 150 Bef.
armer, doch dat is niets vergeleken met het geld dat ik
spendeer aan een cd die achteraf blijkt tegen te vallen. Zo
simpel is het: vind je een bepaalde fiiif niet goed, ga dan
elders of blijf thuis. Misschien moetje maar eens op zoek
gaan naar een andere fuif of discotheek waar men op dat
moment jouw geliefkoosde genre draait, wedden dat je
uiteindelijk terug moet keren naar je eerste bestemming?
Het leven is geven en nemen, vallen en opstaan, nooit zal
je compleet gelukkig zijn dus zoek dit utopische
verlangen ook niet op onze New wave parties, OK?

S-

DC

INHOUD Editie nr. 24

Fuif- en concertagenda.2

Edito.3

Nieuws en informatie.4

Nieuwe Releases.7

Mother Destruction.8

Umbra et Imago.10

The Breath Of Life.11

Star Industry.14

Concert Besprekingen.16

CD- en K7-besprekingen.19

Black Book Preview.30

Anne Clark.32

Jean Rollin.35

The Dawn Visitors.36

De Heksenketel 6.38

Struggler..40

Frames A Second.42

Lezersbrieven.43

ITieuws

TWEEMAANDELIJKS - OKTOBER 98

Het gaat de Duitse Gothic act Dreadful Shadows na
een lange tijd weer voor de wind. In Duitsland steeg
de populariteit met de cd “Beyond the Maze” naar
ongekende hoogten en in Libanon (‘of all places’)
kwam de groep binnenvallen op de eerste plaats in
de Libanese independent charts. Dreadful Shadows
verzorgt er dan ook enkele concerten met
gothfathers The Sisters of Mercy. ‘The goths have
come for the Libanon ’!

Project Pitchfork fans opgelet, de releasedatum
voor het nieuwe Pitchies album, dat “EomEon” zal
heten, is door platenhuis Candyland Entertainment
gepland op 5 oktober aanstaande. Na het
succesvolle (de best verkopende Pitchfork single in
Duitsland) “Steelrose” is in september de single
“Camival” gepland. Deze laatste verschijnt tevens
in een gelimiteerde versie, met daarop de exclusieve
live track “En Garde”.

PROJECT PITCHFORK

EON : EON

De experimentele Techno formatie Generation X-ed
kreeg de nodige airplay van de Engelse dj gum John
Peel (van de fameuze Peel Sessions), wat voor de
jongens meteen resulteerde in een gezamenlijke
tour met de Engelse Techno góden Ultraviolence.

Nieuw uit de Out of Line stal:

Het Amerikaanse Electro gezelschap Fektion
Fekler werkt hard aan het tweede album, dat deze
herfst moet verschijnen. Ook het Mexicaanse
commando Hocico moet ondertussen een tweede
album, “Cursed Land”, hebben gebrouwen. Het
debuut van het //odco nevenproject Duke Liquido
is eveneens aangekondigd voor de herfst. In het
herfstoffensief plant Out of Line een derde
labelcompilatie, die dit keer “Machineries of Joy”
zal heten en uiteraard aan een prijsje wordt
aangeboden.

Hagalaz’ Runedance is het soloproject van de
Noorse nimf Andrea M. Haugen, die voorheen
enige bekendheid genoot als de ene helft van Cold
Meat band Aghast. Het cd debuut van deze dame
heet “The Winds that sang of Midgards Fate”, een
staaltje paganistische en heidense Dark Folk,
gekruid met traditionele instmmenten. Meer
informatie vindt u op het volgende internetadres:
http://members.xoom.cora/runedance/
hagalaz/mnedance.htm!

Volgens het vooraanstaande Duitse Goth (en veel
meer) magazine Orkus zou Morthem Vlade Art
zowaar de nieuwste sensatie moeten zijn op Goth
gebied. Hun cd debuut “Herbo Dou Diable” wordt
omschreven als een ideale combinatie van London
After Midnight, In Slaughter Natives, oude
Christian Death, Dead Can Dance, Sopor Aeternus
en een ietsepietsie Die Verbannten Kinder Evas. De
cd is verschenen op het ons volstrekt onbekende
Pandaimonium label, we hopen desondanks dat de
cd toch de betere Belgische platenzaken bereikt.

Samplermania op Novatekk. Na de reeds eerder
aangekondigde compilaties “Zwischenfall 3”, “Hex
Files 3”, “Diva ex Machina 2” en “Wellenreiter in
Schwarz 2” zijn recentelijk ook volgende
compilaties op Novatekk beschikbaar: “Aetema”
(een verzameling muziekjes gewijd aan de
middeleeuwen), “Innovation 2” (een ‘gouden’
labelcompilatie aan een zeer gunstige prijs, met o.m.
bijdragen van Evils Toy, The Eternal AJflict, Limbo,
The Arch,...), “Sender Rio” (een eerste dubbel
compilatie, die vijfjaar alternatieve radio in de verf
zet, met bijdragen van ondermeer Klinik, And One,
SilkeBischoff Oomph!, DieKrupps,...).

Verder is op Novatekk de video “We Came to
Watch” verschenen... inderdaad het visuele broertje
van de cd-serie “We Came to Dance”. Voor een
relatief gunstige prijs krijgt u op het eerste deel
videoclips van o.a. Skinny Puppy, Front Line
Assembly, Apoptygma Berzerk, S.P.OC.K.,
AndOne,...

Komputer is de naam van een relatief nieuw project
dat het Kraftwerk verleden zowaar doet herleven.
Hun album heet “The World of Tomorrow” en is uit
op Mute. Als antwoord op de vraag waarom ze
Kraftwerk copiëren, antwoorden de heren het
volgende: “Wij copiëren Kraftwerk omdat we die
muziek nu eenmaal te gek vinden, net zoals zovele

Rockgroepjes The Beatles copiëren, alleen, zij
beseffen dat meestal niet”.

“Planet Germany - The First E-Lectric
Compilation” is een eerste compilatie van het
Duitse vooraanstaande Synth Pop magazine E-
Lectric. Meer informatie voor de Synth Pop freak
geeft men u graag op volgende adres: Andreas Wolf,
Am Sommerberg 40,51503 Rösrath, Duitsland.

“Essence of Consequence IlI” is de derde (of wat
dacht u) compilatie van het onderschatte
Consequence Records label, met bijdragen van
Arcana Obscura, Suspiria, Call, Kirlian Camera,
House ofUsher, Swans of Avon, d’Arcadia, Opfer
der Angst,... Meer info over dit label op volgend
adres: Consequence Records, Dingbuch 3, 83139
Söchtenau, Duitsland.

Het Duitse magazine Orkus ontpopt zich meer en
meer tot uitgever van cd-compilaties, zo
verschijnen eerstdaags de samplers “Industrial
Frequencies Vol. 1”, met o.m. PA.L., Sonar, Noisex,
Esplendor Geometrico, Tumor, Hypnoskull,... en
“Electronic Lust V. 1”, met o.a. bijdragen van Die
Form, Dive, Funker Vogt, Call, Numb, Generation
X-ed,... en een exclusieve Stockhausen (de man die
zowaar de electronische en industriële muziek
uitvond) bonus-cd.

Het Duitse magazine Sonic Seducer is bij ons weten
vooralsnog niet in België beschikbaar. Nochtans
loont dit ruim 120 blz. tellende magazine zeer zeker
de moeite voor de liefhebbers van Gothic, Electro,
Goth Metal en Dark Wave. Voor meer informatie of
een abonnement schrijft u naar Sonic Seducer,
Postfach 10 14 65,46014 Oberhausen, Duitsland.

Van het meest recente Zillo Festival is doorZillo een
compilatie ded uitgebracht die aan een relatief
gunstige prijs wordt aangeboden. Ondertussen is
van Zillo ook de derde “Club Hits” cd in de handel
verschenen.

Gothic vrienden, juicht en de jubelt! Enige nummers
geleden maakten we er jullie reeds op attent dat de
originele Fields of the Nephilim opnieuw de
cowboyhoeden bij elkaar hadden gestoken. Nadien
bleef het echter angstvallig stil rond deze Goth
cowboys. Momenteel kunnen we u evenwel
meedelen dat het nieuwe album is opgenomen en
derhalve op korte termijn zal verschijnen, op het
album zou ondermeer een hardere versie van het
geniale nummer “Trees Come Down” terug te
vinden zijn. We houden jullie verder op de hoogte!
Herinnert u zich nog het Electro hitje “Statics” van
een zekere Paracont (ooit nog live te zien in onze
heimat Sint-Niklaas)? Na een tijdje (vier jaar!) te
zijn weggeweest, is het duo terug aan het Electro
front met het nieuwe album “XTRA 1 ”

Das Ich, niet echt een onbekende naam in deze
scene (sic), hebben op hun eigen Danse Macabre
label de cd “Die Kleine Morgue” uitgebracht. Het
gaat om een eigenzinnige interpretatie van de
gedichten van ene Gottfried Benn. Het album is
gelimiteerd en enkel te verkrijgen bij de enige echte
Das Ich fanclub: Karl-Strasse 2, 89231 Nue-Ulm,
Duitsland.

Na het faillissement van hun Celtic Circle label liet
de melancholische Goth formatie The House of
Usher niets meer van zich horen. Op heden
verbreken ze deze stilte met de 7” (jawel, vinyl!)
“To Sow a Storm”. Deze gelimiteerde 7” is te
verkrijgen tegen 10 DM bij The House of Usher,

Jorg Kleudgen, In den Mittelweiden 16, 56070
Koblenz, Duitsland. Meer nog, op 21 november
aanstaande speelt deze Duitse Goth formatie {The
House of Usher dus) als headliner op een mini-
festival te Eeklo! In het voorprogramma zijn Cream
VIII en Lizard Smile aangekondigd. Het festival is
een organisatie van Scythe Organisation, diezelfde
organisatie geeft trouwens ook het fanzine
“Empyre” uit, waarvan ondertussen de tweede
editie (met o.m. Alien Sex Fiend, Ikon, Theatre of
Tragedy, Gothic Sex,...) in de winkelrekken ligt.

Van onze, tegenwoordig weer populaire, vriend
Gaty Numan is een heuse, gelimiteerde 5cd box
verschenen in een exclusieve en luxueuze
verpakking, “The Numan Years”. Het gaat om
geremasterde versies van volgende vijf albums:
“Berserker” (1984), “The Fury” (1985), “Strange
Charm” (1986), “Machine Soul” (1992) en
“Sacrifice” (1994). Naast deze vijf cd’s vindt u een
rijkelijk geïllustreerd, 36 bladzijden tellend boekje,
waarin de carrière van Gary Numan wordt
beschreven. We danken het label Eagle/Eden voor
dit prachtig geschenk, nu nog de centen zoeken om
deze box de onze te maken.

Lang geleden dat we nog iets hadden vernomen van
het Etage Music label (herinner u de “Pièces d’
Etage” samplers). Lang genoeg, moet men bij Etage
Music hebben gedacht. Het label kondigt dan ook
een vierde “Pièces d’ Etage” sampler aan, met o.m.
bijdragen van Goethes Erben, Erblast, Still Silent,
Tabula Rasa, Informal Voices, Artwork,... In oktober
verschijnt trouwens het nieuwe Artw’ork album
(“Digital Kharma”) op het Pièces d’ Etage label.

En nu we het toch over Goethes Erben hadden... Van
deze Neo-Romantici van het eerste uur is recentelijk
de mini-cd “Marionetten” verschenen. De nummers
op deze cd zijn afkomstig van het theaterspektakel
“Kondition : Macht”, dat in april dit jaar door
Oswald Henke en de zijnen werd opgevoerd.
“Kondition : Macht” zal ook de titel zijn van het
nieuwe ftill length album, dat is aangekondigd voor
februari 1999. Goethes Erben freaks, nog even
geduld dus.

IsTieu-WS

TWEEMAANDELIJELS - OKXOBER 98

Synth Pop freaks, opgelet! Van Synth Pop legende
Heaven 17 is op het Edel label de dubbele
verzamelaar “Retox/Detox” verschenen, de
nummers kregen evenwel allen een Trip Hop /
Breakbeat / House behandeling. Hoe dit klinkt?...
Oordeelt u zelf. O ja, begin volgend jaar zou een
gloednieuw studio-album van Heaven 17
verschijnen.

The Garden of Delight zou er na zeven studioalbums
de brui aan geven... Toch keert de groep nog één
keer terug middels de cd “Nuctemeron 1997-1998”,
een compilatie van hun singlemateriaal, die in
oktober op Dion Fortune verschijnt.

Op het Synthetic Symphony label is onlangs een
‘tribute to Skinny Puppy" verschenen (“Hymns of

Current 93 brengt binnenkort het nieuwe album
“Soft Black Stars” uit, zoals het een cultband past
uiteraard weer in een gelimiteerde opname en zowel
op cd als op vinyl. David Tibet liet zich voor het
nieuwe album bijstaan door Steve Stapleton.
Michael Gashmore en Christophe Heeman.

Pink Turns Blue, Duitse Wave band van het eerste
uur, is uit de dood herrezen middels een ‘best of’
dubbel cd, waarop ook een aantal nooit eerder
uitgebrachte tracks, naast de ‘hits’ uiteraard, op
terug te vinden zijn.

Morbid Poetry is een nieuwe telg aan de
(wegkwijnende) Duitse Gothic boom. Het in eigen
beheer uitgebrachte cd debuut “Pilgrims” laat een
geluid horen in de lijn van de oude Fields of the
Nephilim, de stem herinnert dan weer aan Andrew
Eldritch. Het album is gelimiteerd op 500
exemplaren en enkel via de post te krijgen. Elke
rechtgeaarde Goth neemt zijn ganzeveer en schrijft
voor een exemplaar (vergeet evenwel de
noodzakelijke 25 DM niet mee te sturen) naar:
Andreas Schaffrath, Jülicher Strasse 35, 52531
Übach-Palenberg, Duitsland.

Op het Zoth Ommog label worden middels een
aantal full length cd’s de succesvolle singles (A en B
zijden) van het Electro gezelschap Front Line
Assembly heruitgebracht. Momenteel ligt het eerste
deel van deze serie in de winkelrekken, met daarop
de singles “Virus”, “Iceolate”, “Provision” en
“Mindphaser”.

Ondertussen is op het Off Beat label, zoals eerder
reeds aangekondigd, een remix dubbelalbum “Re-
Wind” van Front Line Assembly verschenen. Het
eerste schijfje werd door Front Line Assembly zelf
onder handen genomen. Op het tweede schij^e
staan ondermeer Front 242, Kalte Farben, Collide
onFini Tribe in voor de remixen.

the Worlock”). Ondermeer Front Line Assembly,
Spahn Ranch, Download, Leaether Strip,...
proberen de parels van deze Canadezen in hun eigen
muzikale taal om te zetten.

Meer voer voor Skinny Puppy fans, binnenkort
verschijnt op het Nettwerk label een remixalbum!
Dan is het Synthetic Symphony label ze toch maar
mooi voor geweest, niet?

Nog meer ‘tribute’ nieuws, “Electric Love” is de
zoveelste ‘tribute’ (sorry, we zijn de tel kwijt) aan
het Depeche Mode fenomeen. Dit keer zijn o.a.
Psyche, Dorsetshire, No Comment, State Machine,
In Strict Confidence, Beborn Beton,...
verantwoordelijk voor de coverversies. Vision
Records brengt het aan de man en vrouw.

Bij Off Beat zag tevens de vijfde “Tyranny Off the
Beat” compilatie het levenslicht, een dubbele
compilatie cd waarop gewoontegetrouw een
overzicht wordt gegeven van de actuele Off Beat
bands {VNV Nation, Suicide Commando, Klinik,
Kalte Farben, Velvet Acid Christ,...). Uiteraard
opnieuw aan een gunstprijsje!

Ook de nieuwe mini “Solitarity EP” van het aan
populariteit winnende, Ierse Electro/Techno
commando VNV Nation verschijnt eerstdaags op
OffBeat.

Op Ant-Zen verscheen onlangs de nieuwe NoLsex
(“Ignarrogance”), verkrijgbaar als dubbel cd en in
een speciale gelimiteerde versie, met 7” E.P., poster,
stickers, postkaarten, pin en condoom, kortom, ‘de
hele reutemeteut’ zoals onze Nederlandse lezers
zeggen.

Lost & Found is een mailorder die meer dan 15.000
artikelen binnen het underground bereik aan de man
of vrouw brengt. Video’s, cd’s, boeken, posters, T-
shirt’s... zowat alles is voorradig en wordt aan
relatief gunstige prijzen geleverd. Ons lijkt de
catalogus alvast voldoende interessant om pen en
papier te nemen en te schrijven voor een gratis
exemplaar naar Lost and Found, Aueweg 3,309000
Wedemark, Duitsland.

Het Side-Line magazine 24 (augsustus/september)
is verschenen en bevat ondermeer artikels over
Depeche Mode, Sonar, Funker Vogt, The Neon
Judgment, Lisa Gerard, The Garden of Delight,
Aurora Sutra, Gary Numan, Covenant, en veel, veel
meer. Uiteraard is er weerom een compilatie cd van
de partij (Sound Line 8) met bijdragen van
ondermeer In Strict Confidence, Fading Colours,
Ivoux, The Dust of Basement, Imminent Starvation
en meer van dat fraais. Dit alles is het uwe voor
maar 350 Belgische frank.

Morpho Cypris is de naam van een beginnende Dark
Wave / Gothic act uit Frankrijk. De groep heeft een
eerste, 12 nummers tellende demo uit en die is in ruil
voor 220 Belgische frank te krijgen bij Ismaël
Baudry, 19 Rue Joseph Roy, 76420 Bihorel,
Frankrijk.

De EBM/Techno band Inertia zou een deal hebben
versierd met Engelands Goth label bij uitstek
Nightbreed.

Camival of Souls ‘98, dit jaar op 26 oktober te
Derby, met o.m. The House Usher, Midnight
Configuration, Inertia, Squid en onz eigen op en top
Belgische Star Industry^l Naast optredens zijn er nog
tal van performances gepland en is er een heuse
‘zwarte markt’ (sic) waar juwelen, cd’s en kledij
wordt verhandeld. Geïnteresseerd? Reserveer als de
bliksem uw ticket (slechts 8£!) bij Nightbreed
Recordings, 2nd Floor, 177 Wollaton Street,
Nottingham, NGl 5GE of E-mail:
camival@nightbrd.demon.co.uk!

Op 26 september trad na 7 jaar afwezigheid de
Engelse Goth formatie Gene Loves Jezebel opnieuw
aan op een Londens Goth festival... We werden
helaas te laat op de hoogte gesteld om u over dit
festival te berichten in de vorige editie, zodat u
ondermeer Killing Miranda, Inertia, Midnight
Configuration, The Marionettes, The Merry
Thoughts en Gene Loves Jezebel aan uw neus
voorbij zag gaan.

Wie herinnert zich nog de Duitse Death Rock /
Gothic formatie Swans of Avon (ooit een mini-hitje
met het up tempo “When Heaven Falls”)? Na een
bezinningsperiode duikt de groep weer op middels
de cd “Ritual Faith”, welke meereen Goth Metal (zij
ook al) loopje zou nemen.

Funhouse lijkt als twee dmppels water op The
Mission, vandaar dat ze “Over The Hills and Far
Away” coveren, ooit een succesje voor Wayne
Hussey en de zijnen. Fans van The Mission moeten
zeker hun oor eens te luister leggen bij het nieuwe
“Second Coming”.

Op 9 oktober treedt het ons onbekende project
Organic Life samen m^ IC 434 op in De Splinter
(Oud-Tumhout).

Wie dit jaar voor de laatste maal optreedt, is Dive,
en wel met Mother Destruction in het
voorprogramma. Alles gaat door op 30 oktober in
The Steeple te Waregem. Daar treedt op 14
november ook Mozart (en z’n toverfluit?) aan om
Umbra et Imago’s recentste cd “Machina Mundi”
aan het immer hongerige (?) Belgische publiek voor
te stellen.

Ikon werkte, op hun overigens fraaie “This Quiet
Earth” cd, samen met niemand minder dan David
Sterry... van eighties Synth Pop band Real Life.
Herinner u het prachtige “Send Me an Angel”, niet
zo lang geleden scherp gecoverd éoor Atrocity. Het
nummer “Ghost in my Head”, dat ze samen
schreven, wordt trouwens de nieuwe Ikon single.

Hoe zit het ondertussen met het blackbook “de dag
dat het zonlicht niet meer scheen” van het
Collectief, vraagt u zich af? Wel, zoals in de vorige
editie gemeld, wordt er momenteel hard aan
gewerkt. Momenteel is het Dark Entries lay-out
team druk doende met de lay-out, waarna de drukker
wordt ingeschakeld. In deze Dark Entries bieden we
u trouwens ook enkele uittreksels uit het boek, zodat
u op z’n minst een idee hebt waarnaar u de komende
weken kunt verlangen... Nog even geduld!

Naast zijn heropstanding met
Front 242, weet Jean-Luc De
Meyer toch nog tijd te vinden
voor zijn andere muzikale
uitdagingen. Zo concentreert hij
met Cobalt 60 in de
Vaartkapoen ter promotie van
zijn nieuwe CD “Twelve”. Dark
Entries heeft alvast rendez-vous
voor een informatieve babbel,
en het resultaat hiervan zal te
lezen zijn in onze volgende
editie.

jfeiirR ©ntticê

ITieuws en Info

TWEEMAANDELIJKS - OKTOBER 98

Wist u dat er ook in Denemarken een Goth scene
bestaat, meer zelfs, wist u dat er ook een Deens
modehuis, Millenium of Conflicto, eigen Goth en
Cyber creaties ontwerpt? Een cataloog is te
verkrijgen op volgende adres: Millenium of
Conflicto, Romersgade 20, 1396 Copenhagen K,
Denmark.

De Amerikaanse Goth band Semphim Shock wist
ons aangenaam te verrassen op de Cleopatra’s Goth
box, met de krachtige doch sfeervolle track “After
Dark”. De heren hebben ondertussen een full
length cd uit, “Red Silk Vow”, op het eigen
Requiem Records label. Er is geen onmiddellijke
distributie voorzien, bestellen kunt u evenwel (13
$) op volgend adres: Requiem Records, LEP, 6863
S. Owens, St. Littleton, CO 80127, e-mail:
requiemllpl@Juno.com, meer informatie op
http:// www.seraphimshock.com.

The Gallery, de psychedelische Goth Metal act op
Hall of Sermon, heeft een tweede cd uit: “Fateful
Passion”. Deze maand (september) toert de groep
samen met Atrocity en Heavenwood.

Als Goth bent u ook wel eens geïnteresseerd in een
vleugje cultuur, laten we zeggen een
museumbezoekje her en der? Wel, dan kan Dark
Entries u de tentoonstelling “Torture Palace” ten
zeerste aanbevelen. De verschillende instrumenten
om uit te maken of iemand al dan niet de hekserij
bedreef, worden er permanent tentoongesteld,
uiteraard ook de marteltuigen, indien dit laatste
positief bleek... Torture Palace vindt u in de
Leystraat 27 te Antwerpen, martelen kan aldaar,
elke dag vanaf tien uur in de voormiddag.

Dark Entries’ nieuwe revelatie, voer voor de
dansvloer, de absolute insider-tip op technoïd
Electro vlak Act Dramatik. U weze.
gewaarschuwd... Also sprach Dark Entries.

Het Duitse magazine Orkus ontpopt zich meer en
meer tot uitgever van cd-compilaties, zo
verschijnen eerstdaags de samplers ‘Tndustrial
Frequencies Vol.l”, met o.m. P.A.L, Sonar,
Noisex, Esplendor Geometrico, Tumor,
Hypnoskull,... en “Electronic Lust V. 1”, met o.a.
bijdragen van Die Form, Dive, Funker Vogt, Call,
Numb, Generation X-ed,... en een exclusieve
Stockhausen (de man die zowaar de electronische
en industriële muziek uitvond) bonus-cd.

Het Duitse magazine Sonic Seducer is bij ons
weten vooralsnog niet in België beschikbaar.
Nochtans loont dit ruim 120 blz. tellende magazine
zeer zeker de moeite voor de liefhebbers van
Gothic, Electro, Goth Metal en Dark Wave. Voor
meer informatie of een abonnement schrijft u naar
Sonic Seducer, Postfach 10 14 65, 46014
Oberhausen, Duitsland.

Van het meest recente Zillo Festival is door Zillo
een compilatie dcd uitgebracht die aan een relatief
gunstige prijs wordt aangeboden. Ondertussen is
van Zillo ook de derde “Club Hits” cd in de handel
verschenen.

De Belgische bands doen het goed, naast nieuw
werk van ondermeer Sonar en IC 434 is de debuut
cd verschenen van het Willebroekse Spiral of
Silence (“Leap”) en het Brugse The Dead Poets
(“Killed Today...”). Volgende Dark Entries meer
over deze Belgische bands!

Gothic vrienden, juicht en de jubelt! Enige
nummers geleden maakten we er jullie reeds op
attent dat de originele Fields of the Nephilim
opnieuw de cowboyhoeden bij elkaar hadden
gestoken. Nadien bleef het echter angstvallig stil
rond deze Goth cowboys. Momenteel kunnen we
u evenwel meedelen dat het nieuwe album is
opgenomen en derhalve op korte termijn zal
verschijnen, op het album zou ondermeer een
hardere versie van het geniale nummer “Trees
Come Down” terug te vinden zijn. We houden
jullie verder op de hoogte!

“The Darkest Album” is de titel van een op
Cleopatra verschenen Metallica ‘tribute’ cd.
Naast een resem onbekende Amerikaanse Electro
acts zijn ondermeer ook Apoptygma Berzerk en In
Strict Confidence van de partij.

/

Nu we het toch over ‘tributes’ hebben, “To the
Masses” is een compilatie cd opgedragen aan het
Depeche Mode fenomeen. De zoveelste in rij,
hoor ik u al denken, doch hier gaat het om een
compilatie waar grootheden als The Cure en
Rammstein hun gang mogen gaan. “ Buck Dich en
Let’s Play Master and Servant with The
Lovecats”. Uit op 1500 Records.

Van 6 tot 17 oktober vieren de ‘filmofielen’ feest,
want dan heeft in Gent het 25ste internationale
filmfestival plaats. Ongetwijfeld zult u in het
ruime gamma een film van uw keuze vinden. Dark
Entries wil evenwel de aandacht vestigen op een
wereldpremière. De horrorfilm “La Chüte de la
Maison Usher” van Jean Epstein, uit 1928, wordt
beschouwd als een meesterwerk in z’n genre en is
te bewonderen in het raam van het
festivalgebeuren.. De (stomme) film zal live
worden ondersteund door aangepaste muziek van
BUndman Quartet, waardoor de al vrij
indrukwekkende scènes alleen maar aan impact en
beklemming winnen. De film wordt vertoond op
13 oktober in de Gentse Voomit. Wil u er per sé bij
zijn, dan kost u dit 600 Bef en dan doet u er goed
aan te reserveren op 09/267 28 28 of te e-mailen
naar vooruit@xs4all.be.

Opgelet, Dark Entries lezer! Op de valreep werd
ons medegedeeld dat het legendarische Bauhaus
België aandoet voor een éénmalig optreden, zelfs
éénmalig voor de Benelux! Het feestje gaat door
op 3 november aanstaande in de Brielpoort te
Deinze. “Dat we dit nog mogen meemaken” denkt
u bij uzelf Wel, om jezelf geen neus te zetten, zorg
je best onmiddellijk na het lezen van dit bericht
voor een kaart. Deze kaart kost 850fr. en is te
verkrijgen op de gekende voorverkoopadressen!
‘The Bats have left the Belltower’... Deinze zwart
op 3 november... Humo zal het geweten hebben!

This Vale Of Tears brengen binnenkort
(november) hun tweede langspeler “Adam,
Nude!” op de markt. Wellicht verschijnt het
schijfje op het Engelse Gothic label Nightbreed.
De groep geeft om de drie maand de eigen
nieuwsbrief “PReCessEd” (schrijven naar TVOT,
ta.v. Tom, Willem Van Laarstraat 6, 2600
Berchem) uit en heeft voortaan een eigen internet
site, http://bewoner.dma.be/TVOT!

Het gaat niet goed met Off Beat. Het label is
tegenwoordig nochtans vrij succesrijk met acts als
Suicide Commando, Covenant en recentelijk ook
VNV Nation. In het inlegboekje van de vijfde
“Tyranny Off the Beat” verzamelaar zaait men
evenwel twijfel omtrent de toekomst van het
label...

Siouxsie and the Banshees mag dan wel gesplit
zijn, het nevenproject The Creatures is nog altijd
‘alive and kicking’. Van deze Creatures (Siouxsie
Sioux en Steve Severin) is recentelijk de mcd en
10” “Eraser Cut” verschenen op het eigen, pas
opgerichte Sioux label. U kunt trouwens ook eens
lekker “chatten” met deze rijpe dame:
hydrogen@dukebox.demon.co.uk In de volgende
Dark Entries krijgt u zomaar, gratis en voor niks,
een recensie. We kunnen u al verklappen dat het
schij^e apart en toch vertrouwd klinkt.

Nebelung is de naam van een nieuwe organisatie
in het wereldje van Dark Entries, d.w.z. het
wereldje waar alles draait rond
Goth/Electro/Industrial en veel meer. “Niets
nieuws” denkt u, ware het niet dat deze organisatie
de eigen Nebelung studio’s runt, alwaar
beginnende groepjes hun demotape kunnen
opnemen.

Dit was ondermeer reeds het geval met de tape van
Industrial act Neocortex en Lector, in de nabije
toekomst zijn producten aangekondigd van
Obverse Reality, Leichenschrei enAcroamates De
Tristitia.

Tenslotte nog dit, op 1 november aanstaande
organiseert Nebelung in den Twieoo te Gent een
eerste festival waarop Neocortex, Leichenschrei,
Obverse Reality en Mistress of Jersey zullen
aantreden.

Via Boogie CD Store is voortaan ook het
Amerikaanse Gothic magazine Propaganda
verkrijgbaar. Propagande staat voor 60 blz.
boeiende lectuur over de Gothic cultuur in het
algemeen, het magazine valt vooral op omwille
van de prachtige foto’s en is bovendien volledig in
kleur.

Meer leesvoer, uiteindelijk is het Purple Moon
magazine verschenen, een magazine dat de
werking van de gelijknamige organisatie extra in
de verf moet zetten en hun activiteiten dient te
promoten. Het magazine is tweetalig
(Nederlands/Frans) en de eerste edities worden als
promotiemateriaal gratis weggegeven. In het
eerste nummer vindt u interviews met Goethes
Erben, Die Verbannten Kinder Evas en The
Gallery.

Tenslotte nog dit, Dark Entries is en blijft een
onafhankelijk magazine dat op een kritische en
boeiende wijze (we proberen het op z’n minst, en
anders mag u zelf altijd eens proberen) over Me
activiteiten m.b.t. onze geliefkoosde muziek
wenst te berichten!

,'/S \SSU© fQ_ 0/^

The G a I Ie r y
Fateful Passion

FRA6ME

@ntrie!

Wijl lliipiwiT, \

B r O t h e r O r c h id
Winter Shadow

Architect
Galactic Supermarket

Ai^D 0>1E

A t a r a X i/a
H i s;t o r i a e

(SI:

SUTCLIFFE

•Tü'gend’

Hlm |H<rna;fn^ » w lon^ min^

Sutcliffe Jugend
When pornography is
no longer enough

©ittrieê

Six(th) Comm lijkt met het uitbrengen van “Hagazussa”, de nieuwe
Mother Destruction cd, voorgoed tot het verleden te behoren. Waar
bij vroegere releases beide namen nog op het inlegboekje
voorkwamen - volgens Patrick O’Kill voornamelijk onder druk
van de labels en het management - is op de meest recente Mother
Destruction cd (zie cd recensies voor een gedetailleerde
bespreking) elke referentie naar de cultgroep van welleer
verdwenen. Muzikaal gaat alles veel meer een trancy technoïde
richting uit en ‘en passant’ wordt één en ander gekruid met
transcendente ambientsferen en ritueel-etnische percussie.

Mother Destruction is de naam die Patrick O’Kill na een lange
bezinningsperiode voor z’n nieuwe groep bedenkt. Hij wil z’n
interesses verleggen en het Death in June en Six(th) Comm
verleden van zich af schudden en op zoek gaan naar zichzelf.
Hiertoe volgt hij ondermeer diverse opleidingen in allerlei
gevechtstechnieken, dient bij de Mujahideen en vecht in Noord-
Afrika. Bij Patrick O’ Kill is het vooral om de spirituele ervaringen
te doen die ontspruiten aan de langdurige en zware fysieke
inspanning die deze militaire opleidingen met zich mee brengen.
Even lijkt het erop dat Patrick O’ Kill de muziek - ondenneer

omwille van een aantal serieuze financiële tegenslagen en het
uitblijven van een degelijk distributiecontract - vaarwel wil
zeggen. Na “Asylum” had hij die beslissing eigeplijk al genomen,
doch een toevallige ontmoeting met Amodali zou de toekomst er
opnieuw totaal anders laten uitzien.

Amodali trad reeds vooraan in de jaren tachtig op als performer en
zangeres van het illustere The Royal Family and the poor, maar
genoot in cultkringen vooral enige bekendheid omwille van haar
talrijke spirituele poëziebundels. Amodali en Patrick O’ Kill
ontmoeten elkaar en het blijkt wonderwel te klikken tussen de
twee, zowel op privé- als op creatief en zakelijk vlak. De cd
“Seething” ziet het levenslicht in 1990 en is het resultaat van een
spontane samenwerking. Hij wordt, omwille van gebrek aan
financiële middelen, op één dag opgenomen. De cd slaat echter aan
en langzaam maar zeker komt Patrick O’Kill, nu met Amodali,
terug boven drijven. Six(th) Comm wordt Mother Destruction.
Patrick O’ Kill verklaart voor z’n nieuw project geen specifiek
concept te hebben, doch de invloed van Amodali, die magie en
allerlei Westerse en Oosterse spirituele systemen bestudeert, is niet
onbelangrijk. Zij zorgt voor de spirituele en mystieke teksten die de

©iitrleê

tribale en trancy muziek van het
nieuwe gezelschap ondersteunen.

In 1991 verschijnt de mcd“Ascending
the Spiral Grooves”, gevolgd door de
cd’s “Archive 1 en 2”, de cd “Pagan
Dance” (1994) en de live-cd “White
Rosé” (1994). Zoals eerder gesteld,
komen - omwille van commerciële
redenen - zowel de naam Mother
Destruction als Six(th) Comm op deze
releases te staan. Op de laatste studio-
cd “Pagan Dance” laat Mother
Destruction reeds duidelijk door
technoïde ritmes beïnvloede,
interculturele dansmuziek horen. Dit
is volgens Patrick O’ Kill te danken
aan het op zoek gaan naar positieve
ervaringen en het aanwenden van
positieve energieën, de magie is
hiertoe een welgekomen hulpmiddel.
Dit is volgens hem ook het
belangrijkste verschil tussen zichzelf
in z’n Death In June periode, waar
alles vanuit een negatieve invulling
werd ingevuld, en de huidige Patrick
O’ Kill, die nu opteert voor het zoeken
naar het positieve in elk van ons over
alle culturen heen. In dit zoeken staat
de natuur als element centraal, de
aarde is ons aller moeder, doch door
het negatieve in ons zijn en handelen,
verkrachten en vernietigen we ons
aller moeder. Vandaar ook de naam
Mother Destruction, die op (het
gevaar van) deze blinde vernieling
duidt.

In 1994 (een vruchtbaar jaar voor het
duo) verschijnt op het reeds ter ziele
gegane Celtic Circle label een
boeiende overzichtscompilatie,
gewijd aan het werk van Patrick O’

Kill (inclusief Six(th) Comm
klassiekers als “Neiflheim” en

“Foretold”). Nadien wordt het echter opnieuw stil rond Patrick O’
Kill en Amodali, totdat het pas opgerichte label Schwarzrock
opeens, na vier jaar pauze, het nieuwe Mother Destruction album
“Hagazussa” aankondigt. Een album waarop het duo frisser klinkt
dan ooit en de in 1994 ingeslagen weg (“Pagan Dance”)
overtuigend verder zet.

Op 30 oktober aanstaande is dit eigenzinnige duo nog een keertje te
zien in ons land en wel samen met Dive. Naar verluidt smeden Dirk
Ivens en Amodali ondertussen ook snode plannen... Benieuwd?
Afspraak dan maar op vrijdag 30 oktober in The Steeple te
Waregem voor wat ongetwijfeld een uniek en ophefmakend
concert wordt.

MiUrfHl

Mother Destruction - Hagazussa (CD-Schwarzrock)

Indien u niet algeheel onwetend bent - hieraan zouden we niet durven twijfelen - dan bent u
ongetwijfeld op de hoogte van de komst van het Duitse fenomeen Umbra et Imago naar
Belgenland. Op 14 november is de op vrouwelijk schoon (Vlaanderen, houdt uw dochters thuis!) en
de ‘‘heuveltjes van Erika” beluste, Duitse formatie voor de tweede keer te gast in de Waregemse
Steeple. Tijd om eens in vogelvlucht stil te staan bij de rijk gevulde carrière van Mozart en de zijnen.
Temeer daar de culthit “Gothic Erotic” alweer dateert van 1993 en de groep ondertussen niet stil heeft
gezeten.

Het verhaal van Umhra opperhoofd Mozart begint in de tweede helft van
de jaren ‘80 met het vrij poppy klinkende project The Electric
Avantgarde (Mozart en een zekere Alex Perrin). Een project dat al gauw
gedoemd is tot de annalen van de Duitse Synth Pop en later, middels het
project Dracid (1994) opnieuw zal worden opgegraven. De Dracul cd
“Die Hand Gottes” bevat vooral (herwerkt) materiaal uit The Electric
Avantgarde periode. Beide projecten halen evenwel nooit de status die
Umhra et Imago zich ondertussen kan toemeten.

Umhra et Imago, (zeer) vrij vertaald ‘niets lijkt wat het is’ (‘lucky you’,
Mozart) maakt in 1993 furore met de tweede langspeler “Infantiele
Spiele”. Het nummer “Gothic Erotic” wordt in Goth kringen een megahit
en prijkt meermaals als onbetwiste nummer één op de talrijke top
honderd lijsten. De groep bracht evenwel één jaar voordien de relatief
sterke “Traume, Sex und Tod” debuut cd uit. Een debuut cd die in het
kielzog van de Neuc Deutsche Todeskunst beweging (zo noemde men
die dingen nog vooraan in de jaren ‘90), aangevoerd door groepen als
Das Ich en Goethes Erhen, in Duitsland vrij succesvol werkt. Bij ons
oogst de cd vooral succes nadat “Gothic Erotic” een hit was geworden en
liefhebbers van prikkelende zinsneden als “Ich lecke Deine feuchte,
hcisse Möse” in het nummer “Erotica” een ware opvolger vinden.
Meteen is ook duidelijk waar Umhra et Imago tekstueel z’n inspiratie
vandaan haalt. “Seks is het hoogste goed, het ultieme genot en bevrijdend
voor lichaam en geest. Seks is heel belangrijk, een degelijk, normaal
seksleven is zeer goed voor een gezonde geest”, aldus vrijdenker Mozart.
Om het seksuele aspect in het Umhra et Imago concept nog meer te
accentueren, wordt een passende bühneshow uitgewerkt waarin een
potje SM niet word geschuwd. Ook onze vriend “de vampier” duikt
meermaals op in het werk van dit gezelschap, de derde langspeler heet
dan ook niet voor niets “Gedanken eines Vampirs”. Mozart in Dark
Entries nr 12 : “Een vampier is niet iemand met scherpe hoektanden of
zo; vampier ben je in je hoofd...Voor mij is een vampier een eenzaat,
iemand die niet tot deze aarde behoort.”

Aanvankelijk worden de creatieve uitspattingen van Umhra et Imago
uitgebracht op Mozart’s eigen Spirit Records label en verschijnt het
magazine Spirit (bovenal gerenommeerd om z’n naaktfoto’s van talrijke
Gothic deernen) ter ondersteuning van Mozart’s activiteiten, (misschien
herinnert u zich nog de Spirit samplerreeks, waar naast Umhra et Imago
ook groepen als Impressions of Winter, In Mitra Medusa Inri en Endless
onderdak vinden). Bij het verschijnen van het vierde album “Mystica
Sexualis” ondergaat Umhra et Imago een aantal bezettingswissels. Dit
resulteert in een meer naar Metal neigend gitaargeluid en een
terugschroeven van sfeervolle, electrische accenten. “Gedanken eines
Vampirs” is doorspekt met psychedelische invloeden terwijl de maxi
“Sex statt Krieg” dan weer een krachtiger en voller geluid laat horen. Het
is trouwens met dit laatste werkstuk dat de groep, ondertussen een beetje
weggedeemsterd in de Gothic scene, opnieuw aanspraak maakt op de
titel van cultband. Ondertussen wijzigt de groep opnieuw talloze malen
van bezetting en raakt ze meer en meer op het spoor van wat men
tegenwoordig de Goth Metal stroming noemt. Mozart voelt zich evenwel
Goth in hart en nieren, “Ik ben een Goth artiest, punt andere lijn. Al die
andere artiesten die hun imago ontkennen, vind ik stomme muzikanten.
Voor mij is Gothic een kunstvorm, de zogenaamde Gothic Art”.

Na “Sex statt Krieg”, vrij vertaald iets als de oude, maar toch nog altijd
behoorlijk actuele, hippieboodschap “make love not war”, ziet “Kein

Gott und keine Liebe” het levenslicht, ondertussen is het eigen Spirit
Label geruild voor Ausfahrt en nadien Oblivion. Recentelijk verscheen
de live compilatie “The Hard Years”, een live bericht over meer dan 6
jaar Umhra et Imago, en de nieuwe langspeler “Machina Mundi”, een
album in het teken van de onwerkelijke werkelijkheid. Een bespreking
van deze recente Umhra et Imago cd vindt u in de cd-rubriek van deze
Dark Entries. In al die jaren wist de groep zich een roemrijk repertoire bij
elkaar te spelen. Geliefd en gehaat door velen, deze Umhra et Imago. Feit
is wel dat de groep in al die jaren indruk wist te maken (zowel in positieve
als negatieve zin) en daar zijn vooral de controversiële standpunten,
eerder subversieve muziekjes en recht voor de raapse live performances
verantwoordelijk voor. Overtuig uzelf en ga dat zien, Mozart en de zijnen
(tegenwoordig nog Lutz Demmler en Jochen (der) Ritter) op 24
november in The Steeple!

©tttri

BREATH OF LIFE

Als Belgisch scene-tijdschrift kunnen we niet voorbij aan de nieuwste CD-release van
The Breath of Life. Toegegeven, "Sweet Party" ligt al geruime tijd in de CD-rekken
van uw favoriete platenzaak, maar aangezien de groep dringend toe was aan een
welverdiende vakantie liet het geplande interview een tijdje op zich wachten. Uitstel is
bij ons echter geen afstel en we vroegen The Breath of Life dan ook van zodra ze
opnieuw tijd wilden nemen voor de pers om enige verduidelijking omtrent de CD.

Dark Entries : Begin dit jaar brachten jullie een nieuwe CD
uit, met de charmante titel ”Sweet Party’’. Nu vraag ik mij
af wat die titel zoal te betekenen heeft en wat de achtergrond
bij deze keuze is?

Isabelle Dekeyser (zangeres) : We hebben de titel gekozen in
functie van de originele cover voor de CD : een bonte
verzameling van kleurrijk snoep. Het snoep zou dan de
verschillende invloeden en strekkingen die aanwezig zijn op
onze nieuwe CD voorstellen. "Sweet" betekent in het Engels
"snoep", vandaar...

D.E.: Jullie nummers hebben wat meer diepgang en kleur
gekregen, er zijn ook meer ”details” in terug te vinden. Was
er plots meer ruimte om te experimenteren?

gehad om de verschillende nummers dieper uit te werken.
Gedurende een hele tijd moesten we enorm veel optreden,
totdat we het een beetje beu werden en besloten ons volledig
terug te trekken om ons te concentreren op nieuwe nummers.
Het toeval heeft er ook nog voor gezorgd dat we nog meer tijd
kregen dan gepland om ons voor te bereiden op de opnames. De
studio die oorspronkelijk voorzien was, bleek immers
voortdurend in gebruik te zijn, bovendien was Gilles Martin
(producer) ook zodanig druk bezig dat we de opnames telkens
weer moesten uitstellen. De maanden vlogen in een razendsnel
tempo aan ons voorbij. Uiteindelijk hebben we dan gekozen om
een andere opnamestudio te gebruiken. Al bij al kunnen we
besluiten dat de CD de stemming weergeeft van het moment
waarop we dan uiteindelijk aan de fase van het opnemen
konden beginnen.

Philippe Mauroy (gitarist) : We hebben inderdaad meer tijd

D.E. : Zijn het alleen maar negatieve gevoelens die jullie

aanzetten om muziek te maken en om teksten te schrijven?

Isabelle : Helemaal niet, de teksten zijn gewoonweg een
weerspiegeling van gevoelens of situaties die me op dat
moment raken. Soms zijn het dromen of opmerkingen die ik
maak bij het lezen van bepaalde zaken. Om eerlijk te zijn : ik
geloof niet dat al mijn teksten zwartgallig zijn, soms zitten er
prettige dingen tussen.

D.E. : Uiteraard! Nu we het over inspiratie hebben, hoe
slaag je erin om steeds maar weer nieuwe visies, nieuwe
muzikale lijnen, nieuwe teksten,... te vinden? Wat is jullie
geheime formule?

Isabelle : Tijdens het beluisteren van een melodie,
voortgebracht door een gitaar of door een ritme dat ons bevalt,
geven we onze gevoelens vrij spel. Soms is het moeilijk om uit
dat resultaat iets met een vaste structuur te puren, maar wat we
maken, moet echt het resultaat zijn van de emoties die op dat
ogenblik vrijkwamen. Het kan dus soms een tijdje duren
vooraleer een nummer af is. Vandaar ook dat mijn stem de ene
keer melancholisch klinkt, de andere keer heel krachtig en heel
gewelddadig en soms is het een mengeling van beiden.

Wat vonden jullie van het Dour festival (1997)? En wat is
het verschil met jullie optreden in datzelfde jaar tijdens het
Duitse Zillo Festival? Wat was jullie rol op beide
manifestaties?

Philippe : We hebben ons geamuseerd in Dour, zeker omdat het
in België veruit het interessantste festival is. De ontvangst, de
ambiance en de programmatie,... allemaal topklasse. Het Zillo
Festival gaat alvast meer de richting uit van een gigant als T/W,
al was het ook daar prettig om op te treden. We konden er
eveneens rekenen op een warm onthaal en op positieve reacties
vanwege het publiek. Je moet weten dat we in ’97 omwille van
een reusachtige fille op de Duitse wegen zeker twee uur te laat
zijn aangekomen en u kan zich dus wel voorstellen dat het warm
onthaal niet vanzelfsprekend was. Ik geloof dat we in Dour
gezien werden als de woordvoerders van een bepaalde
muzikale stroming in België, op Zillo maakten we deel uit van
een een affiche en werden we geacht het festival te openen, wat
een redelijk groot verschil is.

D.E. : Is het niet vreemd voor een New Wave / Gothic
formatie om op klaarlichte dag op te treden en dan nog wel
in openlucht?

Philippe : Ik weet het niet, dat moetje eens aan zulke groepen

vragen.

D.E. : Worden jullie het niet beu steeds maar weer
vergeleken te worden met Cocteau Twins, Cranes of
Siouxsie (zeker in het begin)?

Isabelle : De vergelijkingen zijn enorm flaterend voor ons, al
denken we niet dat we muziek maken die valt te vergelijken met
een welbepaalde groep. Onze muziek is de weerspiegeling van
onze persoonlijke gevoelens, vandaar dat we onszelf niet
kunnen vergelijken met anderen. We zitten ook nooit te denken
aan zo’n vergelijking, bovendien proberen we onze muziek bij
elke CD te vernieuwen. We zijn fier op het feit dat iedere CD
een weergave is van onze persoonlijkheid, op deze wijze is
iedere CD iets persoonlijks en aldus geen copie van wat
reeds bestaat.

D.E.: Jullie bestaan sinds 1985 en treden al
een hele tijd op in het voorprogramma
van heel wat bekende groepen (Das
Ich, Calva Y Nada, The Sisters of
Mercy, Lacrimosa^...). Met wie
hadden jullie het beste contact?
En van wie zeggen jullie : ’^Nooit
meer’’?

Philippe : Het verliep elke keer

©ntri

redelijk vlot. Afgaande op de commentaren die we achteraf te
horen kregen, weten ze allemaal onze muziek te appreciëren,
wat voor ons uiteraard een hele eer is.

vragen: geen antwoord.

D.E. : Enkele jaren geleden was er eventjes sprake van de
volgende covers : Nick Cave (’The Mercy Seat”) en Visage
(”Fade to Grey”), ik heb de indruk dat er daarvan
tegenwoordig geen sprake meer is, klopt dat?

Philippe : We hebben bewust gekozen om het project in de
koelkast te stoppen, we vonden het veel logischer om wat meer
tijd te besteden aan onze eigen nummers. En trouwens : de
originelen zijn zodanig goed datje er nog moeilijk iets aan kan
toevoegen...

D.E. : Zal er bij jullie ooit plaats zijn voor mannelijke
vocalen?

Philippe : Isabelle is de stem van The Breath of Life en haar
stemgeluid is nu juist typerend voor onze groep. We proberen
haar stem zo goed mogelijk naar het voorplan te brengen, je
mag het gerust "the eyecatcher" van The Breath of Life noemen.
En trouwens : niemand anders in de groep kan zingen, ik zou
zelfs durven beweren dat we zo vals als een kat klinken.

D.E.: Het is misschien een indiscrete vraag, maar wat doen
jullie eigenlijk in het dagelijkse leven?

Isabelle : Ik werk bij de sociale dienst van De Post, waar ik me
ontferm over de problemen van ons personeel. Benoit
(basgitarist) heeft helaas net zijn werk als chauffeur verloren.

Philippe: Ik werk in een restaurant, waar ik opdiener en barman
ben. Giovanni (keyboards) werkt bij Belgacom, op de dienst
inlichtingen.

D.E. : Wat is zowat het belangrijkste dat jullie deze zomer
gedaan hebben?

Philippe : We hebben ons eerste concert in Londen gegeven, op
15 augustus, in het kader van het Sacrosanct Festival.

D.E.: Zijn er groepen met wie jullie nog eens zouden willen
same^fwerken? En met welke niet?

Isabelle : Samen met Nick Cave of met New Model Army, dat
blijft een droom. Voor de rest wensen we niemand te bekladden.
D.E.: Dat is een wijs besluit. Nu, De Volanges (ze speelden
regelmatig in jullie voorprogramma) zijn gesplit tijdens het
hoogtepunt van hun carrière omdat sommige leden een
andere richting wilden inslaan : de gitarist en de drummer
kozen voor een Industrial project, Ivan heeft Dorian
gesticht en wenst daarmee in dezelfde richting door
te gaan als De Volanges en Roxane heeft op haar
eentje een CD opgenomen onder de naam
The Dawn Visitors, Is het jullie nooit
overkomen dat sommigen echt een
totaal andere richting wilden
inslaan? Hoe lossen jullie dit op?

Philippe : Ik zou me met veel
plezier willen storten op een
Tec hno-Ambi ent-Trance-
project en als het kan :
eerstdaags. Op de andere

D.E.: Hoe ziet het ideale einde van een interview met Breath
of Life eruit?

Isabelle : We drinken samen iets en spreken af op ons volgende
concert!

D.E.: Dat zullen we zeker doen!

FVM

In het artiestendorp van Eurorock (8 augustus, weet u nog wel?) drinken we
allen eerst iets fris; het is immers snikheet en hun optreden is net achter de rug.
Ik bevind mij in het gezelschap van Peter Beckers (zanger/gitarist), Stijn
Knijpers (bassist), Xavier Vranken (gitarist), Mare Haerden (drummer) en
een freelance violiste wiens naam me nu even ontglipt. De reden van onze
samenkomst is uiteraard een interview met deze veelbesproken, Belgische
Goth formatie. Star Industry. De man met de lange, wapperende haren
(Xavier) mag het woord voeren.

kregen nogal snel de reactie dat we op The Sisters of Mercy lijken, wat we
uiteraard niet mogen ontkennen.

D.E.: Evenals TheMerry Thoughts?

X.V. : Ja, dat klopt. Het zijn duidelijke invloeden, maar je moet ze blijven
respecteren. Het stoort ons niet, maar we proberen wel onze eigen sound en
een eigen stijl uit te bouwen.

Dark Entries : Kunnen jullie misschien beginnen met te vertellen wat
jullie zelf van het optreden vonden?

D.E.: Er bestaat ook al zoveel. Voor artiesten is het echt moeilijk om te
blijven innoveren.

Xavier Vranken : Ik denk dat de reacties van het publiek vrij goed waren,
ondanks de woestijnachtige temperatuur. Zo'n groot podium is wel even
wennen. De klank op het podium is bijvoorbeeld heel anders dan vlak voor het
podium.

X.V. : Juist, eindelijk een slimme kerel (lacht)! De mensen verwijzen vooral
in het begin vrij snel naar andere groepen, dat is ook normaal en helemaal niet
erg.

D.E. : Ik heb gezien dat Luc Van Acker aan jullie CD heeft meegewerkt,
meteen al een grote naam?

D.E.: Ik heb daarnet van Erato vernomen dat zij met hetzelfde probleem
worstelden. De groepsleden zelf dachten dat ze slecht hadden gespeeld,
tot een paar mensen hen kwamen zeggen dat ze gewoonweg fantastisch
waren. Het duurde een hele tijd vooraleer ze de anderen geloofden. Is dat
bij jullie ook zo?

X.V.: We hebben hem leren kennen via de Galaxy Studio, toen we reeds jeen
aantal nummers van de CD hadden opgenomen. Nu, die man heeft ons echt
geholpen. Hij vond het heel knap dat we alles van bij het begin in eigen beheer
hebben gedaan. Hij zei dat dit de beste leerschool is, omdat je dan weet hoe
Sabam werkt, hoe de hoes gemaakt wordt,... Je weet dus min of meer hoe alles
van A tot Z in elkaar zit maar hij leerde ons een beetje de knepen van het vak.

X. V.: Zeker en vast. De hitte en de zon, die af en toe recht in onze ogen scheen,
heeft ons ook wel geïrriteerd.

D.E. : De Galaxy Studio is niet zomaar een studio, het is de grootste in
België.

D.E. : Star Industry is op korte tijd uitgegroeid tot een heus fenomeen
binnen de internationale Gothic scene. Vanuit het niets duiken jullie plots
op, of heb ik het mis?

X.V.: Dat klopt ook, maar de sterkte van de groep is nu eenmaal ons streven
naar kwaliteit. We willen alles zo goed mogelijk doen. Uiteraard kost dat ons
heel wat geld, maar je weet dat je een goed produkt zal hebben als je zo'n
studio verlaat. Muziek spelen is al jaren onze hobby. We hebben in kleine
bandjes gezeten, we speelden in heel wat jeugdhuizen... Van bij het begin
hadden we het gevoel dat we goede nummers brachten. Er waren ook heel wat
mensen die ons kwamen zeggen dat we over heel wat kwaliteiten beschikten.

X.V. : We hebben allemaal in verschillende groepjes gespeeld, afgezien van
onze drummer maakten we overigens allen deel uit van Gotland. Inmiddels
hebben we onze eerste CD uit: "Iron Dust Crush". We zijn vertrokken vanuit
de invloeden van de jaren '80. We streven steeds meer naar een eigen sound,
zeker naar onze 2° CD toe. Er zal ook meer electronica aanwezig zijn. We

Met dit gegeven zijn we vertrokken. Voeg daarbij dat we echt iets goeds
wilden en je weet genoeg. Je kan ook demo's blijven maken zonder ooit verder
te geraken en dat wilden we nu juist vennijden. Er zijn heel wat jongeren die
een zware brommer kopen of een sportwagen, dat hebben wij niet gedaan.
Ons spaargeld hebben we in onze eerste CD gestoken en daarmee basta.

D.E.: Op jullie CD staat een meer Electro-getint nummer, terwijl we ons
vooral aan gitaarnummers verwacht hadden.

X. V.; Wel, het is een nummer dat we thuis hebben opgenomen. We hebben het
op de CD gezet als zijnde een "Ghost Track" en eigenlijk hebben we het puur
voor de fun gemaakt. Dit nummer heeft ons trouwens niets gekost, wat een
extra motivatie was om het te doen. We spelen ook wel graag met electronica.
Peter Beckers heeft de grote lijnen van het nummer in elkaar gestoken. We
hoorden het graag en dus besloten we dat we het bij ons thuis zouden
opnemen. Naar de toekomst toe zullen we wel meer van die dingen doen want
we experimenteren graag en met electronica kan dat nu juist oeverloos. Het is
echter niet de bedoeling om zo een volledige CD te maken, we blijven een
gitaarband.

D.E.: Ik heb gehoord dat de vraag naar jullie CD enorm is. Zo is er vraag
vanuit Zweden, Zwitserland, Duitsland, Engeland,... Klopt het dat jullie
een tweede druk moeten laten maken om te beantwoorden aan de vraag?

X.V. : Ja, het is ongelooflijk maar de eerste druk is volledig uitverkocht. De
eerste druk was gelimiteerd tot 1.000 stuks omdat de schijf verpakt was in een
digi-pack doosje. In Engeland verloopt de verkoop vlot, met Duitsland zijn
we nog aan het onderhandelen. Het ziet er goed uit. Het is niet moeilijk om een
verdeler te vinden, maar het is wel moeilijk om een goede verdeler te vinden.
Omdat wc alles zo goed mogelijk proberen te doen, duurt het misschien iets
langer, maar we zullen vast en zeker trots zijn op het resultaat.

D.E. : In RifRaf zeiden jullie dat jullie heel veel te danken hebben aan
Purple Moon, maar is het niet getuigen van valse bescheidenheid? Indien
jullie geen goede muziek maakten dan zou niemand jullie willen helpen
of dan zou niemand jullie CD willen kopen.

X.V. : Ja, natuurlijk zijn wij het die de klus in de eerste plaats klaren. Wij
hebben de CD opgenomen, de hoes gemaakt, de nummers geschreven, wij
hebben alles van A tot Z zelf gemaakt. We regelen ook zoveel mogelijk zelf,
we hebben geen manager... Op ons huidige niveau kunnen we alles nog wel
zelf aan. We proberen ook zoveel mogelijk controle te hebben over alles. Dat
is één van die dingen die Luc Van Acker ons heeft bijgebracht. De keren dat we
op andere mensen moesten rekenen, liep het vaak mis, wat jammer is, maar zo
zit de muziekwereld nu eenmaal in mekaar. Purple Moon heeft ons geholpen
door de verdeling op zich te nemen en door ons in contact te brengen met een
aantal mensen. Hij heeft ons ook ons eerste optreden cadeau gedaan, wat
meteen in de Vooruit in Gent was (Black Easter Festival). Op zich was dat een
enorme start voor ons. Voor de meesten van ons was spelen in de Vooruit een
kleine droom. We zijn er heel vaak naar concerten gaan zien en dan heb je
vaak zoiets van : Wow, als we daar eens konden spelen!

D.E.: En Leipzig, hoe is dat verlopen?

X.V.: Wij hebben zelf onze kandidatuur gesteld maar Alain van Purple Moon
heeft voor de nodige contacten gezorgd. Het festival is echt enorm, vandaar
ook dat het vier dagen duurt. Je komt onmiddellijk terecht in een totale Wave,
Gothic en Electro sfeer. De aankomst op zich was al overweldigend... (op dat
moment moeten we het interview even onderbreken om
handtekeningenjagers tevreden te stellen, even drummen, maar alles komt op
z'n pootjes terecht)... Er is trouwens een anekdote verbonden aan Leipzig. Er
was één grote zaal met een capaciteit van 5.000 mensen en daarnaast waren er
nog twee kleinere zalen met dezelfde capaciteit als de Vooruit. Wij moesten
als tweede spelen in één van de kleinere zalen. Nu, we komen er 's middags
aan en installeren ons materiaal, allemaal geen probleem. Christian Death
was er topact. Die mannen hebben gesoundcheckt tot 7 uur. De eerste groep
zou normaal dan al gedaan hebben met hun optreden en wij hadden dan
moeten beginnen. Dat was dus meteen al een koude douche. Ten tweede
weigerden de mannen van Christian Death dat andere groepen hun
merchandising etaleerden, zij wilden dus eigenlijk als enigen hun waar te
koop aanbieden. De sfeer was dan ook compleet verpest. De organisator,
Christian Death en de andere bands hebben een hele tijd moeten
onderhandelen om alles weer in orde te krijgen. Om 7 uur 's avonds wisten wij
in feite nog niet of wij nog zouden spelen of niet. De andere vijf groepen
(waaronder Dreadful Shadows, Funhouse en wijzelf) hebben een blok
gevormd. Onze merchandising moest toegelaten worden of we zouden niet
spelen. Christian Death wilde niet toegeven. Op het laatste ging er een
enveloppe rond, om hen om te kopen. Plots zeiden ze: "Als we zoveel krijgen,
mogen ze hun merchandising opstellen". Is dat niet grof? Dit is nu maar een

klein voorbeeld, maar er zijn heel wat 'assholes' in de wereld! Voor de rest was
ons optreden in Leipzig fantastisch : er zijn heel wat mensen handtekeningen
komen vragen, we hebben heel veel goede reacties gehad, we hebben ook heel
wat CD's verkocht, enz. Op 15 augustus spelen we dan weer in Londen, onze
toekomst ziet er rooskleurig uit. Dit hebben we bekomen dankzij Nightbreed.
En in oktober gaan we naar Nottingham (Camival of souls).

D.E.: ”Nineties" is een nummer dat we het vaakst van al van jullie horen
tijdens een fuif, hebben jullie daar enige commentaar bij?

X.V. : Het is een verdiende single. Het is een heel eenvoudig nummer, het
hoeft geen extra luisterbeurt: de meeste mensen zijn er van bij de eerste keer
meteen weg van. Het swingt goed, het is dansbaar, er zit een goede beat in,...
Het is één van de nummers die we al een hele tijd afhadden, zeker als je het
vergelijkt met "Crush" en met "Egypt". We hebben het wel voor een groot deel
herwerkt en we zijn van plan om de eerste demoversie ooit uit te brengen op
één of andere single-CD. De bedoeling is om zo snel mogelijk een single-CD
of een mini-EP uit te brengen en daarna opnieuw een full-CD. We vinden
"nineties" wel een lekker nummer en de mensen volgen ons daar blijkbaar in.
In Engeland zijn er overigens plannen om het nummer als single uit te
brengen, met daarop een remix van Mark (Suspiria). Bij Nightbreed zijn ze
daaraan aan het werken. Het nummer staat ook reeds op een aantal verzamel-
CD's. In Engeland is dat "New Altematives 4", daar vonden ze het perfect als
opener. Allemaal lof en je kan er alleen maar blij mee zijn.

D.E.: Nu, vandaag treden ook nog RedZebra^ Anne Clark, The Sisters of
Mercy enz. op, het is ongetwijfeld een kleine droom om op hetzelfde
podium te staan als zij?

X.V. : Ongetwijfeld, zeker The Sisters of Mercy want dat zijn onze
jeugdhelden. We zouden trouwens ook heel graag het voorprogramma van
Paradise Lost willen doen. Hun laatste CD is immers buitengewoon goed en
ook wel omdat ze veel electronica met gitaren combineren.

Stijn: Voor mij is DavidBowie gewoonweg het einde!

(De anderen vernoemen Front 242 en KillingJoke.)

X.V. : Dat zijn dan ook 2 bands die we respecteren. Front 242 omdat zij een
beetje de electronica pionieren waren en Killing Joke omwille van hun
gitaarspel.

D.E.: Hebben jullie nog iets om dit interview af te sluiten?

X.V.: Voor ons is het hier vandaag sowieso een leuke dag. We hopen dat we -
naar de toekomst toe - nog meer goeie dingen zullen maken en dat de mensen
ons blijven steunen. Zoals het er nu aan toegaat, hebben we echt niet te klagen.

D.E.: Misschien nog de internationale erkenning?

Stijn : Zeker, volgende week gaan we naar Engeland, in oktober gaan we er
terug naartoe, ik hoop dat we ginds ook kunnen doorbreken. Het lijkt allemaal
te lukken.

D.E.: Het gaat ook allemaal vreselijk snel.

X.V. : Ja, in Duitsland willen ze ons terug aan het werk zien en in Londen
spelen we samen met The Breath of Life. Onze geluidstechnicus is toevallig
ook die van hen. We zullen dan ook samen met elkaar optrekken, wat vast en
zeker heel tof zal zijn. Eventueel zullen we samen met hen in het najaar een
mini-toumee afwerken in Europa. Er zijn nog een heleboel plannen, we
bruisen van de ideeën en van de plannen die we willen uitvoeren. Op deze
manier proberen we Europa stap voor stap te veroveren.

D.E.: En eventueel een echte platenmaatschappij vinden?

X.V.: Ja, dat willen we ook maar we zijn nog druk bezig met het zoeken naar
de juiste firma. Er zijn heel wat kleintjes, maar die kunnen ons niet bieden wat
we willen. Uiteraard kunnen we niet onmiddellijk bij een hele grote firma
terecht, maar we doen keihard ons best om het onderste uit de kan te halen.

D.E.: Is Nightbreed een goede kandidaat?

X.V.: Zeker en vast. Ze doen nu al heel wat werk voor ons en dat kunnen we
zeker appreciëren. Een CD maken is duur, maar muziek is onze hobby en we
amuseren ons echt rot! Meer hebben we niet nodig om gelukkig te zijn.

D.E.: Laat dit een voorbeeld voor anderen zij n.

FVM

- ■'M-

©nttieê

CONCERTBESPREKINGEN

The Cure

(Axion Beach Rock, Zeebrugge,
18/07/1998)

Urenlang hebben wij zitten wachten in de
hitte, tussen de 50.000 anderen. Ik schat
trouwens dat daartussen ongeveer 30% fans
van The Cure waren, 30% van The Prodigy
(deden het best aardig op het podium) en
30% fans van K's Choice. Nu ja, 90 % van het
festival was geslaagd, over de minder goede
acts zwijg ik liever. Het lange wachten werd
door de aankondiging van Jan Hautekiet
haast ondraaglijk gemaakt ("Robert Smith
heeft nog een half uur nodig om zich te
schminken"). Eens het zover was, kon het
feest eindelijk beginnen : de lichtshow was
geniaal en over de PA ditmaal niets dan lof
Of het nu diep depressieve of luchtige songs
waren, alles kwam vlot en eerlijk over. De
sfeer zat erin. Ik moet zelfs toegeven dat ik
mij liet verrassen door het enthousiasme
waarmee mijn lotgenoten "Wrong Number"
onthaalden. Iedereen ging van bij de eerste
noot volledig uit de bol (een grote hit was het
nochtans niet, bovendien kondigde het
nummer het inslaan van een nieuwe richting
aan). Enfin, het was hemels. Bij "100 Years"
moest ik aan andere coverversies denken en
kan het niet laten even te knipogen naar die

ene Belgische groep (Erato). Tijdens
"Pictures of you" kon ik mijn fototoestel
bijna niet vasthouden, omdat het zo grappig
leek : plaatjes schieten terwijl Robert Smith
ooit in een vreemde bui al de foto’s van
zichzelf vernietigde. Gedurende het hele

concert was het overigens aartsmoeilijk om
ook maar even in stilstaande positie een
degelijke foto te maken. Het publiek leek
zich te vereenzelvigen met de zee en af en toe
kon ik niet anders dan meedansen, brullen en
meeklappen. "In between days" en "Just like
heaven" zullen me nog lang bijblijven. Er
waren ook nog twee nummers die niet vaak
voorkomen in zijn set : "Kyoto song" en
"Sinking". Vooral het tweede nummer mag
hij vaker spelen. Als waren we in het
drijfzand gevangen of als waren we
gesmolten door de hitte, zo kwam het zalige
nummer op ons af : met plezier keken we
tegen de dood aan. Even toepasselijk is het
supermooie "Erom the edge of the deep
green sea", waarop we de zee hoorden
ruisen. "Never enough" is altijd al een
nummer geweest dat slaat op de lengte van
de speeltijd die The Cure krijgt toegewezen
tijdens een optreden, ook nu was het zo. Door
al het gewoel was ik even de tel kwijt, maar
ik geloof dat ze ook nog "Cut" speelden (het
was alvast een nummer uit de "Wish" cd).
Nadien volgden "Disintegration" en
"Untitled", twee lange en uitermate
meeslepende nummers, waarop we konden
meedrijven. Een minutenlang applaus
zorgde voor het feit dat The Cure
dolgelukkig terugkeerde : ze genoten en

betreurden
tegelijkertijd
dat ze plaats
moesten
ruimen voor
The Prodigy.
"10.15
saturday
night" en
"Killing an
arab" werden
de afsluiters.
Het publiek
leefde zich
een laatste
maal uit,
waarna de
woorden
"Standing on
the beach"
letterlijk
vorm kregen.
Inderdaad :
het feit dat ze
niet langer
mochten
spelen en

_ bovendien

een half uur

later begonnen, is moorddadig, mocht het
geholpen hebben: het publiek stond klaar om
iemand te vermoorden in de hoop dat ze nog
een laatste maal mochten terugkeren. Het
mocht niet wezen en dus dreef het publiek
met de zee mee, huiswaarts en vol goede

Heel wat verschuivingen, zo ook het
wegvallen van Arcana. Gelukkig hebben ze
bij Gold Meat Industry voldoende groepen
die kunnen aantreden, zoals de Zweedse
opener No Festival of Light. Hun vreemde
muziek wist slechts weinigen te beroeren. Ze
maakten gebruik van beeldmateriaal,
voegden een viool aan hun sound toe en voor
de rest was alles vrij statisch. De sfeer
ontbrak en de voorgelezen stukken uit de
Bijbel gingen ook aan iedereen voorbij. De
finale stelde evenmin veel voor : gemaakte
vonken, meer niet. Schuurmachines kunnen
dus wel degelijk vonken veroorzaken,
waarna deze beproeving eindelijk werd
afgesloten. Ideaal op cd maar niet op een
podium. Vervolgens mocht Hazard, oftewel
een eenzame 'nerd', achter een tafel optreden.
Een heuse lichtshow en een hoog gebliep
gehalte, maar ook dit beluisteren we liever
thuis.Toen Hybryds op de planken stond,
kregen we eindelijk een tevreden en
uitermate mobiel publiek te zien. Op de
achtergrond konden we ook nog kijken naar
een knappe reportage over 'virtual reality' en
over 'cyberpunks’, heel leuk voor zij die zich
af en toe verveelden (ze denken aan
iedereen). De Electromachine van dit duo
weigerde even dienst, maar toen het
bisnummer er kwam, waren ze echt op volle
toeren aan het draaien. Knappe prestatie van
deze Belgische formatie. Een trapje hoger
staat (al was niet iedereen het daar mee eens)
Sanctum. Ook zij hadden een video
meegenomen, maar hier bleek het muzikale
aanbod (terecht) te primeren. Zowel de ruwe
(’Industrial-minded’) stem van de stoere bink
als de wandelingen over de toonladders van
de schone zorgden voor heel wat
hoogtepunten, waar zowel Metal-fans (de
’Mindviewers’) als de fans van
Middeleeuwse muziek. Opera en
dansmuziek aan hun trekken kwamen.
Reken daarbij ook nog de aanwezigheid van
een cello en van een paar djembé’s en je weet
dat er voor afwisseling werd gezorgd. Het
publiek had er echt zin in, zelfs toen bleek dat
Sanctum hun volledige set gebracht hadden,
bleef het publiek scanderen dat het meer
wou. Goed, van mijn part mogen de twee
laatste groepen nog eens terugkomen!
[FVM]

herinneringen aan een fantastisch optreden
met en honderdtal verwijzingen van The
Cure naar de zee, of hadden we soms een
zonneslag opgelopen? [FVM]

^ ....

Nights of the Abvss 2

Sanctum
Hybryds
Hazard

No Festival of Light

^The Steeple, Waregem, 24/07/1998)^

Mortiis

Ordo Equilibrio
The Protagonist
"Gestalt + Ultreya"

(The Steeple, Waregem, 25/07/1998)

Gestalt smolt samen met Ultreya en zie daar:
de Vlaamse versie van Dead Can Dance is
geboren. Poëzie van eigen bodem, overgoten
met sfeervolle muziek. Het publiek staat er
stilletjes bij (ik vermoed dat iedereen zo
stilletjes is omdat niemand ook maar één
woord wil missen, want het is en blijft vooral
luistermuziek). De dwarsfluit maakt heel wat
indruk op het publiek (inclusief mezelf) en
naar het einde toe gaat dit publiek zelfs wat
bewegen. Wie niet voor het genre is, vindt
het maar niets, maar ieder heeft dan ook zijn
eigen mening. Bij het begin van The
Protagonist maakt iemand mij duidelijk dat
het hele festival eigenlijk muziek brengt die
thuis prima klinkt, maar op het visuele vlak
vaak de moeite niet waard is om aan te
schuiven. Vandaar ook dat ik aan de saaie
houding van heel wat artiesten niet zwaar til.
De mystieke sfeer blijft in de lucht hangen en
dat is maar goed ook. Death in June-fans

@ntrle

vieren feest, want The
Protagonist brengt
gelijkaardige, orchestrale
percussie, waarbij er niet
echt sprake is van
gezongen nummers. De
cello en de video vallen in
positieve zin op, voorts viel
er niet veel te beleven.

Rustig luisteren en je
fantasie aan het werk zetten
is de boodschap. Ook hier
spraken vooral de fans over
een fantastisch optreden,
de anderen sloegen een
koel pintje achterover en
prevelden duivelse verwensingen. De
temperatuur in The Steeple was ondertussen
enorm gestegen. Ordo Equilibrio heeft wel
aan het visuele gedacht en laat een dame in
strakke (onthullende) lingerie toekijken
vanop het midden van het podium; tussen
haar benen een brandende kaars in de vorm
van een penis. Normaal had er ook nog een
naakte man gestaan en was er zelfs sprake
geweest van een beetje SM, maar dit mocht
niet wezen. De brandende fakkels aan de
zijkant maakten dat de afdaling in de hel nog
echter overkwam. Het meeslepende effect
dat de hele tijd heerste, kreeg me zelfs even te
pakken. Ik kon uiteindelijk nog een aantal
nummers herkennen en som ze op voor de
kenners en de fans onder ons : "Within the
Rise", "Happened", "Reaping", ’Tsrael",
"War" en "Salvay is close". "Their reason is
dead" werd als enige bisnummer bekomen
na een hartelijk applaus. Hierbij moet ik nog
vermelden dat de percussionist/violist van
No Festival of Light ook bij deze groep
mocht meespelen en dat hij de Zweedse
naam Fredrik Bergström draagt. Heel wat
charmante dames hadden immers hun oog op
deze wel erg speciale jongeman laten vallen
en dus heb ik hen hiermee toch nog een
kleine dienst bewezen. Foto's kunnen
bekomen worden op de redactie van Dark
Entries... Mortiis mocht afsluiten en deed dat
van bij het begin : door het podium af te
sluiten met een zwart doek, zodat niemand
kon zien wat er in afwachting van het
weergalmen van de eerste noot gebeurde.

Ongelooflijk! Toen het
doek met een ruk naar
beneden kwam, kon ik
enkele gilletjes op vangen.
Vanachter het podium
de hele zaal
nokvol was. De vreemde
Scandinavische heerser
voerde (met de hulp van
de nodige attributen) een
heuse show op. Ondanks
lange neus, zijn
strijdlustigheid en Metal-

outfit weet Mortiis heel wat hunkerende
blikken en geile kreunen op te roepen (iets
wat ze bij Das Ich nooit hebben gekund).
Mijn fototoestel bleef maar zoeken naar de
knapste invalshoek en ik kon mijn ogen
nagenoeg niet afhouden van deze heerser.
Yeah! Een fantastische afsluiter, waarna er
voor mij geen fuif meer moest zijn : ik had
het einde van de wereld gezien en dat
volstond. Deze man wil ik overigens vaker
aan het werk zien, samen met zijn twee
priesters en in het gezelschap van een knappe
maagd. Meer zo een kwalitatieve groepen en
ik kom volgend jaar met veel plezier terug!
[FVM]

Eurorock 1998
(Neerpelt, 08/08/1998)

De tijden van Seaside leken even terug te
keren op 8 augustus. We moesten er wel
verder landinwaarts voor trekken, naar het
Limburgse Neerpelt meer bepaald, om een
aantal acts die vooraan in de jaren ‘80 reeds
het mooie weer maakten op dit legendarische
Belgische alternatieve festival, nog een
keertje te kunnen bewonderen. We hadden
er graag de reis voor over, meer zelfs, we
waren extra vroeg opgestaan om ook de
jonge snaken van Erato en Star Industry aan
het werk te zien. Voor de niet zo goede
verstaander; Supergum hebben we dus
gemist maar de intentie om de haan nog
vroeger te laten kraaien op een
zaterdagvoormiddag was dan ook nooit
aanwezig. We beginnen dus bij Erato, die
drie kwartiertjes het beste van zichzelf
mochten geven; had de minidisk dit nu ook
gedaan dan hadden we wellicht van een
feilloos concert kunnen spreken. De
aandacht van het, op het vroege tijdstip
(1 lu30) nog niet al te talrijke publiek, werd
meteen getrokken door “A Killed God” (naar
mijn mening één van de beste Erato tracks)
als opener in te zetten. “Mighty and Death”,
“Go...”, “The Switch”,... volgden.
Opvallend en veelbelovend was vooral de
zang van Frank Mahieu, die opviel in

t"' - '

“Transmission” van Joy Division ook
uitvoerig bewezen. Net als op Seaside werd
de ‘pogo’ opnieuw uitgevonden. Als ik in de
plaats van de organisatoren was geweest, had
ik de volgende act, Struggler, vóór Red
Zebra geplaatst, daar de massale aanval van
daarnet zich nu in de omgekeerde richting
voltrok. Geen wonder, want behoudens
enkele ‘die hards’ en lokale rare kwieten kent
wellicht niemand Struggler meer en dat is
jammer. Struggler stond immers op scherp
en ook al klonk hun geluid min of meer
gedateerd, toch blijven het indrukwekkende,
akelige en bevreemdende songs. Behoudens
het tempo van de nummers werd niets
aangepast en dat was maar goed ook! De
Cold Wave van de enige Struggler lp “It was
a very long conversation but at the end we
didn’t shake hands” werd er doorgejaagd en
zorgde voor een frisse wind op het bakkende
Eurorock terrein. “Night Fever” kondigde
het laatste nummer aan van de rebelse
beeldenstormers. Tijd voor een maaltijd en
het opzoeken van de pisbak, want na
Struggler stond Björn op het programma. Ik
had hier enigszins die fameuze Abba
covergroep verwacht en geef toe, dat ware
een leuke, lichtvoetige noot geweest, doch
deze bleken bij navraag dan weer Björn
Again te heten. Björn bleek een ordinair
Rockbandje, waarvan de zanger met blauwe
haardos en dito rockster kapsones, als
respons enige aardkluiten naar z’n kop kreeg
geslingerd. ‘Seaside again’,
hoorde ik mezelf denken. Voor
mij (en vele anderen) de enige
valse noot op dit festival... Björn
maakte het verlangen naar die
goeie ouwe Bollock Brothers
alleen maar groter. Om 18u30
was het eindelijk zover, de
publieke belangstelling was
ondertussen ook danig
toegenomen, net op tijd om Jock
McDonnald en de zijnen een
warm onthaal te geven. The
Bollock Brothers vlogen er quasi
onmiddellijk in en showman
McDonnald had meteen het
publiek op z’n hand. De teksten
werden lichtjes aangepast aan de
actualiteit, zo kwam de buitenechtelijke
liefdesaffaire van de Amerikaanse president
Clinton meerdere keren op een ludieke
manier aan bod. The Bollock Brothers
amuseerden zich en het publiek genoot
zichtbaar mee. “Harley David”, “Horror
Movies”, “Faith Healer”, “The Fourth
Horseman of the Apocalypse”,..., we konden
de semi-klassiekers stuk voor stuk
meezingen. Mooi. Op naar de volgende
afspraak : Anne Clark. Aanvankelijk opende
dit concert niet zo sterk, daar er vooral
nieuwe nummers werden gespeeld, allen
verpakt in een technoïd en trancy jasje. Niet

echt mijn ding, maar gelukkig werden naar
het einde toe alle registers nog eens
opengezet en kregen we de herwerkte versies
van klassiekers als “Sleeper in Metropolis”,
“Now”, “Wallies”, “Our Darkness”,... Het
sterke einde maakte toch nog veel goed, al
moet ik toegeven dat ik de Anne Clark van
enige jaren geleden een warmer hart
toedroeg. Hetzelfde kan worden gezegd van
de act waarvoor ongeveer de helft van het
publiek naar Neerpelt was afgezakt, juist,
The Sisters ofMercy. En ook al zijn de Sisters
of Mercy maar Va meer van wat ze ooit zijn
geweest, toch moet je er bij zijn als ze ons
land aandoen want hebben we met z’n allen
die lp “First and Last and Always” niet grijs
gespeeld? Gothfather Andrew opende zoals
recentelijk wel meer gebeurt met een Pink
Floyd cover die naadloos overvloeide in het
prachtige “Some Kind of Stranger”. Zowat
elke nummer van de Sisters is een hit en er
kon dan ook nog nauwelijks iets fout lopen.
“Logic”, “Train”, “Lucretia”, “Ribbons”,
“Temple of Love”,..., parels die door de heer
Eldritch, in tegenstelling tot de eerder
magere passage in de Brusselse A.B.,
werden omgeslijpt tot briljanten. We genoten
van een Sisters of Mercy in topvorm en
kregen van het management te horen dat het
nieuwe materiaal, dat oorspronkelijk voor
april/mei was aangekondigd, uiteindelijk
deze winter zou verschijnen. Nieuwe songs
als “War on Drugs”, “Come Together”, “(We

are the same) Susanne”,... doen er ons alvast
naar uitkijken. Een festival dus, althans wat
het zaterdaggedeelte betrof, deze Eurorock.
Een meer dan behoorlijke publieke opkomst
ook... organisatoren tevreden, publiek
tevreden, groepen tevreden,... de enigen die
ik hoor klagen, waren zij die vruchteloos
zochten naar de Dark Entries stand. Bij deze
dan ook onze verontschuldigingen, door
onvoorziene omstandigheden is de
standhouder met publikaties en al
noodgedwongen in St.-Niklaas moeten
achter blijven... Het zal ons geen tweede keer
overkomen. [KI]

)iNr

The Sisters of Mercy

i

i’ , ‘

■ it ■ f

■V- *

\

positieve
zin en de
klanktapij
ten van
z’n Erato
kompanen
wist te
kleuren.
Mits een
ietsepietsi
e meer
podiumva
stheid kan
Erato
zeker
doorgroei
en in het

zo al minieme peletonnetje van Belgische
Goth acts. Aan podiumvastheid geen gebrek
bij de volgende Belgische acte de présence.
Star Industry. De cd “Iron Dust Crush”
moest er live zowat volledig aan geloven,
alleen jammer dat het sublieme Synth Pop
riedeltje dat als ‘hidden track’ op de cd is
geplaatst niet werd gespeeld. De groep
ademt professionalisme uit, heeft uitstraling
en bovenal een aantal goede Gothic Rock
nummers die live het midden houden tussen
The Merry Thoughts en Love Like Blood. De
“Nineties” hebben Star Industry zowaar
geen windeieren gelegd. De groep treedt
trouwens op 26 oktober live aan op het
Engelse Camival of Souls festival te Derby...
dus als u ze toevallig heeft gemist in het verre
Limburg... Na Star Industry kregen we een
eerste regelrechte aanval van het publiek
richting podium, de ‘rode zebra’s’ waren
immers aan de aftrap verschenen en het
publiek verwachtte vonken. Die kwamen er
helaas maar bij mondjesmaat, daar Red
Zebra vooral uit hun meest recente cd
“Mimicry” tapte. De respons was, is en blijft
wellicht het grootst op de oude Red Zebra
nummers, wat “Can’t Live in a Living
Room”, een fantastische “Art of
Conversation” of het als bis gespeelde

CONCERTBESPREKINGEN

I

Cd en kV besprekingen

Anne Clark & Martyn Bates
Blind Passengers

ClanofXymox
Die Vermis Mysteriis
IC 434

Kirlian Camera

The Last Dance
Malochia
Marilyn Manson
Mother Destruction
Nature and Organisation

No Festival of Light
Noisex

Project Pitchfork
The Second Sight

The Shadow Dance
Shadow Project

Sisygambis

Sonar VS Muslimgauze

Tor Lundvall &T. Wakeford

Umbra et Imago

Various

Various

Various

Various

Wolfsheim

JustAfterSunset
Klok my soul

This World

The Philosophy of Hatred

Dogondance

The Ice Curtain

Staring at the sky
Dreamhunter
Mechanical Animals
Hagazussa
Death in a Snow Leopard Winter.

Enter the realm of Satan l-IX

Out of Order

Steelrose

Everything is Broken

Temple
Fromthe Heart

Four stages of Cruelty

34

35

Autumn Calls
Machina Mundi

Electronic Behaviour Contrei System

FutureWave
Hex Files 3
VIS-A-VISVOLIII
Hamburg Rom

36

Electno

Industrial

T echno

Verzamel

Anne Clark & Martyn Bates
Jiist Af ter Sun set
Dogo Bros.

Dit meesterwerk is het vervolg op "The Law is an
anagram of Wealth", waarop ze voor het eerst
samenwerkten, alleen hebben ze zich hier echt
gehouden aan het gebruik van klassieke instrumenten.
Bijgevolg is elke electronische impuls ver weg
gehouden. Eindelijk nog eens een nieuwe cd die de
moeite waard is om gekocht te worden ! Een zeldzame
parel tussen een berg samengesteld uit
middelmatigheid. We aanhoren zachte melodieën en
bijwijlen erg meeslepende nummers. De ene keer
droevig, de andere keer enorm dromerig. De ideale
muziek om tot rust te komen. De klassieke
instrumenten in combinatie met de engelenstemmen
van Anne Clark en Martyn Bates vormen een
uitstekende combinatie. Ik moet eigenlijk flink snijden
in de woordenvloed, want anders zou ik hier alleen
maar superlatieven noteren. Ik hou het dus kort door er
nog aan toe te voegen dat ik tot op heden geen enkel
minpunt heb ontdekt. Het enige wat ik zou kunnen
bedenken is dat een paar Techno fans zouden afhaken,
maar dat is dan hun zaak ! De volgende cd zou
helemaal anders klinken, dus profiteer ervan! [FVM]

1 d

Synth pop

Wave

! @

Gothic

1 ©

Doom

"Kick my soul (basic edit)" klinkt van bij het begin vrij
snedig en rauw. De mengeling van Techno, gitaren en
snerpende (Engelstalige) vocals weet me onmiddellijk
te overtuigen. DJ Tanith mocht het nummer nog eens
remixen en doet het klinken zoals Marilyn Manson op
een bitsige dag. Ik hoop dat het een rage zal worden,
want hier zit meer in dan men op het eerste zicht zou
denken. Er staan ook nog twee andere remixen op :
"still alive apoplexy mix" (waar ze het kalmpjes
houden en eerder de Techno/Ambient richting inslaan)
en "antiverse mix" (opnieuw de ronkende beats en de
snedige gitaren, deze keer met een minimum aan
vocalen). Een single die - naar ik verwacht - op vele
draaitafels terecht zal komen. Voor meer informatie
verwijs ik door naar http://blindpassengers.com of e-
mail: bpbooking(§aol.com [FVM]

Clan ofXymox
This World
Tess Records

Kirlian Camera
The Ice Curtain
Solar Plexus/Novatekk

Eindelijk, van de meest onderschatte Italiaanse cult
band is er een best of verschenen en ik kan in het begin
van deze recensie nu al stellen datje die in huis MOET
halen, zeker als je nog maar weinig van deze Italianen
in je collectie hebt steken. Kirlian Camera timmert al
sedert 1980 met vallen en opstaan aan de weg. In al die
tijd wist de groep zich een behoorlijke reputatie bij
elkaar te spelen. Uiteindelijk werden ze voor hun
vastberadenheid beloond door het succes van de in
1994 uitgebrachte maxi “Eclipse 11”. Dit nummer
bracht het immers tot een heuse hit in de Europese
zwarte scene. Nadien dreigde Kirlian Camera
ondanks schitterende albums als “Schmerz” en
“Pictures of Etemity” volledig weg te deemsteren...
Deze ‘best of’ compilatie komt dus op het juist
moment. De dubbleaar is keurig verdeeld in een
schijQejaren ‘90 en een schijQe jaren ‘80. Dejaren ‘90
klinken de meesten van jullie ongetwijfeld het meest
vertrouwd in de oren. Een sterke opener met “The
Desert Inside”, de “Eclipse V4” en tal van nummers
(al of niet in live of remix versies) uit de albums
“Schmerz” ,”Pictures of Etemity” en “Todesengel The
Fall of Life”. Melancholische donkere en
experimentele stukken wisselen elkaar af met als
hoogtepunt het ontroerende “Ascension”, het
dwepende “In the Endless Rain” en het experimentele
“Drifting” (uit de laatste gelijknamige mini cd, zie
Dark Entries 23). Het tweede schijfje toont ons Kirlian
Camera in dejaren ‘80 en hoewel de nummers wellicht
altijd obscuur zijn gebleven, vinden we ook hier weer
pareltjes. Van minimale experimentele Electro “News”
en “Rays” bijvoorbeeld, over relatief toegankelijke
dansbare nummers als “Edges”, “Ocean” en “Blue
Room” tot eerder experimentele en avantgarde
stukken Electro zoals “Lonano” en “Austria”. Ik vind
dit allemaal even gedurfd en even prachtig. Kortom,
deze overigens fraai verpakte dubbleaar is een
plichtkoop, laat ons hopen dat door deze “Ice Curtain”
een nieuwe generatie geïnteresseerd raakt in de
boeiende experimenten van deze eigenzinnige
Italianen. [KI]

IC 434
Dogondance
Body Records/Trinity

Na het verschijnen van de full length “Hidden Faces”
verschijnt alsnog een maxi van het herrezen Clan of
Xymox. Het ultiem dansbare “This World” kreeg de eer
om als titeltrack te fungeren en we krijgen het hier in
twee mixen , de C.O.X remix wat wellicht staat voor
een door Clan of Xymox zelf herwerkte versie en een
remix van John A. Rivers (ongetwijfeld de meest
sfeervolle). Beide remixen voegen echter weinig aan
het origineel toe en kunnen derhalve niet echt een must
worden genoemd. Hetzelfde kan gezegd over het
toegankelijke meezingertje “Sing A Song” dat in een
zelfde versie is terug te vinden op het album “Hidden
Faces”. Waarom je als Clan of Xymox fan deze cd dan
wel koopt vraagt u zich intussen af? Wel, uiteraard was
me bij Tess Records wel zo slim om een exclusief
nummer aan deze maxi toe te voegen. “Not For the
Money” was reeds verkrijgbaar als extra nummer op de
Amerikaanse versie van het “Hidden Faces” album en
is nu dus ook in Europa vrij verkrijgbaar op deze maxi.
“Not For the Money” is evenwel het meest a-typische
Clan of Xymox nummer dat ik ooit heb gehoord. De
sound is een combinatie van experimentele electronica
met een krachtige gitaarsound, wat meteen de
oorspronkelijke bestemming voor de Amerikaanse
markt verklaart. Neen, ik vind dit niet echt een
geslaagde maxi en raad veeleer het fantastische full
length album “Hidden Faces” van deze Nederlandse
melancholici aan. [KI]

Dubieus dit schijfje uit Frankrijk. De groep definieert
zichzelf als een Electro/Industrial project met
middeleeuwse en Keltische invloeden. Makkelijk, dan
hoeven wij dit niet meer te doen, maar de
middeleeuwse en Keltische invloeden kan ik met veel
goede wil maar ontdekken in een tweetal nummers en
dan zijn het vooral digitale middeleeuwers en
geprogrammeerde Kelten die we aan het werk horen.
Verder vallen me de frisse titels op, “Le Boucher”,
“Azatohoth’s Speculum” of “Her Vagina (pouring in
my eyes)”. Muzikaal is het echter allemaal een stuk
minder. De titel is dus goed gekozen voor dit Electro

inferno. De opener “‘Le Boucher” (een ode aan de
slager om de hoek?) herinnert me enigszins aan
Leather Strip, “Hydromel et Putrefaction” klinkt vrij
origineel, maar vanaf dan hoor ik vooral experimentele
Electro die naar mijn bescheiden mening kant nog wal
raakt. De nummers duren allemaal vrij lang wat de
verteerbaarheid niet echt ten goede komt en de teksten
zitten boordevol clichés, of wat dacht u van “Open your
legs and Iet me in”. Anderzijds is dit geen traditionele
Electro cd die is geconcipieerd voor een vluggertje op
de dansvloer, het geheel ligt zwaar op de maag en een
beluistering in één beurt vraagt inspanning. Dit schijfje
stinkt naar rotte lijken, geurt naar lichaamsvochten en
wegterende ingewanden. Ik weet niet echt wat ik er
mee moet, maar mocht u zich geroepen voelen om dit
cd’tje in geuren en kleuren te beschrijven of een fan
zijn van de hierboven beschreven geuren, dan raad ik u
volgend adres aan: Cyril Duneau, 19 Rue Blanche De
Castille, 37300 Joué-Lès-Tours, France. U betaalt wel
100 Franse frank, inclusief verzendingskosten, wij van
Dark Entries daarentegen... [KJ]

Dansvoer. Dit ene woord lijkt me het ideale statement
bij de tweede IC 434 cd “Dogondance”. Doch daar heel
wat creaturen tegenwoordig op zowat elk genre muziek
de beentjes strekken lijkt me een iets verdere
precisering noodzakelijk. IC 434 is in Belgische
Electro-kringen al lang geen onbekende meer. Daar
zorgde het vrij krachtige en ultiem dansbare cd-debuut
“Weathering Skies” voor. Het is overduidelijk dat IC
434 met deze “Dogondance” naar diezelfde inlandse
(en naar we vermoeden ook buitenlandse, gezien de
distributiedeal met Trinity) Electro-kringen mikt. In
vergelijking met “Weathering Skies” heeft de muziek
m.i. meer technoïde invloeden ondergaan en is de Dark
Electro een ietwat op het achterplan terecht gekomen.
Fans van IC 434 hoeven echter niets te vrezen, want
“Dogondance” klinkt vooral zoals... IC 434. Relatief
korte, sterk geritmeerde nummers, vaak met
aanstekelijke en doeltreffende melodieën. Verwacht
geen complexe structuren of experimentele
soundcollages... ,maar “do the Electro-man” (als u
begrijpt wat ik bedoel). Een nummer als “Albatross”
doet me, niet in het minst omwille van de zang, aan
oudere Project Pitchfork denken. Nummers als
“Jacob’s Ladder” (een potentiële dansvloerkiller, zoals
sommige briefschrijvers dat definiëren) en “Fire Run'
leunen dan weer meer aan bij IC 434 ten tijde van
“Weathering Skies”, terwijl “Salvation” of “Nature’s
Disclosure” dan weer sterker door een soort trancy
Techno lijken beïnvloed. Indien IC 434 goed vijfjaar
geleden de kop had opgestoken, hadden ze
ongetwijfeld mee kunnen profiteren van het Dark
Techno/Dark Electro geluid dat door bands als Project
Pitchfork naar de dansvloer werd gebracht. Of
dergelijke Electro anno 1998 nog op een massale
respons van het bonte zwarte volkje kan rekenen,
maar de vraag. Ik ben alvast benieuwd of en hoe lijf en
leden van onze lezers zich in beweging zullen zetten op
deze “Dogondance”... .”Waf ’ [KI]

J

Mother Destmction

Hagaziissa

Schwarzrock

mtissji

Marilyn Manson
Mechanical Animals
Nothing Records

Malochia
Dreamhunter
SPV-in eigen beheer

Knappe cover, leuke foto's (laten vermoeden dat ze ook
live een streling voor het oog zijn) en fijne lay-out.
Onze noorderburen hebben zelfs de moeite gedaan om
ook hun teksten in het bijhorend boekje te voegen. Van
bij het eerste nummer slagen ze erin om goed te
klinken. Zo is "Malochia" een dromerige verwijzing
naar de Arabische contreien (vooral de vrouwelijke
vocalen). "Whiplash" bevat leuk kattengejank (in
positieve zin), stevige gitaren en mannelijke vocalen
die ertegenaan gaan. Ze slagen er perfect in een, eigen
sound te scheppen (al moet ik bij bepaalde intro’s soms
denken aan Dead Can Dance en aan The Sisters of
Mercy, maar ze klinken net iets steviger). Vrij snel kan
men deze cd in drie verschillende kastjes plaatsen : als
Niels (de mannelijke vocalen) het nummer draagt
hebben we potige Industrial met af en toe zware Electro
("Whiplash", "Crush" en "Thrill to kill"), is Antoinette
aan het werk dan botsen we op dromerige/gevoelige

Nature and Organisation
Death in a Snow Leopard
Winter ./World Serpent

De eerste maal dat ik deze CD beluisterde was mijn
oordeel: "Wel mooi,maar ik koop 'm toch maar niet.".
Deze beslissing was waarschijnlijk te wijten aan het
feit dat het toen midden juni was. Nu mijn
lievelingsseizoen voor de deur staat -de herfst dus-
betrapte ik mezelf op een zekere heimwee naar die ene
luisterbeurt. Terug naar de winkel dus om de nieuwe

"Do you believe in angels (euro dance mix)" is de
glansrijke opener. Het is en blijft een sterk nummer, al
klinkt het origineel veel sterker. Door de remix is het
nummer moeilijk te klasseren, ik hou het tussen Synth-
Pop en Gothic. "Flesh" klinkt meer als een volwassen
Depeche Mode (vooral de stem), maar het kan me niet
deren. Dit feit is trouwens geldig voor zowat alle
nummers die zullen volgen. Het is trouwens ook ai zo
lang geleden dat D.M. geschiedenis geschreven heeft.
Het geheel is zodanig gemaakt datje niet veel fantasie
nodig hebt om er een videoclip bij te bedenken (zegt dat
niet voldoende). Muzikaal zit alles zodanig goed in
mekaar dat je er gewoon weg van bent (alleen al de
gitaren ...). "Mystery" draagt dezelfde stempel als het
vorige nummer, wat me ertoe brengt dat dit eigenlijk
een soort van Best Of is. Ook hier is het
meeslepende/hypnotische aanwezig. Waarna we nog
eens een versie van "Do you believe in angels (fallen
star mix)" mogen aanhoren. Deze keer gaat het om een
crooner-versie : zacht gezongen en enorm emotioneel.
Je zou zo de engelen horen meetreuren. Pure klasse.
Misschien houden jullie niet van stemmen die emoties
kunnen oproepen, ik ben er volledig weg van
(tenminste : de kleine breekbare jongen in me, de
jongen die zo graag droomt). Ik moet toegeven dat het
nummer me zelfs volledig te pakken heeft. Een traantje
wegpinken hoort erbij. "Inside" klinkt dansbaar en
bevat een mix van de jaren '80 sound en die van de jaren
'90. Ook hier is het emotionele gehalte meetbaar,
gelukkig denk je hier meer aan dansen dan aan al de
ellende. Na een tijdje duikt er even een backing
vocaliste op, wat het nummer op een hoger niveau
brengt. "War" kennen jullie vast en zeker van op de
dansvloer, mocht het niet zo zijn : laat jullie dan eens
lekker gaan. Het tempo ligt vrij hoog, maar daar
trekken wij ons niets van aan. We zijn bijna
aangekomen als de voorlaatste versie van "Do you
believe in angels" weerklinkt, ditmaal is het de
(magistrale) piano versie. Ook nu heeft het emotionele
de bovenhand. De laatste versie ("Screaming Kitty
mix") heeft iets weg van wat The Cure bracht op hun
"Wish" cd. Kortom : goede referenties.
(http://thelastdance.com) Mijn conclusie is alvast erg
simpel : koop hem (de verdeling loopt via de Boogie
CD Store). [FVM]

Gothic ("Dreamplanet", "Second life" en "Shiver”),
mengen we beiden dan bekomen we gewoonweg het
beste van beiden ("Resist" en "Hypnot'eyes'ed"). Enkel
het afsluitende nummer ("Angels") stelt niet veel voor
en is eigenlijk overbodig. Ik hoop alvast dat ze snel naar
ons landje mogen komen 1 Bovendien ontvingen ze
recentelijk ook nog positieve besprekingen in
Mindview en in de Rif Raf. Omdat deze cd haast niet te
verkrijgen is in ons landje geef ik nog even hun
contactadres mee : Malochia, P.0. Box 92104, 1090
AC Amsterdam of E-mail: eyaenpax@xs4all.nl of op
internet : http://www.xs4all.nl/-
eyaenpax/malochia.htm [FVM]

Verrassend cd’tje hoor, deze “Hagazussa” van Mother
Destmction. Alhoewel de verrassing voor diegenen
die de Mother Destmction carrière op de voet volgen
(ik vrees een beetje dat die tussen de Dark Entries
lezers op de vingers van m’n ene hand, welk gelukkig
nog volledig is, te tellen zijn) wellicht minder intens zal
zijn. Mother Destmction ontstond als Six(th) Comm
‘off shoot ’ (een ingewikkeld Engels woord voor iets
wat ontstaat uit iets anders en een eigen leven gaat
leiden) begin jaren ‘90. De muziek aanvankelijk nog
geënt op het Six(th) Comm verleden, nam meer en meer
de vorm aan van ritueel, etnische zangen en trancy
exotische ritmes. Ik verwijs hier graag naar het
artikeltje elders in deze Dark Entries. “Hagazussa” is
een m.i. logisch vervolg op de eerder (1994, “Pagan
Dance”) ingeslagen weg. Tussen dansbare, trancy
stukken (“Hagazussa”, “To Odr”,...) tot slepende,
eerder rituele en ambiënte soundcollages, baant deze
cd zich een weg doorheen lichaam en geest van de
luisteraar. De wereld van Mother Destmction is er één
van sjamanistische, rituele en heidense bezweringen
die de luisteraar nooit onberoerd achterlaten. Velen
zullen ongetwijfeld afknappen op het feit dat deze cd
geenszins beantwoordt aan de standaarden die men
binnen Goth/Electro kringen tegenwoordig hanteert.
De muziek van Mother Destmction is een soort
meditatieve wereldmuziek op westerse leest, die geen
etiket verdraagt. Het is dan ook een aangename
verrassing dat een piepjong label als Schwarzrock zich
met dit eigenzinnige duo muzikanten inlaat. Alle
ruimdenkende geesten moeten dit een keertje hebben
gehoord en weet ook dat het prestigieuze Duitse Orkus
magazine (juli 1998) deze “Hagazussa” cd bejubelde
en de titel “cd van de maand” toebedeelde. [KI]

De langverwachte nieuwe cd van de antichrist is er
eindelijk ! Als je kijkt naar de cover weetje dat enige
controversie nooit ver weg is, helaas primeert de
muziek bij een cd-bespreking. Allemaal moeite voor
niets. De cover doet me trouwens denken aan die van
Björk ("Homogenic"), maar dan zonder kleren. Op de
cover pakken ze uit met het nummer :"The Dope
Show", maar algauw moet ik toegeven dat het niet echt
een hoogvlieger is, spijtig. Bij het bestuderen van de
teksten vallen woorden als Drugs, Space, God, Pain,
Pils, Sex, Dead,... op. De muziek gaat niet veel verder
dan wat we op de vorige cd mochten beluisteren. Ik heb
zelfs het gevoel dat er hier minder grote hits aanwezig
zijn. Het geheel klinkt veel cleaner, er is iets meer
elektronica aanwezig. Deze schijf klinkt minder
agressief dan "Antichrist superstar" terwijl de lay-out
ons moet doen denken aan de toekomst en aan de
ruimte, maar al bij al heb ik dat gevoel van futurisme
niet. Het lijkt wel dat het beste deel uitmaakt van het
verleden, maar zelfs een middelmatige Marilyn
Manson steekt met kop en schouders boven een
heleboel andere formaties uit. Nu maar hopen dat de
opvolger beter is. Misschien dat Trent Reznor nog eens
een handje moet toesteken ? Na een tijdje springen
bepaalde nummers wel een beetje op :"Great Big White
World" (dansbaar en mateloos deprimerend),
"Disassociative" (omwille van het meeslepende
karakter), "The speed of pain" (een rustig nummer, een
akoestische gitaar en zachte engelenstemmen die me
doen denken aan de jaren '70), "Posthuman" (omwille
van de zinnetjes : "God is a number. God is just a
statistic" en omdat het nummer veel beter klinkt dan de
probeersels van Das Ich op "Egodram"), "I don't like
the drugs, but the drugs like me" (omwille van het
Funky/Disco-arrangement en omwille van de titel),
"New model no. 15" (een heuse meezinger),
"Fundamentally loathsome" (een cabaret-achtig
nummer, haast gestolen uit de soundtrack van Dick
Tracy met een iets steviger einde), "The last day on
earth" (de synths doen me denken aan Gary Numan,
een bijzonder nummer met een tragisch verloop) en
van "Coma white" kan ik zeggen dat het een waardige
afsluiter is. Tja, ik blijf toch zitten met een kleine
ontgoocheling. Misschien is het vandaag gewoon mijn
dag niet, wie weet ? [FVM]

Noisex
Out of Order
Ulcer Forces/Novatekk

No Festival of Light
Enter the realm of Satan I-IX
The Releasing Eskimo

Project Pitchfork

Steelrose

Eastwest Records

Ze mochten het “Night of the Abyss 11” festival
openen. Na een kort gesprek overhandigden deze
Zweedse heren mij hun eerste cd en tot mijn eigenste
verbazing is er geen enkele zanglijn aanwezig. Het
geheel past echter perfect binnen het Cold Meat-label.
De fans van de eerste uurtjes weten dat deze cd z'n geld
waard is. De anderen aarzelen. Nu, de opnamekwaliteit
is prima, er is geen enkel nummer dat een titel heeft
meegekregen en het geheel doet ook wel een beetje
denken aan de hel (voor de ene een auditieve hel, voor
de andere een figuurlijke hel). Muzikaal aanhoor ik
electronisch geroffel, ritmische drums, industriële
geluiden en allerlei geluiden die je doen denken aan de
hel die heel langzaam nadert. Sommige nummers
duren ettelijke minuten, zonder veel vaart. Deze schijf
is ideaal als achtergrond ('s avonds). Ik zou hem niet
kopen, u misschien wel ? Contact : The releasing
eskimo. Box 12011, 402 41 Göteborg, Sweden -
http://darkwoods.net/dap/no-festival-of-light/ [FVM]

iV+0 (uitgegeven op Snow Leopard Rec.,onder
supervisie van...) in huis te halen. Onvolprezen talent
Michael Cashraore -niet onbekend bij liefhebbers van
Curreni 93~ haalt met deze compositie zijn tweede
meesterwerk binnen. Hij bespeelt op deze CD de piano,
terwijl hij hierbij begeleid wordt door drie violisten en
één cellist. De eerste maal dat Cashmore iets uitbracht
op piano, was op de Terra Serpentes-compilatie. Een
bijdrage die ik eerlijk gezegd liever vergeet. De man
heeft zich echter herpakt en hoe! Blijkbaar heeft hij in
tussentijd weinig anders zitten doen dan oefenen. Hij
laat zijn vingers vol liefde de toetsen strelen en laat ons
a.h.w. de klanken proeven.De altijd zachte piano wordt
op respectvolle wijze aangevuld met de strijkers. Dit
roept bij mij hetzelfde herfstig gevoel op als oude
melancholische nummers van Cranes, This Mortal
Coil en de betoverende Twin Peaks-muziekjes met
zangeres Julee Cruise. Door z'n uitsluitend
instrumentale karakter kan deze CD niet echt
vergeleken worden met voorganger 'Beauty reaps the
Blood of Solitude'. Het was oorspronkelijk niet de
bedoeling dat deze CD instrumentaal zou zijn. Het was
de bedoeling om er nog een vocale partij bij te voegen,
evenals hobo, dwarsfluit, fagot en timpani (mogelijks
een oosters percussie-instrument?). Door
omstandigheden is dit allemaal niet doorgegaan,
waarvoor Michael Cashmore zich via het CD-boekje
uitgebreid verontschuldigt. Dit hoeft m.i. niet, want het
huidige resultaat klinkt voortreffelijk. De muziek is
met waar inzicht en respect gebracht en laat ons de
hand van een bescheiden meester vermoeden. De
schoonheid van de eenvoud laat zich weer eens gelden!
Gebruiksaanwijzing voor deze ultieme herfst-CD:
telefoon uittrekken, kamer verlichten met één kaars,
een gemakkelijke zetel of het bed opzoeken en deze
'Death in a Snow Leopard Winter' volledig laten
uitspelen... Voor de fans: vergeet de Current 95 mCD
'Seven Seals...' niet in huis te halen voor V+O's
prachtige 'To You', maar waarschijnlijk heeft u dat al
gedaan. [JD]

Ondertussen is de volgende single “Camival” al
verschenen en misschien vindt u zelfs al het nieuwe
album van Project Pitchfork, “Eon:Eon”, bij uw
vertrouwde platenboer. Het gaat immers de goede kant
op voor Spilles en de zijnen althans wat betreft de
spaarrekening want deze single was de best
verkopende Pitchfork single ooit, waarmee natuurlijk
niets gezegd is over de eventuele kwaliteit of het

Wel nieuw en toch weer niet, deze “Out of Order”
betreft immers een “new remastered edition” van
Noisex' cd debuut. Als fan van de Power Noise
beweging weet u ongetwijfeld welke muziekjes door
de boxen van uw geluidsinstallatie worden gejaagd.
Noisex was in 1995 immers één van de eerste groepen
om uit te pakken met wat later furore zou maken als
Power Electro. Op die paar jaar tijd is “Out of order” al
een vrij acceptabel schijQe geworden. De nummers
zijn eerder rustig in vergelijking tot het recentere
Power Electro en Rythm Industrial materiaal (om eens
wat met termen te goochelen). De muziek is eerder
slepender en donkerder van aard en dat kan ik alleen
maar toejuichen. U hebt ondertussen ongetwijfeld al
door dat ik nooit de oorspronkelijk release in handen
heb gekregen, vergelijken kan ik dus niet. U krijgt maar
liefst 23 tracks waarvan de laatste “Ka Vau Drummer”
genadeloos op de lachspieren werkt, we volgen immers
een Duitse jongeheer tijdens z’n eerste drumlessen,
meer een sketch dan een nummer, maar leuk zonder
meer. Verder wil ik u ook meegeven dat het merendeel
van de nummers werden ingezongen (een groot woord
hier) door Rudy Ratzinger, beter gekend als
. Wumpscut:, dus . Wumpscut: fans... Indien u bent
uitgekeken op de traditionele Electro, maar de
hedendaagse Power Noise en aanverwanten net iets
van het goede te veel vindt, kan ik deze cd aanbevelen.
Denk aan iets tussen Sonar of Pal, Esplendor
Geometrico en : Wumpscut: en de kans dat je bij de
release “Out of Order” terecht komt, is niet gering.
Geen Electro voor doetjes dus, maar een rake trap in je
laaie kont, get your kicks with Noise en Sex.... Noisex.
[KI]

Ho

Üimvf ;

gebrek daaraan. Zo’n vaart loopt het gelukkig niet.
Waren de laatste tijd meer en meer mensen uitgekeken
op Pitchfork, dan kunnen deze gerustgesteld worden
met “Steelrose”. Ze kunnen nog even de andere kant op
blijven kijken want alles kabbelt rustig verder zoals het
al jaren doet. Spilles haalt zijn vertrouwd
instrumentarium boven en serveert de hongerige fans
hetgeen hun hartje zo gretig begeert. Stevige beat
refreinmatig ondersteund door een fantasierijk
melodietje waarboven de Pitchfork-siQm krampachtig
subliem zijn ding doet. Zonder te vervallen in het dezer
dagen verplicht omarmen van een Techno-variant
klinkt “Steelrose” aangenaam eigentijds, maar dit kan
evengoed te wijten zijn aan de extra bijdragen (lees
remixen) van het titelnummer. U mag zich verheugen
op twee versies u aangeboden door Front 242 (met wie
tourden ze nu ook al weer deze zomer ?) en een versie
van de hand van Apoptygma Berzerk. Het
niemendalletje van 2XLC is nauwelijks het vermelden
waard en omdat het uiteindelijk toch maar eentonig
wordt als je honderd keer na elkaar het Spilles-
krijssampletje ‘steelrose’ hoort, komt halverwege het
nummer “Angels” uit de lucht gevallen. Meestal
leveren remixen niet veel extra’s, maar deze single is
een van de weinige die juist te kopen is voor deze
remixen. Oppergod Front 242 rijdt Pitchfork op
meesterlijk behendige wijze deze moderne tijden in
door het toekomstig Techno geluid te versnijden op
maat van “Steelrose” en hoe kinderlijk eenvoudig het
soms mag klinken, de essentiële kracht halen Patrick
Codenys en Daniël B steeds weer boven. Toch kan ik
me niet van de indruk ontdoen dat Front er meer uit had
kunnen halen. Maar niet alleen Front levert mooi werk,
ook Apoptygma weet te bekoren. Er wordt een
ingenieus spel gespeeld met de structuur van het
“Steelrose” nummer. U krijgt namelijk alle refreintjes
netjes bij elkaar evenals de strofes zodat er bijna twee
nummers ontstaan. U merkt het, “Steelrose” is beslist
de moeite waard voor zij die in hun hart nog een warm
plekje dragen voor Pitchfork, de andere kunnen eerder
de remix-sessie even uitpluizen... [CV]

The Second Sight

Everything is Braken

Electric Starfish/Trinity Ree

The Second Sight begonnen reeds in de jaren ‘80 met
het maken van gemoedelijke Synth Pop riedeltjes, toen
nog onder de naam Baron Age. Dat deze groep bij ons
nooit veel potten heeft gebroken, ligt wellicht aan een
gebrekkige distributie en een al even erbarmelijke
promotie. Hierin zou nu evenwel verandering moeten
komen want de groep heeft onderdak gevonden bij één
van Duitslands meest vooraanstaande labels, zijnde
Trinity. Daar ik vooraf wist voor welk genre The
Second Sight stond kwam ik voor geen onaangename
verrassingen te staan. Ik verwachtte en kreeg Synth
Pop, dit laatste maakte de bespreking van deze cd
alvast wat eenvoudiger. Vooreerst stel ik vast dat in
Belgen -en Nederland (?) Synth Pop niet echt tot de
meeste genres behoort . Een Depeche Mode en daar
houdt het op of je moet een ‘80 party frequenteren en
daar hoor je dan weer vooral de oude Synth pop. En
toch... Eind dit decennium wordt nog en masse Synth
Pop geproduceerd en men blijft het vertikken om ook
maar enige airplay te geven aan dit genre. Nochtans
doen The Second Sight hun ding niet onaardig, doch
evenwel vrij typisch. In die zin klinkt deze “Everything

DAFT RECORDS - Stationstraat 116,
tel/fax; 00 32 (03) 775 25 79: internet:

iAQJSlE

programming
and deconstnucting
eachother sounds into
danceable hypnotic beats.
Industrial meets arabian
influenced tribal,
new sonar line up : Dirk
Ivens + Enic van
Wonterghem Cex-Insekt /

Eunopean version with new
artwork of this japanese cd,
minus the 2 livetracks but
with the studioversion of
“Headweak” and the
monolith remix of “Shotgun
Radio”.

ATD O N

Shadow Project

From the Heart

Cleopatra/Apollyon

voorbereiding. "Angelic" doet me even denken aan The
Dawn Visitors, voor wie hen niet kent: electronische
ritmes met hier en daar Gothic-invloeden en
vrouwelijke vocalen met een licht (anderstalig) accent.
Vooral de synths slagen aan. Hiermee sluit deze Finse
band hun eerste single cd af. Een goed begin, nu alleen
nog zorgen voor iets meer afwisseling ! Bezoek
eveneens hun website : www.theshadowdance.com
Contact : The Shadow Dance, Po. Box 1215, 00101
Helsinki, Finland, of e-mail :
Kari@theshadowdnce.com [FVM]

Mijn interesse in Shadow Project is nooit groot
geweest. Onze opvliegende en tirannieke
hoofdredacteur dwong mij echter tot deze recensie.
Gelukkig vond ik deze CD uitstekend. Dit is zelfs het
allerbeste wat ik ooit van Shadow Project gehoord
heb!! ...Al het voorgaande is één grote leugen... Hoe
groot het verlangen, hoe groot de teleurstelling! Het
begon al met de engelenvleugeltjes op de CD: hier
klopte iets niet! Voor de niet-ingewijden: Shadow
Project is/was dé Death Rock-groep met ballen van een
vuist groot, ontstaan in het verlengde van de Super
Heroïnes (Eva Oritz) en het authentieke Christian
Death (Rozz Williams). De CD-boekjes en de teksten
schuwden het Satanisme niet en de muziek was een
ferme 'schop-in-het-hol' naar alle 'fake-let's do it for
fashion-would be’ Goth-groepjes die eind jaren 80 en
vooral begin jaren 90 (om nog maar over het heden te

is Broken” mij niet verfrissend of origineel genoeg.
Technisch steekt alles goed ineen, er is een breekbare
stem, er zijn leuke melodieën... ,maar ik mis de “drive”.
Soms komt dit schijfje me als een electronischere
over; de titeltrack “Everything is Broken”
bijvoorbeeld. Zeemzoeterig, zonder weeiiiaakj es, klef,
speels, weemoedig en toch vrolijk en van een zeker
Donna gehalte... dus uitsluitend bestemd voor de Synth
Pop freak. [KI]

’wCtnpiV

The Shadow Dance
Tempte
Cyberware Productions

Een cover met duidelijke Gotische invloeden, een
mysterieuze sfeer en een zeemzoete stem. De gitaren
brengen een typische jaren '80 sound, met daarbovenop
een verfrissende synthesizer. "Temple (Dark Mix)" is
een zacht en enorm meeslepend nummer, eentje om
vaak naar te luisteren. Het is aangename muziek, ideaal
om bij weg te dromen. "Immortal Beloved" lijkt haast
het verlengstuk te zijn van het vorige nummer, met het
verschil dat het tempo een beetje omhoog is gegaan. De
stem mocht hier wel iets luider uit de boxen knallen.
"Last Train" laat toe dat het tempo nog meer de hoogte
ingaat, bovendien is er hier meer sprake van gezongen
stukken (bij de vorige stukken was het eerder
gefluister), waardoor duidelijk blijkt dat de vocalen
nooit de mogelijkheden van Isabelle (Breath of Life)
zullen benaderen. Het nummer op zich is wel de moeite
waard, ik ben trouwens volledig weg van "de tweede
adem" van het nummer. Met eenvoudige woorden
gezegd : de eindsprint is meer waard dan de

zwijgen!) als paddestoelen uit de grond rezen. Onder
de hoofdbezetting werden trouwens ook enige
Christian DeathIRozz Williams-CD's opgenomen. Na
de split in '93 begon het tij te keren: Eva O bracht haar
(door uw dienaar trouwens geapprecieerde) solo-CD
“Demons fall for an Angels' Kiss” uit, met o.a. twee
herwerkte nummers van Super Heroïnes én de
boodschap dat God wél een toffe knul was. Ook Rozz
begon in de rubriek 'Thanks to...’ de groetjes te doen
aan God. Op zich allemaal geen probleem, maar als ze
op deze reünie-cd zeker 4 oude nummers verkrachten
door ze soft te gaan spelen (het geile shuffeltje op
'Static Jesus'!!) en door de teksten te verdraaien om ze
toch maar een positieve en christelijke boodschap mee
te geven, dan gaan ze toch te ver! THIS IS HERESY
(sic!!)! Nummers als 'Static Jesus' en ’Holy Heil’ -van
oorsprong toch satanistisch- worden zo volledig uit
hun verband gerukt! Trouwens, 'Million Years'
noemde vroeger 'Under Your Wing' (sic sic sic). De
titel -niet de tekst- 'Hall of Mirrors’ komt sommigen
onder ons ook wel bekend voor. De enige nummers die
nog over de lat kunnen zijn 'Forever came Today' en
'Home is where...'. De rest: kampvuur-sing-along en
communie-muziek (let op het orgeltje!). Dit lijkt
voorwaar op een offensief van christo-rockers Doublé
Check, die u misschien ook ooit in uw
schoolrefter/parochiezaal gezien heeft! Over Eva O:
met “Demons fall...” heeft ze bewezen goede muziek
mét positieve en christelijke boodschap kan maken.
Wat is er dan misgegaan deze keer? Over Rozz: Eva O
had hem voorheen al verscheidene keren van de
zelfmoord gered. Na het beluisteren van deze CD had
ik hem direct een motief kunnen bedenken. Als hij
zingt 'Give me back my smoking pistol.I feel lonely,far
from home.' geloof ik hem op zijn woord. Wat blijkt...?
Rozz vond deze CD het beste wat hij ooit gemaakt
had!! God's wegen zijn ondoorgrondelijk! Slotwoord
aan degenen die vinden dat ik het recht niet heb om
deze “From the Heart” af te breken: U kunt me nu
misschien arrogant vinden of een eikel of een weet-ik-
veel-wat, het is echter niet omdat een groot kanon iets
nieuws uitbrengt dat iedereen het goed moet vinden.
Weet dat ik veel respect heb voor het vroegere werk
van Rozz Williams en dat ik diens zelfmoord ten
zeerste betreur, maar aan het circus van "'t is toch
Shadow Project" of "over de doden niets dan goed."
doe ik niet mee,basta! Geef mij maar de oude Shadow
Project met een bezwerende Rozz Williams en een Eva
O die zingt als had ze 35 jaar mannelijkheid in te halen
op één avond;dat komt ook 'From the Heart'! [JD]

The second album of this
belgian band, in the same style
as “weathening skies”. Solid
E.B.M. That shows influences
of Project Pitchfonk and Cat
Rapes ^ Dog.

DAFT RECORDS - Stationstraat 116,9120 Beveren - Belgium
tel/fax: 00 32 (03) 775 25 79: internet: http://www.daft-records.com

Sisygambis
Four stages of Cruelty
Les 7 Portes, Tripsicord

Behoorlijk geflipt schijfje hoor, deze “Four Stages of
Cruelty”. Als we alles goed hebben begrepen is deze
cd de soundtrack bij een experimentele
dansvoorstelling die samen met het Amerikaanse
dansgezelschap “Butoh Uro Teatre Koku” werd
gerealiseerd in het kader van het CESTA (Cultural
Exchange Station in Tabor) facing gender festival te
Tsjechië. De cd biedt een veertigtal minuten
experimentele, dreigende soundscapes die quasi
allemaal toegroeien naar een bombastisch orgelpunt.
De tracks vloeien ook allemaal in elkaar over waardoor
het geheel veel weg heeft van een angstaanjagende,
psychedelische trip. Liefhebbers van experimentele,
electronische muziek (ik denk bijvoorbeeld aan onze
eigen Noise Makers Fifes) moeten ook zeker hier hun
hartje kunnen ophalen. Eigenzinnig en intens, zo zou ik
deze “Four Stages of Cruelty” willen omschrijven. Een
eenvoudige, maar fraai verpakte cd die wellicht niet
aan het gros van de Dark Entries lezers is besteed, maar
desondanks toch indruk weet te maken. Het lijkt ons
geen evidentie dat deze cd eenvoudig in de handel is te
verkrijgen vandaar volgend adres: Sisygambis@ho.fr -
http://sol.iplus.fr/7portes/menu.htm of op de oude
manier ; Sisygambis, 83 Rue Gratteloup, 13013
Marseille, France.

Tor Lundvall & Tony
: Autumn Calls

Tursa

Electronic Behaviour

Control System

TapeTerror Bootleg Ree.

Wat gebeurt als Europese Industrial Arabisch
georiënteerde Techno ontmoet en de twee genre een
wilde paringsdans aangaan (neen dit is geen deel van
OfF Beat’s “Remix Wars”)? Het ultieme antwoord
vindt u op dit blinkende schij^e. Ik ben te weinig
vertrouwd met de subversieve muziekjes van onze
vrienden moslims, maar de Industrial Techno mixen
van het nieuwe Sonar (ais u regelmatig Dark Entries
leest, weet u dat het duo Dirk Ivens en Erik Van
Wonterghem voortaan Sonar uitmaken) kunnen best
door de beugel. De nummers hebben aan kracht
gewonnen (als ik vergelijk met wat ik ooit van
Muslimgauze te horen kreeg tenminste) en werden
voor de westerse apocalyptische dansvloer - nooit vies
van een stevige, hallucinerende beat - geconcipieerd.

Niet echt vers van de pers deze “Machina Mundi” van
guru en sekssymbool Mozart en de zijnen, maar met het
concert van 14 november op Waregemse bodem in het
vooruitzicht leek het ons een goed idee om dit zesde

De nummers worden ook niet oeverloos lang
uitgesponnen wat de vier Sonarmixen (“Panorama”,
“Spiked Hands”, “Here Comes the Rain” - dit heeft
niks met Eurythmics te maken! - en “Arsenic Device”)
verteerbaar maakt. Muslimgauze doen op hun beurt
hun ding met vier Sonar nummers (“Marble Infant”,
“Naked Black Eyes”, “Should we Care”, “Counting
Backwards”) wat leidt tot vier eigenaardig
experimentele en avantgarde (?) Techno nummers.
Bizar en, toegegeven, niet meteen mijn ding. Maar soit,
deze med moet de liefhebber van experimentele
muziekjes met industriële inslag kunnen bekoren en
wedden dat die daarvoor in eerste instantie is gemaakt?
[KI]

Rustige soundscapes met een paar gezongen nummers,
met als centraal thema de herfst. Het geheel is zo
overtuigend dat de vallende bladeren en de droevige
gevoelens die tijdens de herfst heersen, ook werkelijk
op je afkomen. Tussendoor aanhoor je ook nog Japanse
invloeden, waarbij je haast gaat mediteren en volledig
tot rust kan komen. Dit duo wist me te verbazen met
hun kwaliteit. De opvolging van Dead Can Dance is
een feit, je zou haast willen dat deze niet meer
samenkomen (volgens de laatste geruchten is het
echter zelfs zo dat er een nieuwe cd zal volgen). Over
de teksten kan ik al even duidelijk zijn : pure poëzie I
De twee Franstalige teksten en de ene Engelstalige
tekst beroeren het diepste van je ziel, ik ben er nog altijd
gek van. Het nummer "Autumn calls" bevat bovendien
ook nog muzikale invloeden van Stoa. Eigenlijk heb ik
helemaal geen zin om deze cd aan de redactie terug te
geven, zegt dat niet genoeg ? Zo’n schijf mogen ze wel
eens vaker op de fameuze Dark Entries redactietafel
brengen ! (Web Site : www.worldserpent.demon.
Co.uk) [FVM]

Eindelijk nog wat bootleg-materiaal ... Een paar
maanden geleden konden we reeds een voorsmaakje
krijgen van het nieuwste Front 242 album door de
bootleg “Re:bootleg 1". Het schijfje dat ons nu
voorligt, bevat minder schokkend materiaal, maar is
daarom niet minder begerenswaardig. Het
onderliggende dat deze bonte mengeling van groepen
typeert en tevens de compilatie verantwoordt, is dat het
alle moeilijk te vinden nummers (of uitvoeringen) zijn.
En op die manier kunnen we wel archiefkasten vol
vullen met allerhande duistere bijdragen en verloren
gewaande uitvoeringen. Kwestie van de juiste keuzes
te maken zonder het verplicht obscuur karakter te
willen verliezen. Je vindt dus bijdragen van zowel
Laibach^ “Panorama 1" (1983) voor de liefhebbers,
PAL, Die Form, Atari Teenage Riot, Winterkalte, maar
ook van Front 242, “Melt” van de eerder vermelde
bootleg, en van Negativland, of hoe anders met het
medium radio omspringen. Weinig kon uitermate
boeien tenzij dan de remix versie van SonaFs “Head
Down” door de Spaanse dj Angel Molina. Gewoonweg
subliem en wie aandachtig oplet tijdens de Dark
Entries fuiven kan deze versie al gehoord hebben. Het
vroegere Sonar gecombineerd met Techno elementen
geeft vonken, zoveel is duidelijk. Deze cd koopje dus
niet om op te leggen en te beluisteren van a tot z, maar
eerder om die twee nummers te programmeren die je
een ultieme trip bezorgen, maar nergens anders kon
vinden. Als u dit schijfje al kan vinden want het adres
waarop deze cedee te verkrijgen is, kon (of mocht) niet
achterhaald worden. Het komt er dus op aan van de
juiste mensen aan te spreken en de ogen open te
houden. Wie zoekt die vindt misschien. [CV]

studioalbum alsnog te recenseren. Deze “Machina
Mundi” is een typisch Umbra et Imago album
geworden. Een mengeling van diverse stijlen waarbij
het titelnummer met een beetje goede wil aan
Rammstein doet denken (naar verluidt speelt Umbra et
Imago nu ook live met vuur), een “Gothic Erotic”
doorslagje met ‘Gothic Ritual”, een aantal rustigere
nummers als “Alles Schwarz” en “Mein Herz ünd
Meine Seele” en voor het overige deel typische Umbra.
Een nogal ondoorzichtige brei Goth Metal waaraan een
aantal mysterieuze elektrische effectjes gejaagd
worden en die overgoten worden met de donkere en
monotone stem van frontman Mozart. Een megasucces
als “Gothic Erotic” zullen ze met deze “Machina
Mundi” allicht niet evenaren Anderzijds zullen ze
hiermee geen oude Umbra et Imago fans
ontgoochelen. De groep heeft op z’n minst een apart en
eigenzinnig geluid (zang en muziek) dat je als een
beetje muziekliefhebber in deze scene herkent uit de
duizenden. Voer voor liefhebbers van Goth Metal en
aanverwanten. Je haat het of je hebt het innig lief, een
tussenweg is er niet. [KI]

ELEaRONIC BEHAVIOUR CONTROL SVSTEM

AM tlfCT^O-BMOUSTWAt CCWAïmATlON OF MA!«>-TO-FIND THACfCS

Various
Future Wave
Cleopatra

Grappige titel eigenlijk voor dit schijfje daar bij heel
wat nummers eerder het credo Old Wave zou kunnen
worden bovengehaald. Het merendeel van de nummers
zijn immers klassiekers die al of niet door een recente
wavende generatie onder remix handen zijn genomen.
Zo opent dit schijfle met een aanvaardbare remix door
Leather Strip van Gary Numan's ‘all time classic’ “Are
Friends Electric”, Leather Strip duikt verder op de
play list trouwens nog een keertje op met een versie van
Kraftwerks's “Showroom Dummies”. Verder doet
Rosetta Stone op weinig overtuigende wijze z’n ding
met de Blancmange hit “Living on the Ceiling”, is er
een Gregorio remix van Heaven /7’s “We Blame
Love”, en doen grootheden in het genre als ^.^^(het
ultiem dansbare “Brothers”) en New order (“Evil
Dust”) op redelijk overtuigende wijze hun ding.
Uiteraard mochten op deze eerder magere compilatie
ook de actuele Cleopatra ‘poulains’ niet ontbreken, zo
zijn er ook bijdragen van Switchblade Symphony, Kill
Switch... Kliek, Razedin Black, Information Society en
The Electric Hellfire Club. Van deze acts weet alleen
The Electric Heil Fire Club en Spahn Ranch me
enigszins te boeien. Het overige materiaal is niet echt
slecht maar weet door een gebrek aan originaliteit of
creativiteit nooit echt boven de middelmaat uit te
stijgen. De “Future Wave” is dus eerder weinig
overtuigend op dit schijfe, terwijl de oudere tracks en
een paar leuke covers van klassiekertjes het weer wel
doen. [KI]

De eerste twee delen werden vrij vlug na de lancering
van het gelijknamige boek van Mick Mercer op Goth
kopend Europa losgelaten. Op het derde deel was het

evenwel een hele tijd wachten. En als we dit, aan Rozz
Williams opgedragen, derde deel aandachtig bekijken
kunnen we al bedenken waarom. Mick Mercer heeft
het blijkbaar laten afweten, want deze “Hex Files”
compilatie is samengesteld door Birgit Becker en de
niet geheel onbekende Michael Zöller (Zwischenfall
Compilaties!). “Hex Files” compilaties zijn voor mij,
en ik veronderstel de meesten onder ons, altijd ware
ontdekkingsreizen geweest, daar het gros van de
aangeboden bands eerder onbekend zijn (en je dus
weinig tracks reeds in je collectie hebt steken). Ook bij
deze derde is dit niet anders, opnieuw een verrijking al
kan ik me wat smaak betreft niet altijd terugvinden in
de door Birgit Becker en Michael Zöller gemaakte
keuzes. Positief is dan weer wel dat ze, in navolging
van Mick Mercer, de groepen uit gans Europa weten te
recruteren en geen overdreven nadruk leggen op
pakweg Duitsland, de heimat van deze nieuwe
samenstellers. Groepen die in positieve zin weten op te
vallen, zijn zeer zeker: Dream Disciples (Schotland),
Diary of Dreams (Duitsland), The Breath of Life
(België), Frozen Autumn (Italië), Excession
(Engeland), Ikon (Australië), Kiss The Blade
(Duitsland), Christian Death (USA), Land of Passion
(België/Frankrijk), Garden of Deligth (Duitsland) en
Untoten (Duitsland). Net zoals bij de overige twee
edities geldt ook hier weer de opmerking dat je deze
“Hex Files”, waar dit keer de nadruk eerder op
sferische en melancholieke Goth geluiden ligt, een
aantal keer aandachtig moet beluisteren vooraleer de
essentie van de meeste nummers volledig tot je weet
door te dringen. In die zin biedt deze reeks dan ook
geen doorsnee oppervlakkig dansvoer Goth, maar
veeleer escapistische sferen met af en toe een stevige
injectie Goth bombast. Al bij al een vrij geslaagde
derde “Hex Files” compilatie die de liefhebbers van
Goth in traditionele zin zeker moet weten te bekoren.
[KI]

("Underwater”, omwille van de beat en de rustige maar
desalniettemin opzwepende stem), Daily Planet
("Stay", is een o zo gevoelig nummer en toch ga je
haast spontaan meebewegen/zingen, kortweg: een
nummer 1 hit). Elegant Machinery ("Myself with
you", hoewel de muziek me bekend voorkwam, was ik
er meteen weg van. Het was zo erg dat ik het reeds op
de dansvloer tot leven zag komen), Collide ("Beneath
the skin, constructor mix", de dansbaarheid en de
zalige vrouwelijke vocalen), The Northern Territories
("Through the Darkest Rain", het zachte/dromerige en
uitermate positieve dat deel uitmaakt van dit prachtige
nummer met een grootse opbouw), Derriere Ie miroir
("Death behind one's brow", de jaren '80 gitaarsound
en de dromerige vrouwelijke vocalen), en Rame
("Space's embrace", een rustig nietszeggend nummer
om even op adem te komen). Later vond ik volgende
groepen niet mis: Arcanum ("The Rythm is a sadist" en
"Love Like a loaded gun", al vond ik het laatste
nummer teveel geschreeuw) en In my Rosary
("Sandman", mocht iets meeslepender, "Room no. 6",
de stem kwam te zwak naar voren, al hield ik wel van
de gitaren en van de electronische sound). Van de twee
laatste groepen kon ik alleen maar denken aan
tijdvulling : Hybernoid en Mortal (techno-
soundscapes). Voorts blijf ik ijveren voor samplers met
beknopte bio’s van de aangehaalde groepen met
eventueel contactnummers, maar soit : deze schijf
heeft me gesmaakt. [FVM]

Various
Vis-a-Vis VolI 11

Visage Records

Moderne Electro-Pop van de bovenste plank, zo goed
dat ik haast nostalgische gevoelens niet kan
onderdrukken. Waar is de glorietijd van A-Ha, Duran
Duran, Anne Clark, Etienne Daho en co gebleven ?
Aan deze en aan vele anderen moest ik van bij de eerste
beluistering denken, ook omdat een aantal groepen hun
sound/kwaliteiten enorm goed weten te benaderen.
Voorts wil ik ook nog kwijt dat deze schijf ongetwijfeld
één van de betere compilaties is die ik de laatste tijd heb
mogen bespreken. Zo was ik meteen weg van Point of
view ("Listen to the birds", dromerige muziek met een
happy ondertoon en "Little Planet", hier hoor je
bovenal de positieve vloed), Second Decay ("I Hate
Berlin", alleen al de titel, de zang, ...), Sara Noxx
("Society", het etiket 'sounds like Arme Clark' zal wel
heel lang op haar blijven kleven), Kinetic Shape

Wolfsheim
Hamburg Rom
Strange Ways

Eigenlijk niet echt een recente cd, want uitgebracht
eind 1997, maar door een - laten we maar stellen
slechte distributie - nu pas tot bij ons geraakt. En dat is
jammer, doodjammer. Want deze live cd brengt ons de
beste Wolfsheim nummers op een rijtje in een ronduit
sublieme live uitvoering. Let wel, de muziek van
Wolfsheim is vrij toegankelijke, commerciële Synth
Pop, maar dan wel van een weinig geëvenaard
kwaliteitsgehalte. In Duitsland is de grootste Goth fan
eveneens fan van Wolfsheim (zoals we op het afgelopen
Zillo festival met onze eigen ogen konden zien) en een
beluistering van deze cd maakt meteen duidelijk
waarom. Negentien breekbare melancholiek parels
over hoop en wanhoop, de pijn van het ouder worden,
verloren liefdes, het onrecht in onze maatschappij,
enzovoort. Kortom de complete Weltschmerz in een
sublieme verpakking. U krijgt ondermeer de hits,
“Sparrows and the Nightingales”, ‘Tt’s not too Late”,
“Now I fall”, “Closer Still”, “Elias”, “Leave No Deed
Undone” en “Annie”. Ik ben er quasi van overtuigd
dat ook papa en mama zullen meegenieten van de
indroeve en toch warme sferen die Wolfsheim door de
boxen van uw geluidsinstallatie de huiskamer zal
inblazen. Een sublieme cd, die je maar beter koopt, je
zult het je geen moment beklagen. [KI]

Ziet u zichzelf ook een bijdrage leveren aan het Dark Entries magazine of denkt u het beter te
kunnen en wil u ons bijstaan met uw advies, aarzel dan niet ons te contacteren op het reeds
overbekende adres..,

Park Entries - p.o.box 93 - 9100 St.Niklaas - email: DarkEnt@dma.be

i CONCERTBESPREKINGEN

Eurorock

(Neerpelt, 9 augustus 1998)

The day after', zo zou je deze zondag kunnen
noemen. De allesverschroeiende hitte is
gebleven en van de vleermuizenpopulatie
blijft er nagenoeg niemand over (zeker langs
de kant van de pers). Eerlijkheidshalve moet
ik toegeven dat het me heel wat moeite heeft
gekost om niet onmiddellijk te vertrekken, ik
bedoel maar : Erato, Star Industry en zeker
en vast Red Zebra, zij waren de
allesoverwinnende sterren van gisteren.
Neem daarnaast de redelijk goede optredens
van Struggler, The Bollock Brothers, Anne
Clark (was beter op Dour) en The Sisters of
Mercy (veel te lange in- en outro's) en plaats
daartegenover De Brassers, The Scene, The
Stranglers en (in mindere mate) The Golden
Earring. Tja, dat was dan ook de reden
waarom er nog maar een paar vleermuizen
rondfladderden. Los van de optredens wil ik
ook nog de vraag stellen : ’Tn naam van alle
mogelijke góden, waarom moest Jan
Hautekiet (de grote hekelaar van alles wat
Limburgs is en van alles wat ook maar een
beetje zwart is) de presentatie op zich
nemen? Die zondag werden we wakker
geschud door Nemo, maar de koffie kreeg bij
ons toch de voorkeur. De Mens heb ik altijd al
goed gevonden. Dat er nadien nog heel wat
mensen diens hits zaten mee te brullen, zal
ook wel voldoende zeggen (of hadden ze last
van de hitte?). Tijdens Van Dik Hout hebben
we een maaltijd tot ons genomen (buiten het
terrein). De Heideroosjes zagen dat het
publiek - ondanks de hitte - volledig uit de
bol ging en stelden de vraag of ze deze
inspanning niet zouden bekopen.
Vriendelijke gasten en knap optreden. Toen
het eindelijk aan De Brassers was, staarden
we naar een zanger die maar niet stilstond en
stelden we vast dat de drummer en de
toetsenist niet echt in de groep ingewerkt
waren. De Doom-achtige muziek (deels in
het Nederlands en deels in het Engels) sloeg
wel aan. Ze bewezen dat ze meer in huis
hadden dan hun ene hit "En toen was er niets
meer", want daar heeft het lang op geleken.
Kortom : hun jarenlange stilte duurde veel te
lang. Je zag het ook aan de snaren van hun
gitaren, tot tweemaal toe moest hun roadie
{Frankske, de zanger van De Mens)
aanrukken om een snaar te vervangen. Ze
moesten ook verschillende keren een
nummer herbeginnen, omdat iemand naast
de maat speelde. Ondanks de hitte was het
een bewogen en een erg gesmaakt optreden.
De zonnebril was zowat het enige
afstandelijke in hun optreden, want er werd
wat afgezeverd op het podium. Dat het
vroeger anders was, konden Struggler en
Red Zebra alleen maar bevestigen : de tijd

heeft toegeslagen, ze zijn ook wat ouder
geworden en meteen ook wat menselijker.
Nadien heb ik zeker 45 minuten staan
wachten op een interview met hen, maar toen
The Scene begon te spelen, maakte de groep
me duidelijk dat ze hevige fans waren en
niets van het optreden wilden missen (wat
van mezelf ook wel kan gezegd worden).
Voor alle zekerheid overhandigde ik hen de
vragen. Bis, The Stranglers, The Golden
Earring en Coolio (wat een idee om deze
man tot hoofdact te promoten) hoefden voor
mij niet meer, sorry. [FVM]

Red Zebra

(Sint-Maartensplein, Wervik, 14/08/1998)

Op een prachtige zomeravond een optreden
van één van je favoriete (Belgische) groepen
gaan bijwonen op één van die vele inlandse
openluchtfestivalletjes... soms heeft een
mens niet méér nodig om gelukkig te zijn.
Voeg daarbij de gratis toegang - enkel de
consumpties moesten betaald worden, of wat
had je anders gedacht? - en ondergetekende
was reeds vertrokken. Jammer dat de
openingsgroep, het aanstekelijke Eden, die
ik nog maar pas op de Lokerse Feesten aan
het werk had gezien, reeds halfweg door haar
set zat toen ik arriveerde. Maar
een frisse pint en een korte
pauze later stond ik hondstrouw
op de eerste rij, toen Red Zebra
aftrapte met “Sanitized for your
protection”. De presentator van
dienst, Etienne met het open
verhemelte (bekend van Studio
Kafka), had hen laconiek
aangekondigd als “de winnaars
van Humo’s Rock Rally 1998”.

Een béétje fan had de link
natuurlijk meteen gelegd: het
was namelijk in het gezegende
jaar 1980 - toen ik mijn eerste
woordjes leerde schrijven! - dat
de Bruggelingen aan deze
talentenjacht deelnamen.

Achttien jaar later lijkt de
verzamelde Vlaamse
persmeute het bepaald moeilijk
te hebben met de terugkeer van
Peter Slabbynck en co, alsook
met hun nochtans goede cd
“Mimicry”. Ik wil hier verder
geen woorden aan vuil maken,
maar vind wel dat Red Zebra
wat meer krediet verdient van
onze collega’s... Ook in Wervik
zetten ze weer een puik
concertje neer en wisten ze de
toeschouwers langzaam maar
zeker voor zich te winnen. Dat
gebeurde ditmaal
hoofdzakelijk met nummers uit

de recentste cd (“Kill me before I kill again”,
“First day out”, “John Wayne”,...) en
misschien ook wel met Slabbyncks grappige
bindteksten. Daarover kan ik als niet-
Westvlaming echter moeilijk oordelen...
Voor het eerst bevatte hun set vanavond ook
een gloednieuwe song, het opvallend rustige
“Confess”. Uit hun ‘glorieperiode’ kregen
we achtereenvolgens “Polar Club”, “Falling
apart” en “The art of conversation”
geserveerd en als orgelpunt uiteraard het nog
steeds felgesmaakte “Can’t live in a living
room”. Overigens was de lokale jeugd pas
tijdens het hieraan voorafgaande “Hand ‘em
over” goed en wel tot de actie overgegaan,
als je begrijpt wat ik bedoel. Misschien was
het wel wegens dit laattijdige enthousiasme
dat we - jammer genoeg - verstoken bleven
van enig bisnummer. In plaats daarvan
vervolgde Rock op het Plein met populaire
bands als Gorki en De Kreuners, terwijl
Wizards of Ooze vreemd genoeg mochten
afsluiten... [JV]

I Zillo Festival

l ^ildesheim, 15 /08/1998 en 16/08/1998)

Het Zillo Festival moet zowat het grootste
alternatieve festival zijn waar zoveel

,1 o

©ntticê

V

CONCERTBESPREKINGEN

aandacht wordt besteed aan Dark Wave,
Gothic, Electro en zowat alles wat daar
tussenin ligt. Naast eerder conventionele acts
als Therapy? en Green Day, situeerde het lot
van de overige groepen zich zowat volledig
in onze favoriete scene. Van Lacrimosa en
Rammstein tot Dive en Aurora Sutra, van
The Cure en Clan of Xymox tot And One en
Generation X-ed. De wekker
was die zaterdagmorgen
alweer (zie Eurorock) vroeg
afgelopen, want deze keer lag
de bestemming ruim 500
kilometer verder en da’s al
gauw een goeie zes uur
‘automobielen’. Bij aankomst
was deze inspanning evenwel
vlug vergeten, want is het
Leipzig Gothic Treffen
indrukwekkend, dan is dit
Zillo Festival dat evenzeer.

De opzet is eerder
traditioneel, alles speelt zich
af op één festivalterrein, maar
de sfeer en onze favoriete
muziekjes maakten dat
meteen weer goed. Zillo leek
wel een grote kermis voor de
zwarte scene, met naast de
muziek tal van
randactiviteiten als een
uitgebreide ‘zwarte’ markt,
handtekeningensessies,
fotowedstrijd, fllmtent,... Een
indrukwekkende opkomst
voor deze twee festivaldagen,
meer dan 50.000 bezoekers
hadden de weg naar
Hildesheim gevonden. Het
festivalterrein was dan ook niets te groot
voor een dergelijke massa volk. Maar u hoort
ons niet klagen, integendeel, ook al ging een
pikzwarte Stefan Ackerman van Das Ich net
aan onze neus voorbij. Dive mocht ons in de
festivalhal naast het grote podium wakker
schudden met een aantal rake en droge
Industrial beats, Duitsland daverde mee.
Veel nummers uit de meest recente
“Snakedressed” cd maar ook de bij mijn
weten nooit eerder live uitgevoerde “Warm
Leatherette” {The Normal) en “Moving
Hands” (The Klinik) covers. Een aantal
onder ons beklaagden hun Altzheimer
kwaaltjes, waardoor ze weerom die verrekte
oordopjes thuis op het nachttafeltje hadden
laten liggen. Het optreden van VNV Nation
kwam in die grote, oude vliegtuigloods niet
echt tot z’n recht, toch heeft deze groep
potentieel, zoveel is zeker. Ons, Belgen,
wisten ze meteen te overtuigen met de als
bisnummer gebrachte Front 242 cover
“Circling Overland”. Daarna kuierde het
Belgische gezelschap, alwaar de bierbekers
nooit lang droog bleven staan, over het
festivalterrein om te bewonderen wat er te

bewonderen viel. Deernes met een laagje
body paint, middeleeuwse krijgers in harnas,
barokke balkostuums waarin ook nog een
mensje verscholen zat, latex outfits,... Nadat
onze ogen een halfuurtje over de
festivalweide waren gerold, konden we onze
oortjes opnieuw te luister leggen bij o.a.
Lacrimosa^ And One en The Cure.

we onderhand wel al). Wel fantastische
songs als “Cold”, “Pictures of You”, “In
Between Days”, “Shake Dog Shake”, “A
Night Like This”, “Just Like Heaven”,...
Zillo genoot en wij genoten nadien nog veel
meer, maar dan wel horizontaal in onze
hotelkamer. Dag 2 dan, een verfrissende
duik in het Hildesheimse water zorgde

Lacrimosa viel buiten alle verwachtingen
goed mee en bracht een coherente en potige
set. And One deed de twintigduizend kopjes
op de weide gezwind dansen en wilde onze
geslachtsdelen zien... “Und jetzt willen wir
eure Geslachtsteile sehen!”. Dat had Steve
Naghavi beter niet gezegd want alras had
onze meegereisde “Technoman” de voorkant
ontbloot, doch wat we zagen was verre van
een “Metalhammer”. De
“Deutschmaschine” werd zelfs door de
Belgen meegebruld en terwijl Steve Naghavi
zich als David Gahan over het podium
bewoog, dreigden de Synth Pop nummers
van deze Duitsers aardig in het vaarwater van
hun grote voorbeeld Depeche Mode terecht
te komen. “Life isn’t easy in Germanny”,
“Driving with my Darling”, “The Loser”, het
publiek lustte er pap van, wij hielden het bij
het eerder flauwe Duitse bier. Hoofdact die
avond was The Cure en ook al kunnen hun
recente uitspattingen op cd me nog
nauwelijks bekoren, live blijft Fat Bob en de
zijnen een heuglijke gebeurtenis. Een mooie
lichtshow, een professioneel perfecte set en
vooral geen “A Forest” (dit nummer kennen

VNV Nation

ervoor dat we opnieuw te laat op het
festivalterrein arriveerden. Onze eerste
vaststellingen zijn insgelijks, dit is beslist
hetzelfde festivalterrein als gisteren, deze
keer is er evenwel nog meer volk. Therapy?
en Green Day lieten we zonder veel
hartezeer aan ons voorbijgaan. Tanzwut
zorgde voor een originele mix van
middeleeuwse schalmeien en Crossover uit
de 20ste eeuw. MarcAlmond stuurde z’n kat.
Aurora Sutra zorgde voor een rustpunt. Clan
of Xymox was zoals altijd fantastisch,
Wolfsheim bracht een set tot de rand gevuld
met Synth Pop pareltjes en Rammstein sloot
het festival in alle schoonheid af met een
spetterend vuurwerk. ‘Festivals end as
festivals must’. Het Zillo Festival bood dit
jaar weer een schitterend en divers festival,
dat in een gemoedelijke en ontspannen sfeer
verliep en ons al doet uitzien naar de
volgende editie in 1999. Voor diegenen die er
door omstandigheden niet bij konden zijn,
kan ik nog meegeven dat Zillo van het
gebeuren ook een gelimiteerde
festivalsampler op de markt heeft gebracht,
waarop heel wat festival acts hun kunnen

CONCERTBESPREKINGEN

bewijzen. Naast de reeds vermelde acts
traden immers ook bands aan als Dance or
Die, Punker Vogt, Theatre ofTragedy, Think
About Mutation, Dreadful Shadows, Secret
Discovery, London After Midnight, Veljanov,
Individual Totem, Illuminate,... en geloof
ons... nog vele vele andere, ‘see you next
yearHildesheim’. [KI]

Red Zebra

(Zaal De Kring, Nieuwkerken-Waas,

05/09/1998)

Het was nog maar een paar maanden geleden
dat Red Zebra hier in de nabije omgeving
mee te maken viel (Paletrock te Elversele).
Op de eerste zaterdag van het nieuwe
schooljaar sloten ze Minirock ‘98 af, een - de

naam zegt het al - kleinschalig festivalletje in
Nieuwkerken-Waas, georganiseerd door
jeugdhuis ‘t Verschil. Van de drie eerste
groepen onthouden we enkel de prestatie van
Stonedigger, aankomend talent uit Sint-
Truiden. Opener Butterfly Crushing en de
punkrockers van Jane s Detd. (mét
sterallures) konden ons amper bekoren. Nu
ja, uiteindelijk kwamen we enkel voor de
zebra’s en die stelden geenszins teleur. Ik zie
hen weliswaar liever in openlucht, maar
gezien het regenweer vandaag was ik toch
blij dat het optreden in een zaal plaatsvond.
Het minder goede geluid in die (typische
parochie-) zaal namen we er dan maar bij...
Naar (goede?) gewoonte op de vele
festivaloptredens die ik inmiddels van deze
band mocht aanschouwen, duurde het een

tijdje eer het publiek zich volledig liet gaan.
De setopbouw was grotendeels gelijk aan
deze in Wervik, dus ook het nieuwe
“Confess” ontbrak vanavond niet. Verder de
bekende mengeling van oude favorieten en
(vooral) tracks uit “Mimicry”. De
verrassingen zaten in Nieuwkerken bij de
bisnummers: niet alleen nog eens
“Transmission” (van Joy Division) en
“Innocent people”, maar ook “Apollo 451”,
“leeman” en het oude, instrumentale
“Bastogne” (was dat lang geleden, zeg!).
Jawel, de heren en dame van Red Zebra
werden tot grote vreugde van
ondergetekende tweemaal terug geroepen op
het podium en waren gelukkig niet
spaarzaam met bissen. Werd het toch nog een
fantastische avond! [JV]

DE DAG DAT HET ZOMLICHT MIET fllEER SCHEEM!

Dark Entries presenteert u exclusief, als voorsmaakje, een
aantal fragmenten uit het op stapel staande, unieke blackbook
“De dag dat het zonlicht niet meer scheen” van het Collectief
vzw. Deze passages zijn lukraak gekozen en moeten u toch
enigszins een idee kunnen geven van wat u zo allemaal in het
boek kunt verwachten. Let wel, het boek wordt om en bij de
200 blz. dik, dus wat hieronder staat zijn minieme
fragmentjes... Gezien de oplage wordt beperkt tot 500
exemplaren zorgt u er beter voor dat u er snel bij bent.

WAVE M TVi DIVERSE SUBGEMMS (In dit deel
van het boek wordt over ruim 50 blz. stilgestaan bi)
de meest relevante subgenres uit het Wave
gebeuren, we geven hierbij fragmentjes uit drie
relevante subgenres)

COLD WAVE

... Het onderscheid tussen cold wave en gothic is
met altijd even makkelijk te maken, zo komen
sommige nummers van Bauhaus, mits een beetje
fantasie, ook in aanmerking voor het criterium cold
wave. Cold wave is een term die wordt gebruikt om
zwaarmoedige, kille, introspectieve muziek aan te
duiden die in het begin der jaren ‘80, terend op de
erfenis van Joy Division, een desolaat en wanhopig
landschap als statement naar voren schuift".

Waar gothic de vervreemding opvangt door zich een
weg te zoeken in een mysterieuze en legendarische
onsterfelijkheid, ontdoet cold wave zich van alle
escapistische franjes en bezingt de dagelijkse
uitzichtloze situatie van de jongeren in een kille,
mensonvriendelijke maatschappij. De eigen
gevoelswereld van de artiest wordt tot op het bot
ontleed in z’n relatie met de werkelijkheid en de
anderen. ”L’ enfer c’est les autres” lijkt ook hier het
motto en cold wave groepen blijken vaak een
existentialistische oerschreeuw in zich te dragen. De
wanhoop is nooit ver weg, de dood ligt om de hoek...

GOTHIC

...De Engelse muziekpers gebruikt de term
aanvankelijk voor theatraal aandoende en
bombastische muziek die als antwoord op de punk
wordt gegeven. Groepen van het eerste uur zijn
Bauhaus, waarvan de vampierfantasieën van
frontman Peter Ourphy legendarisch zijn geworden,
Siouxsie and The Banshees, Sex Gang Children, UK
Decay, The Southern Death Cult (later The Cult),
en in een iets later stadium The Sisters of Illercy,
The JHission, Christian Death (death rock is mm of
meer de Amerikaanse equivalent van de Europese
gothic), Eields of the Wephihm, buitenbeentjes Alien
Sex Eiend, Skeletal Eamily en een ontelbare resem
van andere bekende en minder bekende god(th)en...

IMDUSTRIAL

...Als we de literatuur mogen geloven, en we zijn
geneigd dat te doen, gaat de industriële muziek
terug tot in de jaren 50! Als inspiratiebronnen

gelden de fllusique Concrete, het Dadaïsme, de
figuur Karl Heinz Stockhausen, en het Illinimalisme.
Ook het literaire werk van o.a. Wilham S.
Burroughs zou van invloed zijn geweest op de
ontwikkeling van de industriële ideeën,
niinimahstische muziek maakte gebruik van zo
weinig mogehjk instrumenten, klankpatronen waren
eentonig en procesmatig opgebouwd. Het was
muziek om de muziek, melodie was onbelangrijk. La
monte Young en Philip Glass waren twee
belangrijke componisten die hun sporen verdienden
in dit genre. IHusique Concrete ging nog een stapje
verder: het was mets anders dan het

geëxperimenteer met bestaande klanken (van een
pruttelende koffiezetapparaat tot een

zachtstromend beekje)...

WAVEMDE BELGEM OP CD EM VIMYL (In

alfabetische volgorde krijgt u een rijkehjk
geïllustreerd overzicht van meer dan 120! oude en
nieuwe Belgische Wave bands, het volgende
fragmentje doet enkel dienst als voorbeeld)

...ALGIZ

Een piepjong Waals bandje dat in 1998 z’n debuut
zag verschijnen op Tony Wakeford’s (Sol Invictus)
Tursa label. Algiz verwijst naar de oud-Germaanse
runen mystiek, flluzikaal wordt er getapt uit het
dark folk (apocalyptic folk) vaatje en zijn referenties
naar Sol Invictus, Death in June, Mature and
Organisation,... vrij voor de hand liggend.

Op het voortreffelijke debuutalbum “Claire-Voie”
overheersen akoestische gitaar, viool en het ijle
stemmetje van zangeres Leïla Janssens. Op het album
prijkt trouwens een meer dan verdienstelijke Death
In June cover; “Eall Apart”. Volledigheidshalve
dienen we ook nog te vermelden dat Algiz in ons
Belgenlandje reeds het voorprogramma van Sol
Invictus en Ataraxia mocht verzorgen.

Discografie:

Claire Voie Cü
Contact:

Via Tursa Recor
Bm Sol

London WC iM 3XX

UK....

5 Records 1998
uivictus)

BtietMLAHD DtmOLAMD (een ri)keli)k
geïllustreerde opsomming van meer dan 6o actuele
Belgische demo-groepen, de sterren van morgen als
het ware)

...ACROAmATES DE TRISTITIA

Genre: gothic

Contact: Lieven van Gasse, Stuivenbergstraat i6
9200 Dendermonde
Samplerbijdrage: /

Demoselectie: “Mothing to live for is something to
die for” (eigen beheer), “Tales of the Immortal”
(eigen beheer).

Aardigheidje: volgens het gerenommeerde Side Line
magazine de meest originele en beste gothic
formatie van België! De groep mocht reeds
aantreden in het voorprogramma van het
Amerikaanse Eaith and the Illuse en de Duitse
gothic sex pioniers Umbra et Imago.

“WELCOmE TO HELI mY CHILD” (een fragment

WAVE m SUBCULTUUR

...De kanalen waarlangs jeugdsubculturen de
jongeren bereiken zijn veelvuldig. Uiteraard is er de
immense rol van de media die aan de hand van tal
van informatiedragers jongeren proberen te
overtuigen van wat vandaag van veel of generlei
waarde is. Mormen en waarden worden piekfijn
bespeeld om het gedrag van de jongeren zoveel
mogelijk aan de commerciële belangen van
gevestigde instituten te binden. Kledij, muziek,...
moet verkopen dus moet er af en toe, en liefst
regelmatig, een nieuwe stijl worden gecreëerd.
Jongeren op zoek naar een identiteit worden als het
ware een commerciële identiteit verkocht om bij
deze of gene subcultuur te horen. De individuele
keuze van de jongere wordt hierbij geminimaliseerd
door veel - en nietszeggende - begrippen als “je
moet in zijn”, “hip”, “een nieuwe hype”, of in
negatieve zin “wave (daar hebben we het in het boek
trouwens over) is allang passé”....

uit een meer dan 8 blz. tellend exclusief interview
met Dirk Ivens -DIVE- en Illartine)

...Col: ABSOLUTE BODY COMTROL kent nu
terug enig succes door de compilatie “Eat This”,
uitgebracht op het Duitse Subtronic/VUZ label,
toch zal je naam bij vele liefhebbers van het genre
altijd eerst in verband worden gebracht met de
KLIMIK. Kun je ons iets meer vertellen over de
ontstaansgeschiedenis van deze bijna legendarische
Belgische electro formatie?

Dirk en lUartine: We merkten dat we aan het
stagneren waren met ABSOLUTE BODY
COMTROL, we raakten met meer vooruit. Tevens
was het traditionele rockpubliek ook met klaar voor
onze soort van muziek. Wij maakten immers gebruik
van tapes, wat op optredens vaak bij de “echte”
rockbands voor serieus wat hilariteit zorgde... Ik
ging tevens veel naar gelijkgezinde groepjes kijken
en één van die groepjes was KLIMIK. fllark
Verhaeghen trad dus toen al op, en hoe; hun
optredens waren indrukwekkend zowel qua sfeer als
qua muziek. In de zaal kon je de sfeer snijden en in
pakjes naar buiten dragen! Verbijsterend, hoe het
publiek stond te knikken op de knieën! KLIMIK
trad toen op in lange zwarte jassen, het hoofd
volledig omwonden met zwachtels... Ik raakte in
contact met Illarc, we deelden immers voor een
groot stuk dezelfde muzikale interesses, en van het
één kwam het ander, we spraken af samen iets uit te
proberen. Ondertussen hadden we ook Sandy
(tegenwoordige frontman van de HYBRYDS nvdr.)
leren kennen. Hij hield zich bezig met een tapelabel
en vroeg om enig materiaal van KLIMIK te mogen
kompileren. De tape kwam ergens in Moorwegen
terecht en we werden uitgenodigd voor een
optreden. Het balletje was aan het rollen gegaan
zonder dat we het eigenlijk zelf goed beseften. De
optredens in Moorwegen werden op band opgenomen
en deze hoeveelheid aan materiaal bracht ons in de
mogelijkheid om onze eerste lp “Sabotage” uit te
brengen. Opnieuw op het goede moment want
ondertussen had ook een fenomeen als EROMT 242
als het ware vanuit het mets de kop opgestoken...

HET ACTIEVE WAVERKE (fragment uit een
opsomming van een vijftigtal relevante individuen en
organisaties uit België met betrekking tot onze
geliefkoosde muziek)

“Gwydyon is de in Wales vereerde god van de
oorlog en dichtkunst. Hij is een geciviliseerde god
en mond uit in de welsprekendheid. Zijn gemalin is
Arianrod, die tevens zijn zuster zou zijn. Gwydyon
heeft ook trekjes van de onderwereld: de melkweg,
die volgens de Kelten door de doden wordt gevolgd,
werd Caer Gwydyon (= burcht van Gwydyon)
genoemd” (aldus de Caer Gwydyon infosheet).

Deze vrij nieuwe organisatie zorgt ervoor dat
uiteindelijk ook de buurt van Geel en omstreken
wordt geïnjecteerd met een broodnodige dosis
gothic/electro en industnal. Bij ons weten gaven ze
hun eerste fuif op ii october 1997. Maast het voor
de hand liggende organiseren van fuiven gaf Caer
Gwydyon ook om de drie maand een eigen fanzine
uit: “Gwydyon, magazine for gothic culture”.
Wegens chronisch tijdsgebrek wordt dit magazine
sinds 1998 vervangen door een nieuwsbrief.

Maast muziek wordt er ook aandacht geschonken
aan lifestyle en literatuur. Geïnteresseerd?

Caer Gwydyon vzw
c/o Wilfried Drijbooms
Dr. Van De Perrestraat 81
40 Geel.

Mogal obscuur gezelschap die in de Vlaamse steden
Antwerpen, Gent, Brugge, Brussel, Aalst,
Oostende, Leuven,... zich toelegt op wat wordt
omschreven als: “an unbehevable vampire life
experience”! U kunt uw licht in de duisternis verder
opsteken op volgend adres:

The Camarilla Belgium
Postbus 81
2000 Antwerpen

moderne vampieren vindt u ook op de

©ntrieê

Twee Belgische zomerfestivals (Dour en Eurorock) pakten dit jaar uit met een affiche
waarop de naam Anne Clark moest fungeren als een van de belangrijkste
publiekstrekkers. Beide festivals overtuigden alvast de redactie van Dark Entries om z'n
journalisten uit te zenden en de dame in kwestie in Neerpelt (Eurorock) een aantal
prangende vragen voor te leggen. Anne Clark schonk ons een glaasje champagne in en
we waren vertrokken voor een half uur...

Music is about building bridges between other music and
between any otber culturaijartistielexpressive things/

Dark Entries : Wat vond je van je eigen optreden
vandaag? Even goed ais in Dour?

Anne Clark : Het was wel goed (overtuigd). Maar om eerlijk
te zijn, in Dour was het toch beter.

D.E. : Vandaag trad je op met een danser en we kregen
een bassiste en een gitariste te zien die heel wat
mannenharten veroverden, bovendien weten ze als geen
ander hoe ze het publiek kunnen aansporen om actiever
deel te nemen aan je optreden. Het oog wil ook wat en dat
heb jij wel begrepen. Ga je met hen blijven optrekken?

A.C.: Dank je voor de complimenten. Roland heeft al vaker
met me opgetredenen net als met de meisjes hoop ik nog lang
met hem samen te werken. Zolang zij dat willen en zolang we
deze set spelen, zullen we het zeker en vast blijven doen. De
muziek die we brengen, spoort aan om te dansen en ik wou
dat op een of andere manier visualiseren, vandaar.

D.E.: Hou je van groepen die een heuse show alleveren?

A.C.: Ja, al mogen ze niet vervallen in wat U2 de laatste tijd
bracht. Teveel is teveel. Muziek mengen met theater lijkt mij
iets positiefs, maar het mag niet iets reusachtigs worden
zodat de muziek slechts bijkomstig wordt.

muziek en dat betreur ik.

D.E. : Je verzoende niet alleen New Wave met House,
maar ook met klassieke muziek.

A.C.: Ja, dat klopt. Ik heb ook net een project afgewerkt met
Martyn Bates. We hebben iets gedaan rond de gedichten van
Rainer Maria Rilke, wat niet eenvoudig was maar ik ben zeer
tevreden met het resultaat.

D.E. : Mag ik zeggen dat je naast o.a. Gary Numan een
vootrekkersol hebt volbracht wat de electronische
muziek betreft en dan vooral wat House en Techno
betreft?

A.C. : Wel, dat is misschien een beetje teveel lof voor mij
alleen, maar dat van Gary Numan klopt zeker. Ik ben altijd al
weggeweest van electronische muziek. En eigenlijk, oké, we
deden ongeveer dezelfde dingen op ongeveer hetzelfde
moment. Voor mij was het maken van electronische muziek
belangrijker dan eender welke andere muziek.

D.E.: Iemand die vroeger een innoverende kracht was, is
David Bowie, maar nu hinkt hij achter de feiten aan;
House, Techno, Industrial, Drum ’n Bass,... Anne Clark
heeft nooit met de nieuwste hype meegelopen, me dunkt?

D.E.: Hoe belangrijk zijn de reacties van het publiek?

A.C. : Elk concert is een uitdaging, je weet nooit watje kan
tegenkomen, maar in zekere zin maakt dat het nu juist zo
spannend. In Dour was het publiek heel vriendelijk en enorm
attent, op zo'n momenten kan je blijkbaar meer. Als het
publiek kil en afstandelijk is, dan mag je er zeker van zijn dat
iedereen z'n tijd aan het verliezen is.

D.E. : In Dour gingen zowel de House-fans als rasechte
New Wavers uit de bol tijdens jouw optreden. Je muziek
vormt als het ware een brug tussen verschillende genres
en voor een artiest(e) is dit wel het beste dat hem of haar
kan overkomen, niet?

A.C. : Ik vind het erg dat artiesten moeten leven van een
stereotype-fan. Net zoals ik haat dat fans wel altijd tot een
welbepaald genre moeten behoren. Als je wil overleven,
moet je fans uit meer dan één (muzikale) lade kunnen
aanspreken, want uiteindelijk behoren die laden tot één en
dezelfde kast : de muziek in het algemeen. Ik ben te oud
geworden om echt deel uit te maken van een bepaalde hype.
Muziek is voor mij een bindmiddel. Het is dus niet iets dat
mensen van elkaar zou kunnen rukken. Toch bestaat er zulke

A.C. : Vroeger was hij inderdaad een overweldigende
vernieuwer en iedereen die nu in deze branche stapt, kan niet
anders dan toegeven dat hij onder invloed van Bowie heeft
gestaan. Hij is één van de weinigen die met de nieuwste hype
mag meelopen, ik zie niemand anders de dingen doen die hij
de laatste jaren gedaan heeft. Ja, hij is ook ouder geworden, je
moet het hem vergeven en je moet hem ook zijn deel van het
plezante van ons vak gunnen. Hij is een stuk van de
maatschappij geworden en terwijl ook nog eens een bedrijf
op zich, kijk maar eens naar zijn beursnotering, als eerste
artiest ter wereld liet hij aandelen van DAVID BOWIE
noteren op de beurs, stel je voor.

D.E.: Even iets minder positiefs : ik heb vernomen datje
aan stoppen denkt, omdat je verplicht werd om een
commerciële CD op te nemen die binnen de 6 maanden op
de toonbanken moet liggen? Je zou in het najaar zeker
zes maanden niet meer optreden en in het slechtste geval
definitief stoppen?

A.C. : Dat klopt. Ik heb heel wat problemen gehad met het
hele apparaat en als je muzikale inbreng van je creativiteit
afhangt, dan kan je niet op commando werken. Je creativiteit
is niet iets dat constant werkzaam is. Het belangrijkste is en

r

blijft het publiek, als zij mij met open armen ontvangen, wil
ik het wel blijven proberen. Ik heb trouwens ontdekt dat mijn
laatste CD in België nagenoeg onvindbaar is en dat in een
land waar ik heel veel fans heb! Er zijn dus een heleboel
problemen die ik eerst wil oplossen. Na zes maanden zal ik
zien hoeveel problemen ik heb kunnen oplossen. Ik begrijp
het ook niet: de grote bazen vinden dat ik onvoldoende geld
binnenbreng en toch staan ze te popelen om een nieuwe (lees
commerciële) CD uit te brengen en dat wil ik nu juist niet. Ze
moeten mij niet dwingen. Ik begrijp hun houding niet.

D.E.: Klopt het datje de stress minder goed aankan dan
vroeger?

A.C.: Ja, dat is zo. De stress en al de verplichtingen zijn er de
laatste tijd een beetje teveel aan. Het enige wat ik wil, is
zuivere poëzie schrijven, muziek maken, me amuseren in het
gezelschap van mijn muzikanten, muzikale bruggen
bouwen,... Het gekke is dat er in de muziekindustrie

voldoende geld voor iedereen is, maar teveel mensen willen
te snel heel veel geld verdienen. Dat is mijn doel niet.

D.E.: Enkele jaren geleden deed het gerucht de ronde dat
je gestorven was...

A.C.: Ik heb nooit gezegd dat ik dood was (lacht). Ik ken het
gerucht, het kwam vanuit één of andere vreemde/duistere
hoek van onze maatschappij. Ik geloof niet dat ik dood ben,
zou ik anders hier en nu met je praten (lacht opnieuw en heft
haar schouders op)? Zoiets zou ik toch zelf nooit
verkondigen, dat kan ik mijn fans niet aandoen.

D.E. : De laatste tijd hoor ik steeds meer groepen die je
proberen te imiteren. Ik denk dan o.a. aan Athamay
(ondertussen is deze groep al gesplit) en Sara Noxx
("Society”). Sommige mensen kunnen niet geloven dat
het geen zij projecten van^w/i^ C/arArzijn.

A.C. : Wei, om eerlijk te zijn, ik ken ze echt niet. Misschien
jnoet ik eens naar hun muziek luisteren.

Naar welke groepen luister je tegenwoordig dan

A.C.: Momenteel zijn er niet veel groepen die ik zie zitten. Ik
|hou vooral van experimentele groepen. Ken je Autchre,
Photec en Panasonic? Maar ik luister eigenlijk vooral naar
Tim Buckley,Nickdrake,... echte singer/songwriters.

D.E.: Klopt het datje alleen nummers kan schrijven als
je depressief bent?

A.C.: Helemaal niet.

D.E. : Je hebt natuurlijk mensen als Morissey, Nick
Cave,,„

A.C. : Het is hun stijl en bij Nick Cave zie ik het wel echt zo
gebeuren. Hij is misschien niet de gelukkigste man in de
wereld en ik denk dat sommige mensen die ongelukkig zijn
een bepaalde stijl van muziek creëren. Bij mij is dat niet zo.

D.E. : In een aantal nummers zing je over verveling en
over ergernis, wat kan ik mij daarbij voorstellen in het
leven van Anne Clark!

A.C. : Verveling is in feite een grappig woord, want het wil
zeggen dat je lui bent. Ik citeer daarom graag uit één van
Martyn Bates' nummers : "Bored is just another way of
spelling lazy". Alleen luiaards kunnen zich vervelen.

D.E. : Wat verwacht je van de volgende eeuw, voor jou
persoonlijk?

A.C. : Ik verwacht nooit iets. Ik ben iemand die leeft onder
het motto "pluk de dag". Je moet elke dag zo positief
mogelijk trachten te beleven.

langer van mij. Heel wat mensen beluisteren mijn werk, gaan
naar mijn optredens,..., dus wat ik aan hen geef, is niet langer
van mij, ik zou zelfs zeggen dat het van hen is. En daarom kan
ik er achteraf nog moeilijk over spreken.

D.E. : Je zei daarnet dat mensen die zich vervelen
luiaards zijn en je vertelde dat respect heel belangrijk is
in het leven. Wat wil je nog meegeven aan onze lezers?

A.C. : We worden teveel gedwongen om te presteren en dat
vanaf onze kinderjaren. Het leven is zo al moeilijk genoeg en
anderen proberen ons dan nog tot het uiterste uit te persen :
we zijn geen citroenen hoor! Daardoor kweken we een
gebrek aan zelfvertrouwen, waardoor we minder kunnen
presteren,... De cirkel is rond en voor je het weet, kom je er
niet meer uit, tenzij in een kist. Gedurende een hele tijd heb ik
daardoor op het podium een gebrek aan zelfvertrouwen
gehad en dat was quasi onleefbaar voor mij. Ik was bang op
een podium, gelukkig is dat nu voorbij. Als je een gebrek aan
zelfvertrouwen hebt, dan heb je het heel moeilijk om
contacten te leggen met andere mensen (zie het nummer :
"Contact") en juist het bouwen aan sociale contacten zou
meer aangespoord moeten worden in plaats van het
voortdurend moeten presteren. Iedereen heeft iets positiefs
dat hij/zij kan doorspelen aan een ander, waardoor alles veel
beter zou kunnen zijn. Of het nu een muzikant, journalist,
politicus, huisvrouw, timmerman,... is, iedereen heeft iets
positiefs in zich en dit moet iedereen kunnen doorspelen aan
een ander.

Dit waren haar laatste woorden. Ik dronk mijn glas
champagne uit en keerde moe maar tevreden naar de
frontstage om The Sisters of Mercy te fotograferen, maar de
security laat me niet meer door. Op dat moment weerklinken
reeds de eerste noten. Veel protesteer ik niet, want het leukste
moment heb ik net achter de rug en ach, laten we nu maar
eens rustig genieten van het concert van The Sisters...

D.E.: En op muzikaal gebied?

A.C. : Ik verwacht een heropleving van de
singer/songwriters. Ik hoop echt dat er een
folk-revival komt.

D.E. : Ik weet niet of je Echo and the
Bunnymen in Dour aan het werk hebt
gezien, maar bij de intro van ”Lips like
sugar” zei lan Mc Cullough (de zanger):
"This song is for all the homosexuals out
there”. Heb jij daar enig commentaar
bij?

A.C. : Ik heb ze niet gezien en ken het
nummer ook niet, voor mij is het dus niet
gemakkelijk om daar enige commentaar bij
te geven. Misschien hunkerde hij op dat
ogenblik naar iets, ik weet het echt niet.

D.E. : Stel nu dat jij een gelijkaardige
boodschap zou verkondigen?

A.C. : Wel, ik denk vooral aan respect voor
de mensen, de natuur,... Het woord respect
zou in éénieders mond moeten liggen. Niets
werkt zonder respect, alles valt uiteen
zonder respect.

D.E. : Stel nu dat Dark Entries je tien
regels zou geven. Jij mag iets afleveren
van die lengte en je opdracht begint nu,
wat zou je neerpennen?

A.C.: Dat is een zeer moeilijke opdracht, ik
werk trouwens niet graag aan verplichte
opdrachten en ik spreek ook niet graag over
mijn werk. Als iets af is (geschreven,
opgenomen, gedrukt,...) dan is het niet

FVM

tocifrock CD

lÉAMPfRÊ OPPHANS
»#,» d'Arom

@ntriee

Dark Entries is een in eerste instantie een
muziekmagazine en dat zal het ook nog wel een
tijdje blijven. Toch kunnen we niet om het feit
heen dat naast muziek er nog tal van andere
aspecten zijn die mee invulling geven aan de
Gothic scene. Dat deze scene allerlei andere trends
wist te overleven is volgens ons aan velerlei
aspecten te wijten (in het blackbook van het
Collectief komt dit ondermeer aan bod). Eén van
die aspecten is wellicht de gebonden- en
verbondheid aan een universeel gevoel dat eerder
baadt in mystiek dan in de materiële
werkelijkheid. Dit gevoel laat zich door
verschillende media vertalen. Eén van de media is
muziek (vandaar de vele cd bespreking in Dark
Entries), uiteraard, maar daarnaast is er ook mode,
literatuur, film enzovoort. In dit artikeltje willen
we eventjes stilstaan bij het boek dat over Jean
Rollin, een filmmaker die door vampieren is
bezeten, maar die je -afgaand op uiterlijkheden-
nauwelijks een Goth zou kunnen noemen, is
verschenen. Vampieren zijn wellicht een
belichaming van dat ongedefinieerde gevoel naar
mystiek en spirituele kracht, ze zijn materieel en
ook weer niet, ze zijn onsterfelijk en de gelukkige
bezitters van een latente en onweerstaanbare
erotische uitstraling, de vlucht van de weinig
rooskleurige alledaagse realiteit naar de poort van
de allesomvattende en dubbelzinnige eeuwigheid.
Een metafoor voor de tragiek die dikwijls staat
tussen droom en werkelijkheid. De innerlijke
dualiteit stelt zich zelden scherper dan in de figuur
van de gentleman vampier, aantrekkelijk en
afstotelijk tegelijkertijd. We schrijven dit
artikeltje naar aanleiding van het boek “Vampires
and Virgins” van Peter Blumenstock, dat volledig
aan het werk van deze eigenzinnige filmmaker is
gewijd. We willen u immers de fantasieën van
Rollin, ook al zijn die in sé minder romantisch en
zeemzoeterig dan de recentste verfilming van
Bram Stoker’s Dracula, niet onthouden.

Jean Rollin werd op 3 november van het jaar 1938
in Parijs geboren. Z’n vader was acteur en dat
bracht hem reeds op zeer jonge leeftijd in contact
met de toneel- en filmwereld. Al vroeg wist
Rolling dat hij films wilde maken zodat hij aan z’n
weinig conventionele ideeën vorm kon geven. De
eerste film van de hand van Rollin, “Le Viol Du
Vampire” (1968), werd na de première uitgejouwd
en zorgde voor heel wat controverse (alleen de
titel spreekt boekdelen). Deze controverse bleek
evenwel voldoende nieuwsgierigheid te wekken
van het Franse publiek want “Le Viol Du

Vampire” werd een klein kassucces en bracht
genoeg geld op om de verdere filmcarrière,
hoewel die nooit over rozen is gegaan, van Jean
Rollin te financieren. De film “Le Viol Du
Vampire” zat vol surrealistische beelden, akelige
sferen en was voor die tijd bijzonder seksueel
geladen. Met “Le Viol Du Vampire” creëerde
Rollin meteen ook z’n typische aantrekkelijke
vrouwelijke vampieren die in quasi alle verdere
Rollin films verder zullen opduiken. We laten hier
voor alle duidelijkheid wel de pornografische
prenten, die Rollin om financiële redenen wel
moest maken, buiten beschouwing.

Het boek “Virgins and Vampires” illustreert elke
Rollin film met een aantal foto’s afkomstig uit de
films en een aantal woorden commentaar van de
filmmaker zelf Het is dan ook meer een kijkboek
dan een leesboek maar de foto’s uit Rollin’s films,
die luisteren naar veelzeggende titels als “La
Vampire nue”, “Les Demoniaques”,
“Phantasmes”, “Les Raisins de la Mort”, “Les
Echappées”,... zijn vaak indrukwekkend, d.w.z.
afstotelijk en aantrekkelijk tegelijkertijd. Ze zijn
sfeervol en tonen precies waar het in het werk van
Rollin om gaat, de aantrekkingskracht van het
mystieke, het obscure en het verbodene. Aan het
eind van het boek is een interview met de
filmmaker ingesloten waarin hij z’n obsessies
onthult, evenals een complete filmografie.
Waarom de films van Rollin altijd in het B-circuit
zijn blijven zitten weten we niet en dit blijkt ook
niet uit het interview in het boek. Is dit te wijten
aan de slechte smaak van de auteur, zoals hem
meermaals werd verweten, of is het omgekeerd en
is het de massa die getuigt van slechte smaak of
onkunde omwille van het feit dat ze geen begrip
kunnen of willen opbrengen voor Rollin’ s films.

een stelling die wij hier in het midden zouden
willen werpen.

Bij het boek is tevens een cd ingesloten. Deze cd
bevat de muziek van Rollin’s laatste
langspeelfilm, opnieuw gewijd aan het
vampierenthema, of wat dacht u; “Les deux
orphélines vampires” ( 1995). De muziek is van de
hand van Philippe d’Aram en Ars Antigua en laat
sfeervolle, monteren klassieke soundcollages
horen. De ene keer dreigend of slepend
mysterieus, de andere keer frivool en opgewekt.
De cd fungeert dus als het ware als een soundtrack
bij de film en is dan ook naar verschillende scènes
ingedeeld als “Cemetery Games”, “Circus”,
“Smoking Girls” en “Phantoms in New York”.
Rollin is cult, hetgeen dit prachtig boek ook
uitvoerig bewijst. Daar het nauwelijks in de
reguliere handel is te verkrijgen en u
geïnteresseerd bent in het boek of de films van
Rollin raden we u aan het volgende adres te
proberen. Crippled Dick Hot Wax, PO. Box 3864,
78027 VS-Schwenningen.

Waaron imetea er aWJd spInneweMea en stMels zije,
als we ees eek ep een gewene manier kennen amuseren?

De een zijn ongeluk is de ander zijn brood. Inderdaad, want
na het heengaan van De Volanges stortte Roxane ('the voice
of De Volanges') zich op één van haar dromen : een solo-cd
opnemen ("The Dawn"). Dat ze daar wonderwel in slaagde,
weet u ondertussen ook wel, maar er zijn zoveel andere
dingen die u nog niet weet over de cd, over de dame in
kwestie,... Even zag het er naar uit dat ze met Dorian (de
groep van Ivan, ex-bassist van De Volanges) zou doorzetten,
maar de hunkering om de klus alleen te klaren, bleek te groot
om er anderen bij te betrekken. Hoewel het niet mijn
gewoonte is, liet ik haar tot bij mij komen, gezeten aan mijn
keukentafel en met zicht op het park, met de vijvers, de
vogels, de natuur en de schitterende zonsondergang. Op de
achtergrond liet ik haar cd spelen.

Dark Entries: Een cd uitbrengen is als een kind op de wereld brengen; het is iets
van jezelf datje met een zekere fierheid aan de rest van de wereld wil tonen. Op
1 jaar tijd breng je niet alleen je eerste cd op de wereld, maar ook je eerste kind?

Roxane : Ja, de baby was iets waar ik al lang naar hunkerde. We waren er ook al
lang mee bezig (lacht en werpt een korte blik vol liefde aan het adres van haar
geliefde). Enfin, ik heb acht maanden aan mijn eerste cd gewerkt. Ik had
trouwens niet gedacht dat hij reeds zo snel zou klaar zijn, ook hier speelde het
toeval een rol. Ik ben er namelijk in geslaagd om een studio te vinden die vrij
was wanneer ik vrij was en de opname-sessies verliepen redelijk vlot. Ik had
ook de middelen om alles naar behoren uit te voeren. Dat beide geboortes in
hetzelfde jaar plaatsvinden, is dus puur toeval, al zijn het beiden gewenste
baby’s.

D.E.: The Dawn Visitors is iets waaraan je ook al langer wilde werken?

R: Laten we zeggen dat ik al langer zat de denken aan de opname van een cd. Op
de cd-hoes staat echter een fout: het is geen oud project, maar wel een oude
gedachte. Ik voelde de drang om te bewijzen dat ik niet de zoveelste zangeres in
een lange rij wachtenden ben. Ik wou dus al langer bewijzen dat ik een cd op m'n
eentje kon maken. Het heeft overigens geen zin om te wachten tot er iemand
naar je toe komt met de vraag of je geen cd wil opnemen.

D.E.: "The Dawn" opent met een muzikaal stukje dat de naam "Affica (Intro)"
draagt, wat heb je gemeen met Afrika?

R: (lacht) Een man die para-commando is en die reeds operatief was in Afrika.
Los daarvan heb ik er geen enkele band mee.

D.E.: Het eerste echte nummer is "The Arrival" en meteen horen we een soort
introductie van The Dawn Visitors.

R : Dat is het inderdaad, ik zeg trouwens letterlijk : "Good moming, we are The
Dawn Visitors." Het perfecte nummer waarin je jezelf kan voorstellen.

D.E.: Je spreekt in het nummer over een vreemd oord, kan je het situeren?

R. : Wel, het zit zo dat ik sinds kort enorm veel voel voor Science Fiction en
Fantasy-literatuur. Ik weet niet hoe het komt, maar toen ik die tekst schreef,
dacht ik aan mensen die van een andere planeet komen en die iets op onze
planeet moeten afleveren. Ze komen van een zandplaneet, omdat ik hou van het
zand, net zoals ik gek ben op water.

D.E.: Geloof je in buitenaards leven?

R: Jazeker (heel overtuigd).

D.E. : "The Widow" bevat een zeer treurig verhaal, bovendien meen ik een
spoor van feminisme te bespeuren?

R : Feminisme is misschien veel gezegd, maar vrouwelijke elementen : zeer
zeker! Ik kan het ook niet van mezelf onder stoelen of banken steken (ze kijkt
even naar haar buikje, dé moederlijke trotsheid komt daarbij naar boven). Men
heeft mij vaak verweten dat ik een sterk karakter heb, dat ik een vrouw ben die
niet op haar mondje gevallen is en die zich ook niet zal laten doen. Sommige
jongens voelen zich niet op hun gemak naast mij. Wat ik dus vooral wou tonen
op deze cd is mijn vrouwelijkheid, om het stigma van "de stookster" van mij af
te zetten. Ik hou enorm veel van mijn vrouwelijkheid, zeker nu (haar buikje zegt
genoeg).

D.E.: Als ik me niet vergis, maakte "She's in Tears" reeds geruime tijd deel uit
van de playlist van De Volanges? Op je cd staat er dan wel een (meer)
electronische versie.

R : De versie van De Volanges was dynamischer, ik heb er nu veeleer een
nostalgisch nummer van gemaakt. Ik vind dat de recente versie meer aansluit
bij de emoties die in de tekst zijn vervat. Ik hou wel van de eerste versie, dat was
dan ook de reden waarom ik het heb overgenomen. Bovendien is het een
nummer dat ik zelf heb geschreven, net als alle andere nummers op deze cd.

D.E.: Op een zeker ogenblik zingje"Noonecares", waarhebjehetover?

R : In feite gaat het over een vriendin van me die me op een avond opbelde : ze

zat er volledig door. Ik was haar laatste strohalm, niemand gaf nog om haar. Ze
voelde zich heel slecht. Iedereen trok zich niets van haar toestand aan, wat een
vreselijk gevoel is en dus heb ik haar zo goed mogelijk opgevangen.

D.E. : 'The Moon" doet me denken aan Inkubus Sukkubus, zeker wat de
melodie betreft. Bovendien bewandelen jullie quasi dezelfde - tekstuele -
wegen, of vergis ik me?

R : Er zit iets van waarheid in je redenering. De tekst is wel compleet
surrealistisch: de maan die sterft, de zon die in de zee neerstort en zo de zee doet
koken... Het is een situatie die in werkelijkheid niet kan voorvallen. Eigenlijk
wou ik de maan in correlatie brengen met alles wat rond de schemerwereld, de
góden en de orde van Zork draait. Ik hou van de fantasiewereld van Zork en van
de schemerwereld en ik wou er ook iets mee doen, vandaar de aanwezigheid
van de góden en van de verschillende elementen die een rol spelen in het boek.

D.E. : Droom je er nooit van om plots vleugels te hebben om zo ver weg van
alles te kunnen vluchten?

R: Ik droom vooral van het feit dat ik onder water zou kunnen ademen. In "The
Moon" zing ik daar trouwens over, maar kunnen vliegen behoort niet tot mijn
wensdromen. Ik droom meer van water dan van lucht.

D.E.: "Doleful Voices" ademt een zeer bizarre sfeer uit...

R; Ja, omdat het gaat over iemand die langzaam maar zeker gek aan het worden
is en stemmen begint te horen. Telkens als hij gaat slapen, slaan de stemmen toe,
vandaar ook de angstaanjagende en vreemde synth-geluiden. Ik wou echt dat de
mensen voelen dat de man gek aan het worden is en op het puntje staat volledig
door te slaan.

D.E.: Wie is Talena en waarvan is ze bang?

R : Talena is een klein meisje, ze is afkomstig van een SF-verhaal dat ik gelezen
heb. Ze is de bewaakster van een heilige steen, maar op een bepaald ogenblik is
ze de steen kwijt. Ik ontdek toevallig die heilige steen en zij komt mij de les
spellen omdat ik niet mag omgaan met de steen. In de tekst is ze een klein
meisje, maar in het verhaal is ze een soort van amazone. Ik hield vooral van haar
naam. Vraag me niet waarvoor ze bang is, ik denk niet dat ze bang is van wat dan
ook.

D.E.: Je hebt het nu al vaak gehad over literatuur, noem nu eens je grote literaire
helden op?

R : Tot in juni was d?^.Jane Morman. Zij schreef de levenscyclus van Gore en
was aldus een grote inspiratie voor mijn cd. Zij was in feite mijn eerste contact
met de wereld van de SF-literatuur. Los daarvan hou ik ook nog wel van alles
wat rond het vampirisme draait, maar in mindere mate dan de doorsnee Gothic-
liefhebber. Ik verkies toch nog wel de zon en de warmte boven een bezoek aan
een kil graf

D.E. : Nu we het over literatuur hebben : één van je nummer is "Brave New
World", toevallig gebaseerd op het werk van...

R: Alhert Hwcleyl Zijn boek is ondanks alles nog altijd een actueel gegeven, om
die reden kon ik het niet laten mij door zijn schrijven te inspireren.

D.E.: Het nummer en de tekst doen me ook een beetje denken aan "1984" van
Georges Onveil. Toevallig heeft David Bowie daar in 1974 een hele cd aan
besteed ("Diamond Dogs").

R : Al even toevallig ben ik ook een fan van David Bowie en heb ik de boeken
van Orwell gelezen. Ik hou wel van zijn muziek, maar uiteindelijk is het niet
zijn muziek die aan de basis ligt van mijn inspiratie. Er zijn trouwens heel wat
groepen die dat wel kunnen zeggen, ook binnen onze scene. Ik hou enorm veel
van boeken zoals "Brave New World" en "1984" en het blijven actuele boeken.
Men spreekt heel veel over automatisatie, over het klonen van mens en dier,
over de opgeofferde generatie,...

D.E. : Als we nu eens terugkeren naar "Drops Forgets Steel", het bekendste
nummer van De Volanges...

R : Het is inderdaad ons bekendste nummer geweest en bovendien heb ik het
geschreven. Ik stond erop het voor m’n eigen cd te gebruiken, omdat ik zeer
gehecht ben aan dit nummer.

D.E.: Het is bij mijn weten een nummer tegen macho's en stoerdoenerij.

R : Absoluut. Iedereen mag gerust weten dat het een autobiografisch nummer

is. Het heeft echter niets te maken met mijn huidige relatie (lacht en geeft haar
geliefde een schouderklopje).

D.E.: "The Power of Gods" : wat heb je met de góden in dit nummer?

R : In dit verhaal heeft een man zijn dorp verloren en hij vreest de góden
onvoldoende. De góden zijn veel machtiger dan hij denkt, waardoor hij vroeg of
laat de rekening moet betalen. Dit is opnieuw een verhaal afkomstig uit een
roman die ik gelezen heb en die me inspireerde. Het gaat hierom góden die over
een hele planeet heersen. Ze kijken toe vanop hun berg. Het gaat hier niet om
een religieuze tekst, want ik ben atheïst, ik lees gewoon graag zulke verhalen,
want uiteindelijk zijn het ook niet meer dan verhalen.

D.E.: Wat is de betekenis van "The Yellow Rope"?

R : "The Yellow Rope" gaat over een meisje dat plots slavin is geworden. Haar
handen zijn vastgebonden met een gele koord en juist die gele koord staat als
symbool voor de slavernij. Ik heb een bijzondere band met dit nummer, omdat
ik hierbij telkens moet tcrugdenken aan iemand die ik absoluut niet kan
uitstaan. Ik ga je niet zeggen wie het is, een vermoeden is meer dan voldoende.

D.E. : Uiteindelijk sluit je de cd af met "Africa (Epilog)". Is er iets watje zou
willen veranderen aan het continent opdat het er leefbaarder zou zijn?

R : (denkt lang na en antwoordt beslist) De aanwezigheid van de blanken en
haar geschiedenis! Indien de blanken er niet waren geweest, dan zou het er
beslist beter zijn. Kijk maar eens naar de slavendrijvers in het verleden, naar de
uitbuiting. Omwille van wat de blanken in de jaren '60 hebben uitgespookt,
moeten we er nu para's naartoe sturen om de blanken in allerijl te evacueren!
Wat er nu aan het gebeuren is, valt te betreuren, want het is één van de mooiste
continenten van deze planeet. Ze hebben een ongelooflijk rijke ondergrond en
uitgebreide culturen, maar wat hebben ze er nu aan?

D.E.: Komen erdit jaar nog optredens?

R : Neen, want de baby wordt verwacht tegen november, dus voor de lente van
volgend jaar zal je me niet op een podium zien.

D.E. : Heel wat mensen hielden van jaren '80 New Wave en van de Cure-
baslijnen van De Volanges, maar op je cd is daar niets van te merken, waarom
niet?

R : Het feit dat onze jaren '80 sound een pluspunt is, is altijd twijfelachtig
geweest. Je ziet trouwens dat er een verandering op komst is : heel wat mensen
twijfelen aan het feit dat de jaren '80 muziek nu nog op haar plaats is. Steeds
meer mensen stappen over naar de hedendaagse muziek, voorlopig vormen ze
nog geen meerderheid, maar toch... Ik ga trouwens mee met de tijd, al besef ik
dat er heel wat mensen zijn die nog steeds in het verleden leven en vaak alleen
nog naar nostalgische muziek willen luisteren. Dat is spijtig voor hen. Let op, ik
hou wel van de jaren '80 muziek, maar ik hou evengoed van wat er
tegenwoordig leeft in onze scene. Ik heb geen zin meer om me nog langer te
identificeren met Siouxsie, Baiihaus, The Cure.,... Van The Cure hou ik
trouwens helemaal niet meer. Let op, ik heb ze wel aan het werk gezien op het
Zillo-festival, maar als je ze reeds 30 keer aan het werk hebt gezien dan sta je
toch iets vaker stil bij wat ze doen. Ik heb hoogstens drie goede nummers
kunnen noteren. Siouxsie is ermee gestopt, op tijd. Naar het schijnt is Bauhaus
weer actief, treden ze op in Amerika en gaan ze gedurende 4 dagen (in oktober)
in Duitsland optreden. Maar het kan mij allemaal geen zier meer schelen. Ik kijk
uit naar nieuwe dingen!

D.E.: Over welke nieuwe dingen heb je het dan?

R : Lacrimosa, Fading Colours en Theatre of Tragedy bijvoorbeeld. Ik hoor
ook graag komische groepen zod\s And One. Ondanks hun macho gedoe hou ik
tevens van de spierbundels van Rammstein en van hun vuurshow. Het zijn echte
mannen en daar hou ik wel van (lacht hartelijk). DeadSouls Rising en Das Ich
(omwille van hun live-concept) mag je ook wel vernoemen. Wat ik niet graag
heb, is de triestige sfeer, het depressieve zwart, de zelfmoordenaar, alles wat
buitenstaanders associëren met de New Wave en Gothic scene! Ik ben geen
rondlopende depri-bom, weetje, ik wil leven en genieten en velen prijzen juist
het omgekeerde. Ik haat het gewoon en ik kan er niet meer tegen. Deze aspecten
kleven echter aan de jaren '80 muziek, vandaar ook die kentering! Ik voel me
goed als ik andere mensen zie die zich amuseren, daar moet het leven rond
draaien en zo wil ik ook wel onze baby opvoeden! Zo moet het!

Contact: The Dawn Visitors, p/a Roxane, BP 004 - 7061 Casteau (België) of E-
mail: DV.ROXANE@Club.Integral.be

FVM

van Marijcke Cauwe.

Vandaag laat ik in deze Heksenketel-aflevering "de
Keizerin" aan het woord en ik doe dat graag want deze
kaart is één van mijn favoriete kaarten. Zie haar
zitten, voldaan, wellustig in zekere zin, mooi, rijkelijk
gekleed, majestieus, haar kleed bezaaid met venus-
symbolen. Deze kaart symboliseert het
oervrouwelijke principe.

Het oervrouwelijke principe dat helaas in onze
moderne, jachtige levenswijze als het ware wordt
platgewalst door het mannelijk principe.

Probeer het U eens voor te stellen hoe het leven zou
verlopen indien het vrouwelijke principe op juiste
waarde werd geschat! Op de eerste plaats zouden we
veel meer van het leven kunnen en mogen genieten...
We zouden opstaan en aan een gezellige ontbijttafel
zouden we door een liefdvolle, rustige vrouw met een
uitgebreid, maar met zorg voor de juiste
voedingselementen, ontbijt verwend worden. Met
warmte zou deze vrouw haar man en kroost de deur
uithelpen naar werk en school. Tevreden bleef zij dan
achter om huis en haard aan kant te brengen. Zingend
deed ze de afwas, de was en strijk en maakte ze de
bedden op, om daarna enkele uren bezig te zijn met
haar hobbies, zoals naaien, borduren, koken, bakken.

eventueel wat musiceren of zich verdiepen in een
andere vorm van creativiteit. Babies en peuters
bleven thuis onder haar hoede tot ze op een
zelfgekozen tijdstip naar school wilden gaan. Af en
toe bracht ze een namiddag door met enkele
vriendinnen en ’s avonds was zij de vriendin /
echtgenoot / minnares van haar echtgenoot. Haar
kinderen zouden haar op handen dragen en naar haar
goede en wijze raad luisteren (want ook zij waren
doordrongen van het vrouwelijke (gehoorzame)
principe. Manlief (eveneens gezegend met een grote
portie vrouwelijk principe zou haar vanzelfsprekend
en heel opgeruimd helpen met de afwas en met het
naar bed brengen van de kinderen, want omdat ook op
het werk, de werksfeer met het vrouwelijk principe
was getint, zou hij niet bek-af thuiskomen. Zou hij
energie over hebben om zijn kinderen te helpen met
hun huiswerk en er zin in hebben om tot kinderbedtijd
met de kinderen te spelen.

Kortom, iedereen was lief en attent voor iedereen.

Er schuilt maar één addertje onder het gras en dat

is.het afwezig zijn van het mannelijk principe. Dat

principe zorgt er immers voor dat manlief naar zijn
werk gaat (om de centjes te verdienen die nu eenmaal
noodzakelijk zijn om het hierboven omschreven
idyllisch leventje te kunnen verwezenlijken.
Datzelfde principe zorgt er ook voor dat er scholen
zijn waar de nieuwe generatie wordt voorbereid om
ooit zelf die centjes te gaan verdienen. In het Oude
Testament daalde ooit "het manna" uit de hemel waar
de mensen toen van konden leven; in onze tijd zijn
deze wonderen wel degelijk de wereld uit.

Het vrouwelijk principe heeft voornamelijk te maken
met genietingen. Uiteraard heeft de natuur haar zo
geschapen dat zij de man "genot" schenken kan. Een
man heeft doorgaans toch liever een vrouw met alles
erop en eraan in zijn bedstede, dan bijv. zo'n
ouderwetse stoof die men vroeger gebruikte om de
voeten mee te verwarmen en die wel vijf openingen
had!

De vrouw van haar kant heeft niet liever dan dat de
man haar met zijn liefdesbetuigingen overstelpt. Zij
geniet met overgave van haar overgave. Een
paradijselijke toestand die echter wel de mannelijke,
veroverende, begeerte-dronken energie nodig heeft
om haar te begeren.

Het ene principe kan niet zonder het andere. Het
vrouwelijke en het mannelijke principe zijn beiden
nodig om "leven" te scheppen, en dan bedoel ik niet
alleen een nieuw leven in de vorm van een nieuw
mensenkind, maar het leven in al zijn facetten, in zijn
totaliteit.

Indien één van deze principes zich in het niets zou
oplossen, zou alles zich in het niets oplossen! Beiden
houden zichzelf en de tegenpool in stand en in een
wankel evenwicht. In de leer van de astrologie wordt
dit principe voornamelijk weergegeven in het teken

van de naar harmonie, vrede en schoonheidszoekende
Weegschaal. Het zevende teken. Het eerste teken, dat
van de moedige / driftige Ram zegt : ik doe; het
tweede teken, dat van de hardwerkende /
conservatieve Stier zegt: ik heb; het derde teken, dat
van de speelse / nieuwsgierige Tweelingen zegt : ik
communiceer; het vierde teken dat van de
emotionele / dramazoekende Kreeft zegt : ik voel
vreugde of leed; het vijfde teken, dat van de
autoritaire / heerszuchtige Leeuw zegt : ik eis
belangstelling; het zesde teken, dat van de ijverige /
kritische Maagd zegt: ik werk; en het zevende teken
of principe dat van de harmoniezoekende /
twijfelende Weegschaal zegt : ik zoek vrede,
harmonie en evenwicht met de wereld rondom mij.
Dit is dus het eerste principe dat rekening houdt met
de wensen van de andere mensen en in feite zegt dit
teken dus als eerste: wij.

In de tijd dat ik nog maar kort bezig was met de studie
van astrologie vond ik het teken van de immer naar
harmonie zoekende Weegschaal, het ideale teken, en
ik vond het oprecht jammer dat in mijn horoscoop de

Zon niet in dit teken stond.Enkele tijd later, toen

mijn kennis van astrologie zich verdiepte, kwam ik tot
de conclusie dat ook personen met de Zon in
Weegschaal helaas niet altijd beantwoordden aan
mijn ideale visie op dit principe. Ik zat een tijd met die
kwestie in mijn maag, maar op een dag vond ik het
antwoord. Ik leerde dat Weegschaalpersonen hun
vrede en hun harmonie zochten en nastreefden en dat
is hun goed recht. Zij trachten echter dikwijls die bij
hen passende vrede en harmonie op hun medemens te
"plakken". Medemensen die dus eveneens het recht
hebben om op hun manier hun vrede en harmonie na
te streven. De ene mens vindt vrede in het lezen van
een goed boek; een ander vindt vrede in één of andere
sport. Het gaat hier om een gevoel van welzijn, van
tevreden zijn.

En juist in dat "opplakken" van hun harmonie en hun
vrede op de hen omringende medemensen, kan dus
juist ruzie en onvrede teweegbrengen.

Om nu terug te komen op de kaart van de Tarot
nummer 3, de Keizerin, stelt deze tevreden dame dus
de vrede en harmonie voor die wij elk van ons in ons
hart koesteren; die wij zoeken en zoeken en af en toe
eens mogen vinden. Wij behoeven echt niet op een
fluwelen zetel te gaan zitten met een kroon op ons
hoofd en een scepter in de hand, met aan onze voeten
een vruchtbaar korenveld en op de achtergrond een
prachtig bos met daarin een helderfonkelend beekje.
Met kussens in onze rug en een groot hart aan onze
zijde.

Het zijn allemaal symbolen die op een tevredenheid
wijzen. Op een "op je gemak" zitten en het kan best
zijn dat je dit gevoel hebt als je in een wervelende
vaart aan het kajakken bent of in volle actie achter de
drums bezig bent!

In de reis van de Tarot, in die moeilijke levensweg,
waarin je ontelbare malen wordt geconfronteert met
de problemen van het leven, met je geweten, met je
angsten, met je bittere gevoelens van kleinheid,
verslagenheid, teleurstelling en wanhoop, moeten er
ook kleine haltes zijn om even op adem te komen. Om
even te recupereren. Dat is wat de Keizerin ons
vertelt. Zoek ook de dingen op in het leven die je
ontspannen en vreugde geven.De veer kan niet altijd
gespannen staan. Het genietende aspect, het zachte,
het vrouwelijke mag ook een plaats hebben in ons
leven, in ons dagdagelijks doen. Ook al wil de
maatschappij (te mannelijk!) ons dat ontnemen. In
onze maatschappij moet de vrouw "haar mannetje"
staan! Het is toch eigenlijk verschrikkelijk! En ook de
man moet maar steeds meer presteren. Op het werk, in
de sport, in de politiek, ja, tot zelfs toe in bed, want in
ieder tijdschrift wordt de penis kwistig in de inkt
gedoopt. Omvang, lengte, prestaties, zoals, hoe lang
hij in erectie moet blijven en hoeveel keer per dag (!)
dit gebeuren moet plaatsvinden. Ieder vrouwenblad
heeft het er over. Liefst met een vette opdruk op het
eerste blad!! En wij sukkels, wij trappen er allemaal
in. Hoewel de doorsnee vrouw een penis in ruste heel
vertederend vindt...Maar daar wordt niet over gerept.
Arme man die het nu moet opnemen tegen de
Viagrapil. En tegen de televisie reclames en andere
bullshit op het zilveren scherm.

'k Ben blij dat ik een vrouw ben en... dat ik de Keizerin
in mij aanwezig mag laten zijn, d.w.z. ik mag genieten
van alle goede dingen op aarde; van een lieve, zachte
man incluis. Alleen, die mannen worden zo
zeldzaam.

Komaan, heren der schepping, grijp het stukje
Schorpioen in Uw karakter. Dat stukje in U dat zegt:
ik pik het niet langer, ik transformeer mezelf tot
mezelf; ik snij weg hetgeen mijn geluk in de weg
staat. Het stukje Boogschutter zal mij wijzen waar
mijn wijze beslissingen liggen. Met mijn pijl richt ik
mij tot een haalbaar doel, mijn haalbaar doel. Met de
ijzeren discipline van het stukje Steenbok in mij, zet
ik dan onverschrokken mijn wil door. Ik zal leven
zoals ik wil en niet zoals de reclame en televisie het
mij voorschotelen. En dan op een mooie dag bereik ik
dat stukje in mijzelf dat met vrijheid, gelijkheid en
broederschap te maken heeft. Ik word vriendelijk
voor mezelf en mijn medebroeders. Om tenslotte met
het stukje Vissen in mij het begrip menselijkheid te
kunnen begroeten. Om eindelijk een heel Mens te
zijn. Het mannelijke en het vrouwelijke principe
verenigd in harmonie en vrede. Dan wordt zij "de
Keizerin" en hij "de Keizer". En over "de Keizer" zal
mijn volgende aflevering Heksenketel gaan. Tot dan!

Wordt vervolgd

Na jarenlange omzwervingen en ettelijke personeelswissels is deze long conversation but at the end we didn't shake hands" uit. In 1983 is er
Limburgse fonnatie opnieuw aan het werk. Tegenwoordig maken een ep verschenen ("Recrudesce") en dan nog een ep ("Electronic
volgende personen deel uit van de groep : Rene Hulsbosch Waves"), maar die laatste is vernietigd wegens gebrek aan geld. We
(gitaar/zang), Yosef (bas en zang) en Ronny Sevens (drums en tapes), bestaan nu 19 jaar en in totaal hebben reeds 17 mensen deel uitgemaakt
Voor de eerste keer in m'n leven kreeg ik (op Eurorock) de kans om van de band. Ik ben eigenlijk de enige die er van bij het begin bij is
live aan het werk te zien en ik zat dan ook met een heleboel geweest. Struggler is iets dat niet stil blijft staan en we blijven
vragen die ik de groep per sé wou voorleggen... evolueren, ondergronds. Alles gaat met periodes, met vlagen. Ik weet

zelf niet hoe het komt of waarom. We blijven bestaan en dat is het
D.E.: En, is het optreden wat meegevallen? belangrijkste.

Rene Hulsbosch: Ik vond het heel aangenaam: de temperatuur, het feit D.E. : Zijn die constante personeelswissels niet nefast/moordend
dat ik drijfnat ben omwille van 't zwoegen op het podium,... Echt, ik voor de groep of is het juist een bron van vernieuwing en
voel me kiplekker. Het geeft een heel apart gevoel om in zo’n hitte rond inspiratie?
te lopen op een podium en dan nog wel met een instrument in je handen.

In het algemeen doe ik bij dergelijk warm weer toch andere dingen! R.H. : Het is zoals je zegt een inspiratiebron en de personeelswissels

werken ook vernieuwend en verjongend. De bandleden die je vandaag
D.E. : Was het lang geleden dat je nog eens actief was tijdens een hebt gezien, zijn niet echt jong en toch hebben ze voldoende voeling
openluchtfestival van dit kaliber? met wat er leeft in onze hedendaagse scene. De huidige bassist

bijvoorbeeld is bij Hi-tec 3 actief geweest (en heeft met Ya-Kid K de hit
R.H. : Met Struggler wel, maar ik heb nog met andere bands "Spin That Wheel" uitgewerkt). Ze zijn gewend aan stress en hebben
opgetreden. Onder andere Beaucoup De Cadavres. Het laatste ervaring zat. Ik ben hen enorm dankbaar. Ze staan met hun beide voeten
openluchtfestival was vorige zomer. Ja, dat is een hele tijd terug. In de in de hedendaagse muziek en putten daaruit hun inspiratie. Ik kan
toekomst zal ook Omni deel uitmaken van ons meervoudig project. terugvallen op mijn verleden. Kan je beide combineren, dan slaag je

erin om nieuw leven in Struggler te blazen en dat is nu net rhijn
D.E.: Vele jonge mensen kennen niet, kan je hen even een bedoeling. Live spelen we dan ook niet alleen authentieke nummers

beetje uitleg geven? van Struggler, we brengen ook nieuwe nummers, die echt met de tijd

mee zijn. We hebben zelfs vijf nieuwe nummers opgenomen, ik hoop
R.H.: Struggler is ontstaan toen Punk nog alomtegenwoordig was, we dat we ze kunnen uitbrengen. Ik weet nog niet of het voor zeer
schrijven begin 1979. In 1980 hebben we meteen 2 singles opgenomen binnenkort is, veel hangt af van het feit of we een maatschappij vinden
: " Wanted" en "Nightfever". In 1982 brachten we de lp :"It was a very die onze cd wil uitbrengen, anders zal het in eigen beheer verschijnen.

@ntrt

D.E. : Zal de titel opnieuw zo lang zijn als **It was a very long
conversation but at the end we didn’t shake hands”, m.a.w.
opnieuw a-commercieel?

R.H.: Neen, absoluut niet, dat was een grapje.

D.E. : Die a-commerciele titel, was dat niet iets typisch voor
Strugglerl

R.H. : Absoluut. We zijn nooit een groep geweest die achter trends
aanholde. We zijn altijd een zeer eigenzinnige band geweest. We zijn
ambitieus, op muzikaal niveau, dat is alles. We kennen alleen
budgettaire en materiële beperkingen. Ik geef toe dat we nooit een
fenomeen geweest zijn, maar we kennen onze instrumenten wel
redelijk goed.

D.E.; Van waar de Strugglerl

R.H. : De naam Struggler is ontleend aan de term "Struggle for life".
Struggler op zich was echter krachtiger en vertegenwoordigde exact
waar het allemaal om draaide.

D.E. : Heel wat fans stelden me de vraag of het oudere materiaal
ook op cd zal verschijnen, omdat het tegenwoordig heel moeilijk is
om nog iets terug te vinden van Struggler^ kan jij daarop
antwoorden?

heb, is pure klasse en ik hou wel van hun nieuwe nummers. Ik vind hun
nieuwe nummers zelfs sterker dan hun oude! Ze evolueren, ze zijn niet
blijven steken in de tijd en dat is maar goed ook. Als de mensen
verwachten dat ik alleen maar de oude dingen van Struggler moet
spelen, dan stop ik meteen.

D.E. : Tot welk genre mogen we je tegenwoordig rekenen? Iets
alternatiefs?

R.H. : Ik weet niet of we vroeger ooit alternatieve dingen hebben
gedaan. Vroeger was het vooral de tijdgeest die telde en wat we
vandaag gedaan hebben was gewoon Punk / New Wave - achtig. Ik heb
wel gezien dat we af en toe bijna Jungle en Bass beats produceerden.
We hebben stevig gestructureerde nummers met een forse basis. Er zijn
niet alleen de beats van het drumstel, maar ook die van de electronica.
Er groeit vanalles. Er gaat dus zeker iets gebeuren, naar de toekomst
toe. We zijn er klaar voor en ik geloof datje ook nog wel iets zal horen
van Beacoup De Cadavres en van Omni\

D.E.: Nog een laatste woord aan onze lezers?

R.H.: Wees gelukkig, want wat maakt het anders uit? Val niet in slaap,
wees gelukkig, maar blijf al bij al kritisch!

Contact & info : Struggler, p/a Rene Hulsbosch, Dijk 8, 3930 Hamont,
tel. 011/62.12.67.

R.H. : Zeker, de mogelijkheid dient zich aan bij het 20-jarig bestaan
(maart '99). Daarvoor zal er ook nieuw materiaal op cd verschijnen.
Een en ander zal afhangen van de vraag naar de groep toe.

D.E. : Droom je nog altijd van ”The Perfect End”, of
mogen we dat tot het verleden rekenen? m

R.H.: Neen, ik ben helemaal geen neerslachtig iemand. Als je ^

onze teksten bekijkt dan kan je concluderen dat iedereen daar i

iets anders in kan zien. De teksten hebben voor iedereen een
andere betekenis. Mijn teksten zijn nooit typerend geweest. Ik
beweer ook nooit : zo zal het zijn! Het is niet aan mij om
belerend op te treden, integendeel, ik probeer zoveel mogelijk
vrijheid te scheppen. "The Perfect End" komt uit de Doom-
periode van Struggler. De daad, het feit dat er rare dingen
gebeuren,... wij verwoorden het gewoon. j

D.E.: Mogen we spreken van een revival van Strugglerl *

R.H.: Natuurlijk, we zullen zeker doorgaan. Afhankelijk van J

de interesse zullen we bouwen aan het niveau en aan de I

kwaliteit. We hebben wel de nodige respons nodig van de 1

media, het publiek,... Maar ik denk wel dat we een degelijk
niveau kunnen halen. De evolutie staat niet stil en daarom is ^

het ook goed dat er regelmatig vers bloed in Struggler komt. '

Alleen oude nummers spelen en altijd hetzelfde blijven doen,
dat zou ik helemaal niet willen! We moeten kunnen groeien, J

vrij zijn, er moet geen druk op zitten,... Diegene die daar i

anders over denkt, verdwijnt meestal uit onze scene. i

D.E.: Velen blijven zweren bij de oude nummers van een |

succesvolle groep en moeten niets weten van hun nieuw
materiaal. Het is alsof ze niet mee durven evolueren met de
groep. Komt ditje bekend voor? È

R.H.: Absoluut. Ik ken er zo een paar die vroeger riepen tegen
Chigaco of Led Zeppelin : "Die oude cocaïne snuivende, j

overgesubsidieerde Rockstar junkies..." Dat was de reactie |

van de Punkers. Ze riepen de mensen ook op om iets te doen,
om je ziel bloot te geven enz. Die mensen zeggen dan nu dat ze
het vroeger beter vonden, nou, dan zijn het zelf de
equivalenten van Chicago en Led Zeppelin\ Waar zij vroeger
van kotsten, zijn ze zelf geworden, zo simpel is het! Wat stelt
zo'n verleden voor? Ikzelf moet evolueren, anders is het de
moeite niet meer waard. Wat ik vandaag van Red Zebra gezien

¥1

FRAMES A SECOND

Eerder (Öt jaar verscheen # «^rste cd van Frames A Second, genaamd
“Natnie b Reverse”, op Bevcrense Daft Records label. Belgische
Industrid een duidelijk kwaliteitsetiket, ze mogen er ons steeds
wakker voor maken. Na zijn oj^il^et op het ‘Ant-Zen Live Action 1 ’
festival in Mfcchelen, waren we vlocht, en stond ons nog maar één
ding te dben: Gert Haelevoet, ^ «aftfeveling achter dit beloftevolle
prorj^t, voor mn interview trachten te strildkon...

Dmrk Entrles: Kan je ons Ws verteMen over de voorgeschiedenis van
Ffwn^$A Semtidl Is het jé i^rste grog||i en ^a^anneer is hij juist
- onÉsta^? ^

Gort; Het begcm afe'DJ op Wave fbven. Na een ^dje wou ik een stapje
Wder en begon ik dan zetf experimenteren met muziek. Een
.drietal j^ren geledèn heb ik daü mijn eersb live opiéden gedaan,
weliswaar onder de naam Dead Eyes Achteraf heb ik deze

anam v^roderd mWames A Second €|mdat er reeds een project met de
^amBmdiEyes O^nedblQektchesia^

fl

llp.E.: Klopt het dét je de muziek volledig in je eentje opneemt (in je
Kuisstudio)? Door wie laat je je live assisteren?

G.: Inderdaad, Frames^A Second is een éénmansproject. Ik maak de
muziek en de opnames zelf in “my little home-studio” {= een paar
muziekittStrumenten, een mengtafel en enkele metalen onderdelen van
j een oude keukentafel). Op het podium word ik sinds kort bijgestaan door
f Steven* Hij speelt op de electronische drums en zorgt voor de nodige
I experimenten.

. i

D.E.: In de Industrial J|^ne spreekt men veeleer over “projecten”
dan over “groepen”, ^ ai^p it ook op voor Frames A Second en wat is
jouw vKk hieromtren "

G.: Aan de ene kaïit kaB jk moeilijk zeggen dat Frames A Second een
groep is want daarvoor moetje toch met enkele mensen samen spelen.
Aan de ^dere kant klinkt “project” voor mij als iets tijdelijk en dat is
Fram^ A Second zeker niet. Maar ach, noem Frames A Second toch
rnaar een project (kwestie van met de tijd mee te zijn).

^ :fe-

D.E.: De keuze voor Daft Records om je cd op te ‘releasen’, lijkt vrij
logisch in onze ogen. Van welke kant ging het initiatief uit voor deze
samenwerking? Had je nog aan andere labels gedacht?

G.: Ik had eerlijk gezegd nooit gedacht een cd te ‘releasen’. Dirk, van
Daft Records, had enkele tracks van me gehoord en vroeg me of ik hem
nog andere tracks kon bezorgen om te beluisteren. Hij heeft me ook
enkele malen live aan het werk gezien en blijkbaar heeft dit alles tot
“Nature In Re verse” mogen leiden.

D.E.: “Nature In Reverse” bevat enerzijds een aantal lange
‘soundscapes’ en anderzijds wat toegankelijkere, ritmischere
tracks. Kunnen we ons in de toekomst aan een oriëntatie in de ene of
andere richting verwachten, of blijft afwisseling troef?

G.: Het is moeilijk nu al te zeggen hoe het gaat evolueren maar
persoonlijk ben ik nogal erg gesteld op die afwisseling, dus... In ieder
geval ga ik proberen meer contrasten in mijn muziek te verwerken,
zonder daarvoor invloeden van andere projecten te moeten gebruiken.

D.E.: Hoe valt trouwens de verkoop van de cd mee en hoe zijn de
reacties die je opvangt?

G.: Hopelijk valt de verkoop goed mee want ik heb reeds een grotere
auto besteld (ha ha). Neen, ik denk dat het voor de verkoopscijfers nog
een beetje te vroeg is omdat de cd nog maar pas in de winkels ligt. In
ieder geval zijn de cd-besprekingen en reacties, van magazines die ik
reeds gelezen heb, beloftevol.

muzikale ontwikkeling, zonder daarom misschien rechtstreeks van
invloed geweest te zijn op Frames A Second?

G.: Ik heb erg veel bewondering voor groepen zoals Severed Heads,
Cabaret Voltaire, Delerium, Skinny Puppy, Blackhouse,...
Waarschijnlijk hebben deze groepen allemaal invloed op mijn muziek,
maar het is volgens mij dan ook zeer moeilijk om dit te vermijden.

D.E.: Ik veronderstel dat je vooral naar Industrial en Electro
luistert (indien niet: welke stijlen mogen er ook wel zijn?). Wat vind
je van die scene tegenwoordig en waar situeer je Frames A Second
daarbinnen?

G.: Ik moet toegeven dat ik vooral Industrial beluister (zowel industriële
Noise als industriële Metal,...). Maar ik ben evenwel geïnteresseerd in
80’s, Neue Deutsche Welle, Wave, Punk, Garagerock,... Spijtig genoeg
komen tegenwoordig verschillende van deze genres weinig of niet meer
aan bod op fuiven. Je kan misschien zeggen dat het publiek uit de Wave-
scene niet meer openstaat voor andere alternatieve genres, maar wie zegt
dat?? De hedendaagse Wave-scene in België bestaat voornamelijk uit
een jong publiek, die volgens mij zeker openstaan voor combinaties met
andere alternatieve stijlen (die ze dikwijls nog niet kennen). Het is
vooral de taak van de DJ’s om dit uit te proberen en aan de scene voor te
stellen. Meer experimenteergeweld achter de draaitafels zou reeds
helpen!!!

Frames A Second zelf is voor mij moeilijk te situeren binnen deze scene,
omdat ik verschillende invloeden gebruik in mijn muziek. Maar het
klinkt overwegend electronisch, dat is zeker!

D.E.: Wat ik me wel eens afvraag bij deze hoofdzakelijk
instrumentale muziek: voel je nooit de behoefte om je gevoelens of
ideeën ook d.m.v. teksten (en dus ook meer zang) uit te drukken? Of
zou dit eerder afbreuk doen aan de kracht van de muziek op zich?

G.: Dit zou zeker afbreuk doen aan de muziek want ik kan echt niet
zingen (ha ha). Ik heb een paar oudere tracks waar ik ‘vocals’ gebruik
(“Battlefields”, “Frames A Second”) en dat is echt omdat het niet anders
kon. Waarschijnlijk is de stem wel het ideale middel om een boodschap
over te brengen maar ik denk toch dat ik ook via instrumentale muziek
een bepaald sfeerbeeld of idee kan opwekken.

D.E.: Met welke (Belgische of buitenlandse) acts voel je je verwant,
hetzij muzikaal hetzij qua filosofie? Kan je dit laatste een beetje
toelichten: voor wie maak je in feite muziek, wat wil je er
uiteindelijk mee bereiken, enz.?

G.: Muzikaal kom ik misschien een beetje overeen met Synapscape
vanwege de afwisseling die op hun cd’s en concerten ook telkens terug te
vinden is. Filosofisch voel ik me alleen verwant met iedereen die met
beide voeten op de grond blijft. Deze boodschap wil ik dan ook via mijn
muziek overbrengen, al voel ik me zeker geen wereldverbeteraar!

D.E.: Vind je niet dat er bij de huidige lichting Electro- en zelfs
Industrial-groepen nog weinig sprake is van experimenteerdrift
(iets wat we bij jou nog wel voldoende terugvinden)? Een kleine
vergelijking tussen de jaren ‘70/’80en ‘90 misschien?

G.: Er wordt inderdaad nog weinig geëxperimenteerd. Dit is volgens mij
gedeeltelijk te wijten aan de technologische ontwikkelingen, o.a. in de
muziekwereld. Vandaag is iedereen volledig geconcentreerd op de
computer en de synthesizer. Met deze toestellen kun je enorm veel
bereiken, dat zal ik niet ontkennen. Maar misschien iets te gemakkelijk.
In de j aren ‘70 had men deze moderne middelen nog niet en moest men
zelf combinaties van klanken samenstellen, soms zelf instrumenten
bouwen, en dit kwam de originaliteit en creativiteit zeker ten goede.

JV

D.E.: Welke artiesten/acts hebben een stempel gedrukt op je

LEZERSBRIEVEN

wat denk jij

ervan ?

Aan de redactie van Dark Entries,

“Waarover men zich toch allemaal opwindt”, dacht ik bij mezelf bij het lezen
van de brieven van Kurt W. en Bart D.B. De tendens van de maatschappij heeft
ook z’n weerspiegeling op het Wave wereldje. Als simpele ziel meen ik dat de
muziek toch op de eerste plaats komt? Wat heeft politiek met Wave te maken?
Iedereen is toch vrij om z’n politieke mening te uiten? Of het nu (extreem)
rechts, centrum of (extreem) links is. In Gent was Wave, in de jaren ‘80,
misschien wel links, maar op vele andere plaatsen was/is dat toch anders en
gelukkig maar. Afkomst, beroep (zelfstandig, werkgever of werknemer) geven
de doorslag naar rechts of links. Trouwens, de Punk was/is politiek gericht, het
handel(t)de over de toekomst van de maatschappij, terwijl de Wave
handel(t)de over de “ik” vorm in dezelfde maatschappij.

Over fake, of veel mooier, “nep”, zal het kaf zichzelf van het koren scheiden.
Dat maakten we al eens mee in de jaren ‘80 : hoeveel jaren ‘80 wavers zijn
meegeëvolueerd met de jaren ‘90? Wel, die 90 % die afvielen, dat waren de
“NEPS”! Zo simpel is het. Wat me veel meer stoort, zijn de toenemende
SOUNDMIX-optredens in de Electro (bijvoorbeeld Dive). Muziek moet live
gebracht worden tijdens optredens of doe anders zoals :Wumpscut:, niet
optreden. (Wie herinnert zich nog het optreden van D.A.F., zo’n 10 a 15 jaar
geleden, waarschijnlijk tijdens de beginperiode van Pukkelpop, toen ze na drie
nummers van het podium veijaagd werden omdat een deel van de muziek niet
live was!)

En morgen ga ik met vrouw en kind eens naar Brugge. Eerst lekker eten, zeker
niet vegetarisch (ik heb een zelfstandig, niet zittend beroep, sta al 12 jaar lang
tussen 6 en 7 uur ‘s morgens op, ook op zaterdag en zondag, slapen is tijdverlies
en trouwens, wat is er leuker dan tijdens het weekend ‘s morgensvroeg, liefst
met veel mist, als het kuddevolk nog slaapt, eens een goeie Gothic (of Electro)
cd te beluisteren?) In een restaurant op ‘t Zand, met een naam die me doet
denken aan de Guldensporenslag. Van daaruit zal ik zien dat die stomme
Technomanie ook al in het buitenland, met name op de toeristen, heeft
0 toegeslagen. Nadien zal m’n vrouw met dochtertje gaan winkelen, terwijl
ik eens een bezoekje breng aan Boogie “Bemd” CD Store, om te zien wat
' ^ nieuws de Gothic/Electro bakken zoal opfleuren. Ook Doctor “Nicolas,
gitarist Red Zebra” Vynil mag een bezoekje van me verwachten. Op de
terugweg naar de met m’n vrouw afgesproken plaats, zal een gekleurde
medemens, zoals dikwijls als ik me in Brugge begeef, me in gebrekkig
Engels vragen om hem en z’n familie te fotograferen, met de Halletoren
op de achtei^ond. Al ben ik dan politiek rechts, toch zal ik hem met veel
plezier fotograferen, en zo doe ik ook een goeie daad.

En als ik dan de straat wil oversteken, moet het wel lukken dat een auto
• met Technogejank mij voor de voeten rijdt. Gelukkig heb ik op dat moment
mijn puntschoenen aan zodat m’n tenen gespaard blijven.

Een kwartiertje rijden en we zijn thuis. Even de radio z’n ding laten doen op
102.1, ‘t Hof van Commerce met “zoendre niet, zoendre iet, zoendre wiet”...,
gelukkig geen A.B.N., want die “zjiveroars speeln ip Torhout en Werchter”.
Zolang er geen fatsoenlijke groepen op ‘t podium staan, weiger ik er ook maar
één voet te zetten, behalve die keer met The Cure. Ik, een vleeseter, een niet
links politiek aanhanger, een 30-jarige getrouwde waver die geen Golf,
B.M.W. of Mercedes heeft, een 4-jarig dochtertje heeft die soms vampiertje
speelt, wat ben ik gelukkig dat ik een ijsje, van halfvolle melk, een gebakje met
echte pudding (niet van poeder) en even echte slagroom mag eten, waarom zou
ik mij zorgen maken, waarom zou ik yoga doen, filosofisch en psychologisch
domme zever verkopen, neen, geef mij maar goeie Gothic en Electro, en m’n
gezin mag ik ook niet vergeten, de rest is allemaal gewoon bijzaak! Leer
gewoon TE LEVEN met elkaar, maar dring A.U.B. uw mening niet op aan de
anderen, iederz’n wil!

Dan zal ik maar “Wit Zand” van K. Hemmerechts verder lezen, een Kriek St.
Louis drinken, eens zien waar m’n dochtertje m’n Belga’s heeft verstopt en dit
terwijl de cd “Lord of the flies” van Nosferatu door de boxen galmt. Goeie,
harde, echte Gothic trouwens.

Schol, proost, santé.

FilipV.H.uitZ.

sD

Aan Dark Entries,

Allereerst zou ik de mensen willen bedanken die m’n mening i.v.m. de scene
delen. M’n oordeel daarover (en vooral over de manier van werken van dj ’s) is
reeds gepubliceerd in jullie voorlaatste editie van Dark Entries (nr.:21) en
omdat ik toch wel menig reactie heb ontvangen, mogen jullie er zeker van zijn
dat deze rubriek toch wel enig succes heeft. Voor mijn part is dit ook de enige
interessante rubriek want hoe jullie het album van Eco bespreken laat te
wensen over. Het verwondert mij ook ten zeerste dat er zo weinig is besteed aan
Electrogroepen terwijl er toch voldoende nieuwtjes zijn wat betreft deze stijl.
Industrial-acts zijn tegenwoordig toch meer en meer populair, waarom kan de
lezer hierover amper iets meepikken in jullie magazine?

Ik zou nog even verder willen uitwijden over hoe het gesteld staat met de
Belgische (en vooral Vlaamse) dj’s. Het is duidelijk dat de meesten angst
hebben voor het publiek en daarom nooit eens durven uitwijken van hun vaste
playlist. Het lijkt wel alsof ze geen identiteit hebben en dat is volgens mij toch
wel belangrijk als dj. Ik vind dat dj’s hun eigen smaak moeten laten gelden en
tegelijkertijd ook aan hun publiek moeten denken. Dat doe je niet door steeds
dezelfde hits te draaien, maar door eens van dezelfde groep een minder bekend
of onbekend nummer te draaien. Het is ook belangrijk, ten minste als men de
scene wil blijven laten bestaan, om te durven mee te evolueren met wat er
vandaag de dag allemaal te vinden is op het vlak van Electro en Industrial. Over
Gothic wil ik me niet uitspreken want in de eerste plaats past deze muziek niet
in het concept van vooropgenoemde stijlen. Men mag het draaien en keren
zoals men het wil maar ook de mensen verschillen te veel van elkaar. Heel veel
Gothics walgen van Electro en andersom is dat soms nog meer het geval.
Daarom ben ik reeds in ‘95 begonnen met het opstarten van parties waarin
enkel genres als Electro, Crossover en Industrial centraal staan. Ieder jaar
organiseer ik een Electro- en Industrial Top 100 zodat de mensen die komen
bijna niets anders kunnen zijn dan tevreden want ze weten waaraan ze zich
kunnen verwachten. Al m’n activiteiten vinden plaats in jeugdhuis Hob Nob te
Brasschaat omdat ik daar simpelweg vandaan kom en omdat de sfeer ook altijd
goed is geweest. Vroeger was het Geert De Wilde (IC 434) die zich bezig hield
met de “zwarte” fuiven in Hob Nob maar wegens een gebrek aan tijd (of
goesting) heb ik de fakkel van hem overgenomen. Sinds dit jaar is Hob Nob
verhuisd en zijn de mogelijkheden groter geworden. Er zijn spectaculaire
lichteffecten en de dansvloer is veel ruimer geworden, daarom was de reeds
derde Top 100 nog een groter succes dan voorheen in het oude maar gezellige
gebouw. Oorspronkelijk was het met deze Top 100 de bedoeling om te
reageren tegen de oude janetten van “Limelight Follies” waarin jaar najaar de
‘Sisters of Mercy’ de top 3 overheersen. Kun je je inbeelden dat groepen zoals
‘Covenant’ of‘Funker Vogt’ in hun top 100 niet voorkomen? Ik kan het enkel
maar schandalig noemen, die keet is vastgeroest en zijn velen van hun
bezoekers kwijtgeraakt, allemaal Electroffeaks natuurlijk. Om niet met
hetzelfde probleem te zitten als hen (alhoewel de organisatie daar geen enkel
probleem van maakt) deel ik m’n flyers nu ook selectief uit om te vermijden dat
de top 100 overheerst wordt door groepen als ‘Project Pitchfork’ of ‘Plastic
Noise Experience’. Ze mogen er gerust in voorkomen maar er is zoveel beters
te bespeuren, chapeau trouwens aan alle mensen die dit jaar een flyer hebben
ingevuld! Het getuigt toch dat er velen op hun honger zitten te wachten,
misschien ook daarom dat er velen met een sip gezicht staan te kijken op
fuiven. Als de dj!s hier nu eindelijk eens hun mentaliteit zouden veranderen,
dan zal het publiek dat ook wel moeten. Ik vind nummers ais ‘Hass & Liebe’ en
‘Love Never Dies’ echt wel kwaliteit, maar om ze elke week opnieuw te
moeten horen terwijl er nog zoveel andere muziek bestaat, nee bedankt.

Ik zou ook nog jh Kompas willen bedanken voor de kans die ze me gegeven
hebben als dj, alleen spijtig dat ik zo vroeg moest beginnen en zo vroeg
eindigen. Het heeft allemaal maar weinig zin gehad.

Met vriendelijke groeten

FLIPG.

Lezerbrieven bedoeld voor magazine 25, december 1998, moeten ons uiterlijk 13 november (postdatum) bereiken.

De gepubliceerde brieven zijn een selectie van de op de redactie binnengekomen lezersbrieven. Vergeet niet steeds je volledige naam en adres te vermelden. Op
verzoek publiceren wij je brief anoniem (of onder een pseudoniem), maar je naam en adres moeten bij de redactie gekend zijn. Vermeld je dit niet, dan kunnen
wij je brief weigeren.

Dark Entries behoudt zich het recht voor om teksten in te korten, slechts gedeeltelijk te publiceren ofte wijzigen indien nodig zonder dat daarbij aan de essentie
geraakt wordt. Dark Entries kan niet verantwoordelijk worden gehouden voor de inhoud van deze lezersbrieven.

Een uitgave van

Redactie

Dark Entries Crew

V.z.w. Dark Entries

Marijke Cauwe

Sandra Bosman

Postbus 93

Dave Cerpentier

Nancy Bruggeman

B-9100 Sint-Niklaas België

Wim De Nooyer

Karla Buysse

BACOB : 780-5787428-33

Jan Denolet

Tineke Heirman

BTW nr. 453.438.574

Kurt Ingels

Martine Heyninck

Peter Mastbooms

Koen Pintens

Internetadres

Gert Meuwissen

Martijn Van Delft

http://bewoner.dma.be/DarkEnt

Tom Simons

Christophe Van Droogenbroeek

E-mail: DarkEnt@dma.be

Jan Vael

Guido Vemiandel

Algemene informatie/Pubiic Relations

Gert Mees, tel.+fax. : 03/776.09.06

Filip Van Muylem

Mario Walschaerts

Christoph Vergult

Lay-out

Tekeningen

Verkoop

Philip Van De Merlen

Richten tot commerciële dienst

Dany Stuer

Abonnement: 600 Bfr. / 6 nrs.

Christoph Vergult

Foto’s

Backissues : 100 Bfr. / nr.

Eindredactie

Dave Cerpentier

Wim De Nooyer

(Nederland : enkel euroeheque)

Filip Van Muylem

Verkooppunten

Verdeling: Boogie cd-store
Discomania - 3 Blvd m. Lemonier, 1000 Brussel
Boogie cd store - Predikherenstraat 11, 8000 Brugge
Epoxy - Kaaistraat 14, 9900 Eeklo
Fat kat - Lange Koepoortstraat 51,2000 Antwerpen
Freeez records - G. Martensstraat 33, 9800 Deinze
Future Sound - Izegem
Gigaswing - Kapelstraat 26, 3500 Hasselt
Metrophone - Kronenburgstraat, 2000 Antwerpen
Prelude - Plezantstraat 87, 9100 St. Niklaas
Rataplan - Overpoortstraat 22, 9000 Gent
Music Mania - Rue des Clarisses, 7500 Doornik
The Steeple - Holstraat 67, 8790 Waregem
Vynilla - St. Kwintenberg 38, 9000 Gent
The Underground - Apostelstr. 30,9000 St. Niklaas
Verantwoordelijke uitgever
V.z.w. Dark Entries

De inhoud van artikels en recensies valt onder
de verantwoordelijkheid van de auteur zelf

Iedere 3de zaterdag

Zaterdag 17 oktober 1998

Zaterdag 21 november 1998

Zaterdag 19 december 1998

‘T SYNDROOM

Grote Markt 11, Sint-Niklaas

Info.; 03/776.09.06

toc^tortlhtlp: //bewonet. dma be/DatkE nt/irtefface.htm

Search for:

dptf|ic éit Cf'Icctrp *^2nDa5ittc

wc^cl wide weD

http ://bewoner. d ma. be/DarkE nt

magazine listing
up-to-date agenda
laatste nieuws
extras ' audio & video
links
lezersbrieven

laaazinéi

email : DarkEnt@dma.be